Ноч спусьцілася, згаснула сонца, Сьвеціць зорамі каляя, З-пад машыны дарога бясконцая Адпаўзае назад, як зьмяя. Ў смалянай вадзе межыточнай Пралягла дрыжачая гаць. Быццам мёдам намазалі вочы, Хіліць стома, хочацца спаць. Дарогі, дарогі, Косьці растрасуць, Мёртвага разбудзяць, Жывога ў дол зьвядуць. Ад вясёлых сузор'яў вясковых Да залітых сьвятлом гарадоў Возім дружна мы збожжа і дровы, I «налева» падвозім «рабцоў». Мы ляжым у гразі пад машынай, Ўзімку корпаемся ля агню, Нас пабачыш па ўсёй краіне, Неўтаймоўную шафярню. Дарогі, дарогі, Косьці растрасуць, Мёртвага разбудзяць, Жывога ў дол зьвядуць. Ад напругі пад коламі крэкча Над вадой спарахнелая гаць. Тройчы стрэнеш ты аўтаінспэкцыю Перад тым, як жонку абняць. Шлях бясконцы ляжыць наперадзе Празь лясы, між балот і азёр. Не, ня трэба бяссоньніцы верыць, Закуры, засьпявай, шафёр. «Дарогі, дарогі, Косьці растрасуць, Мёртвага разбудзяць, Жывога ў дол зьвядуць». – Закуры тытунцу, шафёр!
|
|