Зашумеў на лад суровы
Вецер вольны, сонца сын,
3 родных ніў, лясоў, дубровы
Шмат нясе ён мне навін.
А навіны невясёлы:
Паліць вораг нашы сёлы,
Топча нівы, сенажаці,
Няма літасьці дзіцяці,
Ні жанчыне, ні старому,
Забірае скарбы з дому.
Ненаедны, жорсткі, люты,
Чыніць зьдзекі і пакуты.
Нелюдзь, вырадак шалёны,
Кроўю піша цьмы законы
Для няволі, гора, згубы...
Зьвер нямецкі шчэрыць зубы.
Ды прыціх мой родны вецер,
Шэпча мне, зьмяніўшы тон:
«Ня сумуй, браток, – як сьмецьце,
Вольны люд зьмяце палон.
Не сагнуў ён сьпіны, шыі,
Зброю ў рукі ўзяў ізноў.
На д'арогі баявыя
Ён павёў сваіх сыноў.
Росіць вораг кроўю чорнай
Багуны і верасы,
I гамоняць непакорна
Беларускія лясы.
Не зламаць народнай сілы
Дзікім ордам у баю.
А я ім на іх магілах
Марш хаўтурны прапяю».
|
|
