Барыс Кіт чвэрць стагоддзя ўдзельнічаў у амерыканскіх касмічных даследаваннях, першым разлічыў прынцыпы выкарыстання вадароду як паліва для касмічных ракет, аб'ездзіў з лекцыямі амаль усе краіны свету. Ён сведка і ўдзельнік многіх вызначальных падзей, што адбываліся на планеце ў XX ст. Але ўсе гэтыя падзеі Барыс Кіт нязменна суадносіць з жыццём сваёй адзінай Бацькаўшчыны. Ён часта любіць паўтараць: "Усё, што я зрабіў, - для Беларусі".
Неласкавай, непрыветнай часта была яна для сваіх таленавітых сыноў. Барыс Кіт неаднойчы гаварыў, што ў СССРяго жыцьцё заўчасна скончылася б у ГУЛАГу. I ён зрабіў свой выбар - не прыняў сталінскай таталітарнай сістэмы, пайшоў у выгнаньне, добра разумеючы, што не Бацькаўшчына была вінавата ў гэтым, бо і сама яна жыла пад рознымі акупацыямі, што не давалі беларусу быць гаспадаром на ўласнай зямлі. Ён, як і многія беларусы, вымушаны быў перайначваць свой лёс далёка за межамі Айчыны.
Барыс Кіт, дзяцінства і юнацтва якога прайшло ў найпрыгажэйшых гістарычных мясьцінах Беларусі (Навагрудак, Карэлічы, Мір), пасьля заканчэньня фізіка-матэматычнага факультэта Віленскага Ўнівэрсітэта стаў настаўнікам, асьветнікам і гэтаму прызваньню аддаў усё сваё жыцьцё. Прабыўшы больш за паўвека за межамі Беларусі, валодаючы эўрапэйскімі мовамі, ён толькі беларускую прызнае роднай, увесь час размаўляе на ёй, лічыць яе самай прыгожай, мілагучнай, здатнай канкураваць з асноўнымі эўрапэйскімі. I цяпер, нягледзячы на цяжкае становішча Бацькаўшчыны, ён, мудры, сталы чалавек, памятаючы ўсе складаныя пэрыяды беларускай і сусьветнай гісторыі, верыць у жыцьцястойкасьць Бацькаўшчыны, яе сьветлыя пэрспэктывы.
Ратуючыся ад сталінскай дыктатуры, паспытаўшы, што такое паланізацыя, русіфікацыя, фашысцкая акупацыя, пры якой, трапіўшы ў рукі гестапа, ён ледзь не загінуў, у канцы 40-х вучоны стаў грамадзянінам ЗША. Дзякуючы лепшым рысам беларускага характару - цярпялівасьці, працавітасьці, добразычлівасьці, настойлівасьці ў дасягненьні мэты, ён не згубіўся ў чужамоўным сьвеце, пражыў прыгожае, цікавае, багатае на падзеі, сустрэчы, вандраваньні, знаёмствы жыцьцё, матэрыяльна забясьпечанае і нават заможнае. Але праз доўгія гады ён усё ж пранёс вернасьць Бацькаўшчыне, мове, нацыянальнай гісторыі, быў і застаўся беларусам.
На пачатку 90-х гг., калі Беларусь стала незалежнай, ён адным зь першых прыехаў на Бацькаўшчыну, на сустрэчу зь ім у 1992 г. зьляцеліся яго шматлікія былыя вучні зь Вільні, Менска, Навагрудка, Паставаў, Глыбокага, Маладзечна, Гродна. Але затым многае ў Беларусі зноў зьмянілася.
Пра яго напісана больш за двьвесьце артыкулаў, яму прысьвечаны вершы (В.Іпатава, Р.Барадулін), яму дораць кнігі (В.Быкаў, Н.Гілевіч, С.Законьнікаў, Н.Мацяш, У.Арлоў). Сярод яго былых вучняў - вядомыя ў Беларусі людзі (прафэсар мэдыцыны П.Кузюковіч, акадэмік А.Раковіч, мастак К.Харашэвіч, нядаўна памерлы літаратуразнавец У.Калесьнік). Яго імя згадваецца ў ліку славутасьцей Беларусі (п'еса А.Петрашкевіча "Інтэлігенты", артыкул А.Грыцкевіча "Славутыя імёны Беларусі"). Ён стаў ганаровым грамадзянінам Навагрудка, дзе некалі вучыўся, узначальваў гімназію, вучыў дзяцей, ганаровым прафэсарам Гродзенскага Ўнівэрсітэта імя Янкі Купалы.
Справы выдатнага сына Беларусі застануцца ў гісторыі Бацькаўшчыны.
http://www.zbsb.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2263%3A2009-11-30-10-05-15&catid=54&Itemid=20
