– Ech, moj bratka, ech, moj rodny, Što tak spachmurnieŭ: Ci ty źbiŭsia z puciaviny, Ci saŭsim nia mieŭ?.. – Jak ža mnie viasiołym byci, Jak ža nie tužyć: Dola naša, dola ciomnych, Kamieniem lažyć. Hlań na našy chaty, vioski, Na šnury, na kraj, Na narod zirni siarmiažny I tady pytaj. Stolki toj kryvi čyrvonaj, Stolki śloznych rek Razyšłosia, raźłiłosia – Kryŭdna ź vieku ŭ viek. A zapłataj, a padziakaj Za miljony ran – Ŭsio kryžy i naspy tyja Dy niamy kurhan. – Nie sumuj, brat! Błisnuć zory, Ščaścia ŭskresnuć dni; Dołi, vołi ŭzojdzie kvietka Sa śloz i kryvi!
1908
|
|