#I Запыталіся ў Галінкі, У малой дзяўчынкі: – Што сядзіш ты, Галя, ў хаце I ня йдзеш гуляці? – Пайшлі ў госьці мама, тата, Голас свой панесьлі, Ну, а я пільную хату, Сяджу сабе ў крэсьле. Мяне ўзяць з сабой прасіла, Але ўзяць ня ўзялі, Адно кажа мамка міла: – Ты йшчэ сходзіш, Галя. Во, глядзі сама ў аконца, Гуляючы дома. Свой за Сталіна, за сонца, Голас панясём мы. Ды йшчэ кажа, што малая, Урны не дастану... Што ж такое, – пачакаю, Пакуль большай стану. Пройдзе зімка, пройдзе лета, Як сказаці слова, Дачакаюся я гэтак I выбараў новых. Будуць рады татка, мама, Калі падрасту я, I за Сталіна таксама Я прагаласую. – I ў Галінкі-дзіцяняткі Ад такой гаворкі Ажно йскрацца вачаняткі, Нібы ў небе зоркі.
#II – Куды йдзеш ты, мая бабка, – Кажа ўнук бабулі, – То сядзіць, ня злазіць зь печкі, Цяпер, во, на гулі. Сама ведае, што хвора, Што баляць ёй грудзі. Аддыхала б лепей дома, Чымся пхнуцца ў людзі. I бубніць, бубніць бабульцы Ўнук сямігадовы. А бабуля яму кажа, Падбірае словы: – Што ты ведаеш, Данілка, Лепш пабудзь во ў хаце. То ж на выбары іду я, Голас свой падаці. Сабе ўжо і дэпутата Выбрала адразу – Варашылаву свой голас Аддам з сэрцам разам. – Варашылава я знаю, Сам я зь ім вітаўся, Ён, калі былі манеўры, Ў нашым быў калгасе. Ну, за гэтага дык можна, Чалавек вядомы. Галасуй ідзі, бабулька, Я пабуду дома. Варашылава я такжа Выберу з часамі, На сямі канях паеду Зь сямю галасамі. Сеў Данілка, выразае Коніка зь бярозкі, Адно бліскаюць у вочках Радасныя сьлёзкі.
1937
|
|