Дунулі сіверы з поўначы,
Кроў касьцянела у жылах;
Людзі, благаючы помачы,
Шлі за німашто ў магілы.
Выскачыў вецер палудзенны,
Зь ім – і вясеньнія шумы;
Дрогнулі сэрцы разбуджаны,
Ўдарылі ў сьветлыя думы.
Міла цяпло расплываецца,
Лёгка жывёліне ўсякай,
Зеленьню нівы ўсьміхаюцца,
Хмараў на небе ні знаку.
Шаты паўсюды нядзельныя,
Ў песьнях Вялікдзень чуваці,
Згінула доля бясцэльная,
Сонца над хатай і ў хаце.
Думалі душы – ўжо вольныя –
Дні ўсешчасьлівасьці блізка,
Дый, знаць, гаротным бяздольнае
Суджана з роду, з калыскі.
Дунулі сіверы з поўначы,
Кроў касьцянее у жылах,
Людзі, благаючы помачы,
Сходзяць бясчасна ў магілы.
1908
|
|
