|
Як у госьці сын прыехаў...
|
Як у госьці сын прыехаў –
А да маці, а ня зблізка, –
Яе шчасьце, яе ўцеха
Ад пялёнак, ад калыскі, –
Запрашала у сьвятліцу,
За дубовы стол саджала...
Сьлёзы капалі расіцай,
Што сынок такі удалы.
Частавала белым сырам,
Хлебам сітным, мёдам пчолім,
Заклікала шчыра-шчыра
Не чурацца хлебам-соляй.
I цікавілася маці –
Сэрца матчына, вядома, –
Як на службе там дзіцяці,
Ці там лепей, ці мо дома?
А суседкі каля вокнаў,
Як бы ўбачылі праяву:
– Які чысты, які стройны,
Які з твару малажавы!
– Дома добра, там ня горай,
Там ня горай, а мо й лепей, –
Сын разважліва гавора,
Сэрца смуткам не зачэпе.
– Ты адно падумай добра, –
Служу ў Арміі Чырвонай,
Служу ў коньніцы харобрай,
Дзе начальнік сам Будзённы.
Я таксама камандзірам,
Хоць служу другое лета,
Глянь, адзнака на мундзіры,
За заслугі ж усё гэта.
А парадак там у войску,
Кожна ўлічана хвіліна.
Ой, далёка нашым вёскам
Да такое дысцыпліны.
I ні суму, ні дакукі,
Час імчыцца, нібы хвалі;
Пасьцігаем і навукі –
Болей знаем, як мы зналі.
А ўжо коні, нашы коні!
Ці то суха, ці разводзьдзе –
Буйны вецер не дагоне,
Шлях пярун не загародзе.
Байцы ж нашыя – гэроі.
Ты ня знойдзеш гэткіх армій.
Што за выпраўка у строі,
Што за послух у казарме!
А суседкі каля вокнаў,
Як бы ўбачылі праяву:
– Які чысты, які стройны,
Які з твару малажавы!
– А парад як быў нядаўна,
Ты й ня бачыла, й ня чула, –
Гэткі важны, гэткі слаўны,
Колькі бляску, колькі гулу!
Во спачатку йдзе пяхота,
За ёй коньніца і танкі,
На машынах едуць роты,
А там – быстрыя тачанкі.
За тачанкамі – гарматы –
Палявыя і марціры,
А пад небам – рой крылаты –
Самалётаў цэлы вырай.
Як зірнеш, дык ажно люба,
Галава аж ходам ходзіць!
Во дзе ворагу загуба,
Калі ўздумае нам шкодзіць!
А музыкі граюць маршы
Ў нечуваным ладзе-складзе,
Граюць маршы – і мне такжа,
Бо я такжа на парадзе.
А суседкі каля вокнаў,
Як бы ўбачылі праяву:
– Які чысты, які стройны,
Які з твару малажавы!
– Ды скажу табе я мілай:
Дзень той быў ў нас ня штодзенны:
Сам таварыш Варашылаў
Прынімаў парад ваенны.
Не высокі сабе ростам,
Не высокі і ня нізкі,
I такі вясёлы, просты,
Хоць далёкі, а так блізкі!
А свой погляд, свой юначы
Калі кіне, бы зарніца, –
Сэрца з радасьці заскача,
Кроў адвагай забурліцца.
Адным словам, свой брат родны,
Адно хочаш, мая маці,
Быць яго дастойным, годным,
За яго жыцьцё аддаці.
Конь пад ім, прост, вярнігора!
А як скача, як гарцуе!
Ён вачыма лічыць зоры,
Ён вушамі вайну чуе.
Вайну чуе, броў ня хмура,
Толькі бліскаюць падкоўкі,
Бо яздок на ім, што бура,
3ь віхрам пойдзе ў перагонкі.
Нашай Арміі Чырвонай
Камандзір над камандзіры,
За ім пойдзеш, хоць сягоньня,
Цераз пушчы, церазь віры.
У міжбур'е зь ім жыць міла,
Лёгка ж будзе і ў паходзе.
Во, які наш Варашылаў!
Во, які наш палкаводзец!
Так у госьці сын прыехаў –
А да маці, а ня зблізка, –
Яе шчасьце, яе ўцеха
Ад пялёнак, ад калыскі.
Нездарма вяла ў сьвятліцу,
За дубовы стол саджала.
Сьлёзы капалі расіцай,
Што сынок такі удалы.
Нездарма там каля вокнаў
Цёткі гутарылі жвава:
– Які чысты, які стройны,
Які з твару малажавы!
1935
|
|
