|
Na śmierć Ściapana Bułata
|
Zadramaŭ ty z dolaj, z chvałaj,
Žvir chałodny pryharuniŭ...
Oj, skasiła – nie spytała...
– Śni, tavaryš, ab Kamunie!
Ty chapaŭ za kosy sonca,
Dumaŭ dumku ab piarunie,
Što duch zbudzie ŭsioj staroncy...
– Śni, tavaryš, ab Kamunie!
Jak siroty, zabytymi
Cep z kasoj visiać u puni, –
Chto ž na voraha ich zdymie?!
– Śni, tavaryš, ab Kamunie!
Śviet uźniaŭsia, schamianuŭsia...
Vier, svabodny viecier dunie
Pa ŭsioj čysta Biełarusi!
– Śni, tavaryš, ab Kamunie!
Zabujaje ŭ słavie bujnaj,
Zaźvinić załatastruńnie
Rodny Kraj adnoj kamunaj...
– Śni, tavaryš, ab Kamunie!
Na mahiłcy-vałatoŭcy
Zaruniejuć kvietak runi;
Zajdzie sonca, ŭzyjdzie sonca...
– Śni, tavaryš. ab Kamunie!
1921
|
|
