...Не! досыць, досыць! трудна далей
Цярпець, ціхія сьлёзы ліць!
Нічога мне, ой не, ня далі,
А ўзялі ўсё, чым мог бы жыць.
Нявольнік, кланяцца век трэба
Людзям; век з потам кроў цячэ,
Няма патолі і ад неба:
То студзе, то сьпекай пячэ.
Пярун у хатку б’е крывую,
Пасевы нішчыць суш і град,
Авечку воўк задраў старую,
Скрыпіць нямазан панарад.
Худзее жонка ў сьлёзах, працы,
Трасе дзюравым каптаном...
Гэй, ты, што песьцішся ў палацы,
Меў ж літасьць над маім жыцьцём?!
Я сам... мне ногі гное лапаць,
Аборы ўелісь да крыві...
О, кроў! калі ж ты кінеш капаць?
О, доля, раны зажыві!
Грызецца зрэбная кашуля,
Зь сярмяжкай трудна пагадзіць, –
Зімой ад сьцюжы не атуле,
А ўлетку горача хадзіць.
Аблазяць спрэўшыя ад поту
Пад шапкай дрэннай валасы,
Нажыў удушша і ламоту
Ад тапара, сахі й касы.
На ўгры пабіў мазоль мне рукі,
Век цэлы пыл за акрыцьцё...
О, колькі гора, колькі мукі
Нясеш, паганае жыцьцё!
Ніхто й пацех мне не гавора
За долю горкую маю,
Нясецца толькі рэха з бору,
Як песьню скрозь сьлёзы пяю.
Гэй, растлумач, выродзьдзе ўражжа,
Трутні, зладзеі пчольных прац!
Чаму, дзе труд крывавы ляжа,
Цьвіце загон, стаіць палац?
Чаму я сею, а другія
Зь сяўбы маёй зьбіраюць плён?
...О, досыць, досыць! сэрца ные,
Грыміць пагудкі новай звон.
Чакаў і днём, чакаў і ночай,
I ўжо абрыдала чакаць,
Устаю, іду, куды йдуць вочы,
За крыўды плату адшукаць.
10.IX.1906
|
|
