Сярод зьнявечаных мёртвых цел – ахвяр лагера сьмерці – жанчыны апазнаюць сваіх сыноў, мужоў, братоў... Чорныя баракі, палоска злавесна-халоднага неба – тут усё выяўляе трагэдыю. Група пажылых і маладых жанчын сілуэтам напамінае бурную закіпеўшую хвалю. Уся карціна – гэта выбуховая хваля страшэннага, назапашанага за гады вайны болю. Сьлёзы і стогны як бы пранізваюць палатно. Толькі прытуленая да маці дзяўчынка, звыклая да сцэн жудасьці, ужо ня можа плакаць. Напал чалавечых мук, выяўленых у псыхалягічнай трактоўцы пэрсанажаў, раскрывае высокі гуманістычны зьмест карціны.