Boža! hetki śviet tut
Moc stvaryła tvaja!
Dzie ž moj dom, dzie moj lud?
Dzie ajčyzna maja?
Dzie toj čas, u jakom
Tut kipieła žyćcio?
Svoj narod byŭ kruhom
I lubiŭ svajo ŭsio!
Svaju pieśniu ŭład svoj
Nie stydaŭsia zapieć
I siarmiažki sivoj
Nie stydaŭsia nadzieć!
Viesiałiŭsia narod,
Až hrymieła siało!
Va ŭsich śvietły pahlod,
Va ŭsich ščaście ćviło.
A ciapier, a ciapier
Nie vidać jasnych zor,
Choć sabie sam nia vier, –
Źnikła ŭsio, jak vichor!
Źnikła ŭsio, jak imhła,
Niama słavy tajej;
Złaja dola zmahła
I moj kraj, i ludziej!
Adny ŭ šar kurhany –
Śviodki bitvaŭ – stajać;
Kości k im hruhany
Prylatajuć źbirać.
Prašmyhajuć vužy,
Kaniuch mołicca «pić»,
Voŭk prabieh pa miažy,
Dalej śpić usio, śpić!
28.VIII.1906
|
|
