|
Дзед Цыпрук, вартаўнік калгаснага стаўка
|
Рыжая ватоўка на плячах,
Ахінёна хусткай цёплай шыя...
Пад вадою ў глеістых вірах
Праплываюць карпы люстраныя.
Дзеду семдзесят. 3 худой рукі
Фузія старэнькая зьвісае.
Вочы кепска бачаць. Хлапчукі
Часам рыбу аж з-пад ног цягаюць.
Дзе з «манахаў» б'е уніз вада,
Дзед Цыпрук сваю паставіў базу:
Адмыслова сплёў з галін будан,
Што у сьпёку добра пахне лазьняй.
Дзед глядзіць зь яго, як з норкі рак,
На дзіцячыя забавы-гулі.
Шкода, што самому нельга так,
Маладосьць у горы прамінула.
Добра помніць дзед, як тут раней
Ледзь цурчаў струмок праз глею глыбы,
I ня хочацца ганяць дзяцей,
Што купаюцца і пудзяць рыбу.
Зяблыя, палягуць на пясок
I пясок сабе пад грудзі мосьцяць.
Сьпёка! Сьпёка! Вяне палынок.
Ныюць, ныюць к непагадзі косьці.
|
|
