Ну, годзе ўжо спаці! глянь: сьветла ўжо ў хаце,
Вясна заглядае ў вакно;
Ўжо птушка сьвяргоча, ўжо лісьцік шапоча,
Цябе шнур чакае даўно.
Хай сошка крывая, кабылка худая
I ты сам, крывы і худы,
Пацягнуцца ў поле, на тое прывольле,
На тыя прадзедаў сьляды.
Ты – пан, ты – багаты, ты – сіла, араты!
Ты ў крыўду ня даўся б другім:
Знай, шмат каму трэба з тваёй працы хлеба,
Дый сам ты галодзен зусім...
Дык выпрамся ж трошку, дый жыва за сошку,
Ды ў поле – к вялікай арбе!
Бач, можа, і долю ў няўродлівым полі
Ты выараш, братка, сабе...
Хай злыдні над намі скрыгочуць зубамі –
Любі сваю ніву, свой край
I, колькі ёсьць сілы, да самай магілы
Ары, барануй, засявай!..
[1908]
|
|
