Ну, годзе ўжо спаці! глянь: сьветла ўжо ў хаце, Вясна заглядае ў вакно; Ўжо птушка сьвяргоча, ўжо лісьцік шапоча, Цябе шнур чакае даўно. Хай сошка крывая, кабылка худая I ты сам, крывы і худы, Пацягнуцца ў поле, на тое прывольле, На тыя прадзедаў сьляды. Ты – пан, ты – багаты, ты – сіла, араты! Ты ў крыўду ня даўся б другім: Знай, шмат каму трэба з тваёй працы хлеба, Дый сам ты галодзен зусім... Дык выпрамся ж трошку, дый жыва за сошку, Ды ў поле – к вялікай арбе! Бач, можа, і долю ў няўродлівым полі Ты выараш, братка, сабе... Хай злыдні над намі скрыгочуць зубамі – Любі сваю ніву, свой край I, колькі ёсьць сілы, да самай магілы Ары, барануй, засявай!..
[1908]
|
|