Праімчаўся віхор, пыл і затхласьць разьмёў, Сьцяг чырвоны разьняўшы ўгары... Мы, таварышы, мы ўладары Гэтых фабрык, заводаў і вольных палёў. Зарунела ральля, Твар мяняе зямля – Новы засеў вянкі перамогі заплёў. У нябыт адыходзіць закляцьце вякоў, Гэты зьдзек, гэты жах кабалы, Гэта цемра папоўскай імглы, Гэта тхлань і пасланьне ліхіх ведзьмакоў. Запалілі агні Бальшавіцкія дні І спалілі нашчэнт звон іржавых акоў. Не пазнаеш зямлі і вясковых людзей – Не, ня тыя, ня тыя яны: Іншым клопатам людзі паўны, Крута іх павярнуў бальшавік-чарадзей. Новы гоман наўсьцяж, Замест «мой» громка «наш» Вылятае з калгасных шчасьлівых грудзей. Зьнята ўлада зямлі – векавечны прыгон, Што пракляцьцем лажыўся на нас. Бляск фальшывы навекі пагас. Я вітаю вялікі, шырокі разгон Нашых дзён маладых, Гоман творчасьці іх. Дык ярчэй-жа гары, сонца радасных дзён!
1933
|
|