Разьвейся, туман, расплывіцеся, хмары, Над хатай пахілай маей! Хай сонца прагляне, хай цяжкія мары Ня мучаць душы і грудзей... Штось клікала рвацца і вышай, і далей, На лепшае звала жыцьцё. Вы, злыя туманы, вы, хмары, бяз жалю, Закрылі, забралі мне ўсё... Стаю і гляджу я на хату крывую, На ніву пустую сваю – I сьлёз не стрымаю, і ціха бядую, I нудную песьню пяю; I к небу малюся, ў жыцьцё заглядаю, Ці моц скуль якая ня йдзе? I цёмна, і нема ад краю да краю, Ні сьвету, ні сьледу нідзе... Ні сьвету, ні сьледу... марнуюцца сілы, Дух праўды і волі прыгас, Нядоля і гора, навокал – магілы – Вось роднага шчасьця абраз...
1908
|
|