Ты скажы, скажы,
Мая моладасьць,
Што дала ты мне,
Сыну хамскаму?
Ой, дала ты мне
Скарб нязьмераны:
Сілу моцную,
Неўгамонную.
За труды мяне
Не адхваляцца,
З мазалёў, крыві
Не адзьдзівяцца.
Дзе мой капне пот, –
Дзірван, пасека
Шуміць коласам,
Урадлівасьцю.
Сенажаць-трава
Ляжа покатам,
Стогне зелен бор
Пад рукой маёй.
Дый услужнасьцю
I пакорнасьцю
Надарыла ты
Мяне, моладасьць.
Адно, доля дзе,
Скажы, моладасьць?
Чаму волю даць
Ты забылася?
[1908]
|
|
