Час быў вясеньні. На скібіны дно Пала, ўзышло, зарунела зярно. Ў курную хату, на яве ці ў сьне, Доля-нядоля прынесла мяне. * Лета настала. Ўжо колас глядзеў. Рос, красаваў, наліваўся, – дасьпеў. Шчасьця, пацехі ня знаўшы ў жыцьцю, Вырас і я на нядолю сваю. * Восень на сьвеце. Бор стогне, шуміць; Колас нязжаты на полі стаіць. Нудна у сэрцы, дзе вокам ні кінь, I я, як той колас, бядую адзін... * Зімка прыйшла; белы вываліў сьнег; Колас у гурбе знайшоў свой начлег. З доляй змагацца зь сіл выбіўся я, Эх ты, магілка, эх, дзе ты, мая?..
[1908]
|
|