Прысьвячаю дзесяцігодзьдзю БССР
На магілах ваякаў, Што ляглі за Саветы, Ты, Рэспубліка, ўстала I ўсяму сьвеціш сьвету. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Былі годы няволі, Былі жудкія годы, Людзі ў ёрмах марнелі Без шчасьлівай прыгоды. Вораг польскі і рускі Шчыра множыў курганы, – Не было Беларусі, Толькі быў «Край забраны». Расіяне, палякі Ды французы і шведы Беларускай крывёю Палівалі край гэты. Былі жудкія годы, Яшчэ горшых даждалі, Як вайны усясьветнай Пракаціліся хвалі. Бітву ўзьнялі цараты За таляры і троны, Безьліч кінуўшы люду Ў прадсьмяротныя стогны. I пакрылі руінай Нашы землі і хаты, А народ зрабавалі, Як разбойнікі-каты. ...Што за хмара такая Пхнецца, як вокам кінуць? – Беларускі люд бедны Пабрыў «бежанцам» гінуць. Рэвалюцыя. Воля. Верх узяў пралетарый... Беларусь, як жабрачка, Брыдзе зь «бежанства» хмарай – Сьцяг чырвоны над Менскам, А зь ім – гімн міжнародны... Абвяшчэньне Саветаў: БССР быць свабоднай... А паляку ня сьпіцца, 3 боем прэцца, як змора; Яму панскую Польшчу Дай «ад мора да мора». Арол белы над Менскам, А зь ім польскія дары: Катаваньні, пагромы, Шыбяніцы, пажары. Адступіў ўрэшце вораг, Але ў спадках пакінуў Папялішчы ў сталіцы I руіны, руіны... А далей, як бы мала Усіх гэтых няшчасьцяў: Рыжскі мір перарэзаў Беларусь на дзьве часьці. За слупамі з арламі Беларусы пад панам, Далей ёрмы валочуць, Звоняць гулка ў кайданы. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ На магілах ваякаў, Што ляглі за Саветы, Ты, Рэспубліка, ўстала I ўсяму сьвеціш сьвету. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Беларусь, маё сэрца, Залатая краіна, Як нявольнік зь няволі, Паўстаеш ты з руінаў. За будынкам будынак, Як той лес, узрастае, I замежны парадак, Як лазою, хістаеш. Ты прывабіш сабою, Сваім ладам зарнічным Беларусь з-пад прыгону, 3-за слупоў пагранічных. Безаглядна, няспынна, 3 маладняцкім разгонам Думкі новыя й долю Нясеш нашым загонам. Зарунеюць палеткі Руньню буйнай, сачыстай, Людзі працу ўшануюць Беспрыгонна, ўрачыста. Нацыянальная сварка Ўжо ў нас месца ня знайдзе – Чалавек чалавеку Будзе братам папраўдзе. А гудкі і жалейкі Тваіх местаў і сёлаў Запяюць адназгодна, Пераможна, вясёла. I ніхто ўжо ня зможа Ані ў якай прыгодзе Налажыць табе путы, Беларускі народзе. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ На магілах ваякаў, Што ляглі за Саветы, Ты, Рэспубліка, ўстала I ўсяму сьвеціш сьвету.
1928
|
|