Шэпчуць лісьцем пажоўклым таполі, Зоры робяць за кругам круг. Я ня бачыў цябе ніколі, Мой маленькі нябесны друг. Узыдзі, мая зорка срэбная, Над абшарамі нашых бароў, У людзей жа на сёмым небе Не было ніколі сяброў. Не да неба ляцела іх сэрца, А да ніў сваёй стараны, Усе яны зямныя да сьмерці, Але ты хіба не зямны? Тут прыпала табе нарадзіцца, Тут звычайныя людзі зямлі Разгадалі тваю таямніцу I сусьвету цябе аддалі. I, як многія, сэрцам чыстыя, Што выходзяць зь цемрай на бой, Ты на працы згарыш калісьці, Ўсё аддаўшы Радзіме сваёй.
|
|