|
3 польскай – Ю. Крашэўскага
|
|
Дзед і баба
|
Быў сабе дзед і баба –
Ўжо старыя абое;
Яна мелася слаба,
Ён сагнуўся удвое.
Жылі ў хатцы збуцьвелай,
Непачэснай з паглёду;
Адну шыбіну мела,
Адны дзьверцы для ўходу.
Жылі згодна, шчасьліва,
Як ня жыці нам гэтак!
А чаму? – няма дзіва:
Бо прывыклі к сабе так.
Толькі сумна было ім,
Што памерці ўсё ж мелі,
Што халодным спакоем
Іх магіла разьдзеліць.
Дык маліліся ў згодзе,
Каб за Божым прыказам,
Калі сьмерць к ім надойдзе,
Абаіх брала разам.
Але так быць ня можа!
Хтось ды ўперад сканае...
– Каб ня ён, мой нябожа...
– Каб хаця не старая...
Гэтак баба маяча:
– Штодзень чуць валачуся,
Па мне «ваша» заплача –
З ног я ўперад звалюся.
– Ўперад я, мая міла, –
Дзед бабулі гавора:
– Немагота ў магілу
Мяне ўгоне ўжо скора.
– Мяне ўперад, – кажу я!
– Вота ж гэтак ня будзе!
– Вашаць хай пабядуе!
– А ты што? – ці ня людзі?!
I так далей і далей
Пайшлі ў спрэчку самдзеле;
Той таму прытыкалі,
Ісьці ў прочкі хацелі.
Ажно стук нехта ў дзьверы.
– Хто там? – Тут ім на тое:
– Я – сьмерць; даўшы вам веры,
Ўзяць іду вас абое.
Дзед сваёй і ківае:
– Адчыні ідзі, баба!
– Не магу, – кажа тая, –
Вельмі чуюся слаба.
От лепш ты патурбуйся
За мяне ўжо сягоньня.
– Не, лепш ты йдзі, Кастуся, –
Дзед зноў бабе гамоне.
Баба сюд-туд ды жвава
Чмых за печку бяз мукі...
Дзед зашыўся пад лаву...
А сьмерць стукі ды стукі.
I так стукала б доўга,
Лет чакала б са дзьвесце,
Каб праз комін дарогу
Не найшла к ім нарэшце.
[1921]
|
|
