РЇС…С–Рј Памазок – ветэран BAB i калгасны качагар РїР° сумяшчальніцтве. Ягоная жонка Кацярына РґРѕСћРіР° рабіла Сћ калгасе даяркай, зарабіла паўкілё металёвых узнагародаў РЅР° РіСЂСѓРґР·С– i звалася майстрам машыннага даеньня. РЇС…С–Рј, што прынёс Р· вайны СћСЃСЏРіРѕ адзін РѕСЂРґСЌРЅ, РІСЏРґРѕРјР° Р¶, зайздросьціў жонцы i хацеў, каб СЏРіРѕ звалі майстрам цэнтральнага ацяпленьня. Званьне тое, аднак, РЅРµ прышчапілася РґР° Памазка, можа, Р· тае прычыны, што быў ён сьпец іншае справы, РїСЂР° СЏРєСѓСЋ РЅРµ любіў казаць. Але ён стараўся. РЈ партыі браў удзел амаль пяцьдзесят РіРѕРґ, часам актыўнічаў, аднойчы нават абіВраўся Сћ раённы савет, РґС‹ няўдала. РЎСЏР±СЂС‹ суцяшалі: яшчэ РЅСЏ вечар. Р— тваімі заслугамі напэўна можна дачакацца лепшага – РІСѓРЅСЊ колькі старых Р±Р·РґСѓРЅРѕСћ сядзяць дэпутатамі, чым ты Р·Р° С–С… горшы?
РўРѕР№ дзень СЏРЅС‹ трохі прыклаліся РґР° чарговай бутэльчыны – там жа, Сѓ качагарцы РЅР° СЃРєРѕРЅРµ РґРЅСЏ. Замурзаную бутэльчыну прынёс маладзейшы Яхімаў напарнік Юрка Дзядзенка, нядаўні механізатар, СЏРєРѕРјСѓ трактар РІСЏСЃРЅРѕР№ пераехаў нагу, i ён рабіў Сѓ качагарцы. Зрэшты, СЏРє заўжды, галоўны Юркаў клопат палягаў наконт выпіўкі. Гэтую бутэльчыну ён РїepaxaРїiСћ Сѓ знаёмага хлапца Р· «Сельгастэхнікі», СЏРєС– Сћ сваю чаргу прывёз СЏРµ ад адной бабкі Р· хутару, РґР·Рµ тая гнала адмысловае РїР° тым часе пітво. РЈСЃРµ, каму давялося паспытаць СЏРіРѕ, казалі: Р±СЏСЂСЌ, Р±С‹ зьвер. РЈ качагарцы тае РїСЂР°Вдукцыі яшчэ РЅРµ каштавалі.
Не пасьпелі дружбакі выцягнуць з бутэльчыны куртаты, нібы абгрызены, папяровы корак, як у кацельнае сутарэньне ўвапхнуўся трэці сабутэльнік – былы аграном Ладуцька. Гэты меў даўно адпрацаваны ў такіх выпадках нюх i не пудлаваў ніколі. Часам сябры былі ня супраць ягонага ўдзелу (калі выпівону хапала), часам наракалі – калі таго было мала, але заўсёды дзяліліся па-справядлівасьці. Той раз бутэльчына выдалася нішто сабе – большая за паўлітра, а што да яе зьмесьціва, дык спрактыкаваныя пітакі вызначылі адразу. Ладуцька аж скалануўся ад задавальненьня: ай, халера, бярэ! Бярэ, пацьвердзіў i Памазок, глыкнуўшы з заскарузлай ад бруду шклянкі. Па чарзе выпілі ўтрох, закусілі цыбулінай з салам ды абкрышаным кавалкам хлеба. Большага ім i ня трэба было – галоўнае выпіць ды закурыць. Натуральна, не марудзячы, выпілі i яшчэ, а затым дадалі. Менавіта тады ў зачыненыя на крук дзьверы качагаркі пастукалі – моцна, патрабавальна, як гэта звычайна рабіла хіба Памазкова жонка або хто з начальства. Кампанія сьпярша прыціхла, а пасьля Памазок падняўся. Паводле нейкіх толькі яму вядомых прыкметаў ён сьцяміў, што то ня жонка i ўжо не старшыня – хтось іншы.
I праўда, то была паштарка Рыбакова Анюта, якая з парогу сунула Яхіму пакамечаны, са сьнежнай крупкай блакнот – тэлеграма вам, расьпішыцеся.
Дрыготкай СЂСѓРєРѕР№ Памазок крамзануў сваё прозьвішча i разгарнуў аркушык тэлеграмы. Міжнародная, аднак, значылася Р±СѓР№РЅР° ўгары, Р° СћРЅС–Р·Рµ быў нейкі тэкст, СЏРєС– РЇС…С–Рј РЅСЏ РјРѕРі прачытаць без акуляраў i аддаў малаВдзейшаму Юрку. РўРѕР№ моўчкі прачытаў i, РґР·С–СћРЅР° якочучы, бокам паваліўВСЃСЏ Р· табурэткі РЅР° падлогу. Памазок няўцямна РїaР·ipaСћ РЅР° СЏРіРѕ. Паперыну СћР·СЏСћ Ладуцька. Маё віншаваньне, маё віншаваньнe, замармытаў ён i аж крыкнуў: «Юрка, РєСЂРѕСћ Р· РЅРѕСЃСѓ бутэльку!В» – «Але што?В» – няўцямна ўтаропіўся Сћ СЏРіРѕ РЇС…С–Рј. «Што? Рђ РІРѕ што, чытаю: «Містэру Памазку РЇС…С–РјСѓ Найвышэйшы дзяржаўны савет дэмакратычнай рэспублікі Памазоніі віншуе вашую вялікасьць Р· абраньнем РЅР° высокую пасаду прэзідэнта рэспублікі Памазоніі СЏРєСѓСЋ належыць заняць 22 лістапада білет авіякампаніі Люфтганза РґР° шчасьлівага спатканьня РїРѕРґРїС–СЃ найвышэйшы савет».
Памазок зьняможана апусьціўся на абабітую цыратай табурэтку, ён не разумеў нічога: «Каго? Мяне? Якім прэзідэнтам? Якой Памазоніі?» «Цябе, цябе, ось жа напісана», – тыцкаў яму тэлеграмай у твар Ладуцька. Юрка Дзядзенка, ад’енчыўшы сваё, сеў роўна на лаўцы i высалапіў ад зьдзіўленьня вочы, бы ўпершыню ўбачыў напарніка, які ўсё паўтараў няўцямна: «Я – прэзідэнт?» – «Ты, ты, ось жа напісана. Юрка, бягом за бутэльчынай», – камандаваў былы аграном.
I праўда, Дзядзенка паслухмяна падыбаў РЅР° сваёй кульбе РґР° РґР·СЊРІСЏСЂСЌР№, Р° ПамаВР·РѕРє СѓСЃС‘ РЅСЏ РјРѕРі чагосьці зразумець. Найперш ці РЅРµ правакацыя тое, арганізаваная міжнародным імперыялізмам або сусьветным сіянізмам? I РґР·Рµ тая Памазонія, СЏРєРѕР№ ён ніколі РЅСЏ чуў нават, што Р·Р° краіна? Добра, калі сацыялістычная, Р° калі... I чаму СЏРіРѕ Сћ прэзідэнты, ці ён прасіўся? Найперш карцела паслаць ycix РЅР° тры літары РґС‹ вярнуцца РґР° таго, што было. Рђ было няблага, СЏРЅС‹ спакойна выпівалі... Але Р¶ ЮрВРєР° пайшоў РїР° гарэлку, мабыць, нягожа падводзіць СЃСЏР±СЂРѕСћ, гарачыцца, лепей узважыць СѓСЃС‘ СЏРє мае быць. «Во i РґРѕР±СЂР°, што тады цябе Сћ райсавет пракацілі», – сказаў Ладуцька. «Чаму гэта – РґРѕР±СЂР°? – Р·СЊРґР·С–РІС–СћСЃСЏ Памазок. – Няварты ці што?В» – «Варты, варты, але тады Р± прэзідэнтам РЅСЏ стаў. Рђ так – РїСЂСЌР·С–РґСЌРЅС‚, віншую», – амаль лісьліва РјРѕРІС–Сћ Ладуцька. Рђ Р№ напраўду, падумаў РЇС…С–Рј, нашто адмаўляцца? Калі што, качагарка ад СЏРіРѕ РЅРµ ўцячэ. Рђ там, можа, хоць дзяшовую іншамарку прыдбаць, Р° то зяць ужо воўкам глядзіць, яшчэ дачку РєС–РЅРµ. Але Р¶ – жонка, раптам задумаўся РЇС…С–Рј, СЏРє СЏРЅР° РґР° таго паставіцца? Прэзідэнтша Р¶...
Яго клопатны роздум перапыніў Дзядзенка, які, канешне ж, прынёс і бутэльчыну. А з ім у качагарку напхнулася i яшчэ выпівохаў розных узростаў – ужо ўсе ведалі Памазкову навіну i прагнулі яе абмыць. У кацельні стала цесна ад людзей, якія абступілі Яхіма. Кожны стараўся павіншаваць ці хоць пахваліць, а то i даць параду: «Ну, пашэньціла чалавеку! Памазок там навядзе парадак! Слухай, ты там адразу – дэмакрацію к ногцю! Калі што – мы на падмогу. Але ўжо там пап’еш гарэлачкі...»
Памазок усьмешыста маўчаў, яму ўжо не цікава стала размаўляць з гэтымі людзьмі i адказваць на іхнія досьціпы. Галоўнае – ён паверыў у сваю ўдачу i амаль пераканаў сябе, што ўсё правільна. Іначай i не магло быць. Ён – прэзідэнт рэспублікі Памазоніі, пэўна ж, высакаразьвітай, не якой-небудзь адсталай краіны. Адсталая краіна яго прэзідэнтам не выбірала б. Канешне, ён там ня быў, але не сказаць, што зусім незнаёмы з «капстранамі» – колісь у вайну браў Берлін i нават адзін раз пераспаў у мокрым шынялі на іхняй пярыне. Нічога асаблівага. Праўда, тады ён быў радавы, не сяржант нават, а тут – адразу ў прэзідэнты. Граматы меў няшмат – сем класаў, але павінна хапіць. Расьпісацца ўмеў прыстойна, асабліва калі пакласьці локці на стол, а для прэзідэнта тое, мабыць, галоўнае.
I тут ён здагадаўся, чаму Сћ прэзідэнты Памазоніі абралі менавіта СЏРіРѕ. РЈСЃСЏ справа Сћ прозьвішчы. Ці РЅРµ паходзяць ягоныя РїСЂРѕРґРєС– Памазкі Р· тае Памазоніі? Добра Р¶ РІСЏРґРѕРјР°, што заўсёды i СћСЃСЋРґС‹ цягнуць сваіх людзей – хоць Р· калгаса Сћ раён ці Р· раёну Сћ сталіцу. Гэтак i Сћ іншую краіну. Калі так, дык СћСЃС‘ зразумела i, РјР°Вбыць, законна. РќСЏРјР° РїСЂР° што турбавацца.РЈ той дзень надвячоркам ён ужо РЅРµ пайшоў Сѓ качагарку, РЅР° ягонай зьмене СЏРіРѕ падмяніў напарнік. Рана ўстаўшы назаўтра, пачаў рыхтавацца Сћ дарогу. Найперш аднёс Сѓ майстэрню боты. Боты, канешне, РЅСЏ новыя, але калі падбіць падмёткі, дык яшчэ паслужаць i Сћ той Памазоніі. РџР° дарозе зайшоў Сѓ цырульню. Увогуле падстрыгаць РЅРµ было чаго – даўно ўжо ад ілба РґР° патыліцы пралягала шырокая лысіна, РґС‹ СћСЃС‘ Р¶... Калі стаў прэзідэнтам, дык хацеў выглядаць адпаведна. Мабыць, Сѓ дарогу трэба было Р± мець СЏРєС– чамаданчык, РґС‹ Сћ местачковых «Таварах паўсядзённага попыту» чамаданаў РЅРµ было. Давялося пазычыць невялічкі куфэрак Сѓ Сьцяпаніхі, СЏРєС– застаўся ад зяця, што колісь зьбег ад дачкі РЅР° БАМ. Спрытны куртаценькі гальштук пазычыў Сѓ агранома – казалі, Р±СЏР· гальштука там Р±СѓРґР·Рµ нягожа. Можа, i праўда. Р— жонкай сталася РіРѕСЂС€ – РґРІР° РґРЅС– сварыўся. Сьпярша ягоная Кацярына была катэгарычна супраць, каб ён РєСѓРґС‹ ехаў, Р° пасьля, заплакаўшы, заявіла: i СЏ Р· табой. РЇС…С–Рј стаяў РЅР° сваім: паеду адзін. Рђ СЏРє абжывуся, тады паклічу цябе. «Чорта ты паклічаш, там сабе маладзейшую знойдзеш...В» Ледзьве адчапіўся ад жонкі.
Праводзілі прэзідэнта Памазоніі сьціпла i непрыкметна. Купка дружбакоў прыйшла на засьнежаны аўтобусны прыпынак, куды ён прыпёрся за паўгадзіны раней часу. Ззаду ішла сплаканая жонка, усё бубніла сваё: «Ну паглядзіце, здурнеў стары. Ну куды ён прэцца?» – «Ладна, ня плач, прэзідэнтшай будзеш», – суцяшаў яе Ладуцька, які трымаўся ля сябра неяк дужа блізка i сардэчна, быццам што хацеў сказаць асаблівае. Ён i сказаў, як Кацярына адвярнулася: «Можа, там, гэта, i мяне куды... Каб па аграрнай часьці. А то тут, ведаеш... Памазгуй, Яхімка». Яго перапыніў Юрка Дзядзенка, які прыстыргікаў на прыпынак, канешне, не з пустымі рукамі. «Трэба аглаблёвую!» – прапанаваў ён, адкаркоўваючы бутэльку, якую спаважна перадаў напарніку-прэзідэнту. Той трохі выпіў, затым выпілі Дзядзенка, Ладуцька, абодва браты Целяпенчыкі i напасьледак да бутэлькі прыклалася заплаканая Кацярына. Тады і перастала плакаць. Тут якраз падкаціў аўтобус. «Ну – пакеда, чакайце на госьці», – махнуў з аўтобусных дзьвярэй Памазок. Невялічкая грамадка засмучаных землякоў засталася на аўтобусным прыпынку.
Як ён ехаў аўтобусам да станцыі, пасьля цягніком да Масквы i там праходзіў доўгую шаталомную працэдуру ў міжнародным аэрапорце – мала што запомніў, усё нібы плыў у разрэжаным алкагольным тумане, хаця i быў цьвярозы, бы шкельца. Ды так сталася, што ўсё было ня ў знак, – ішоў не туды, рабіў ня так i ня тое. Яго раз за разам асаджалі i тузалі, нават лаяліся – усе гэтыя міліцыянеры, жанчыны з пагонамі i нават дзяўчаткі, зусім лагодныя з выгляду, але што да яго, дык з яўна металічнымі позіркамі. Яму так i карцела абурыцца, сказаць ім, хто ён i куды едзе. Ды ўсё ж чалавек ён быў сьціплы, асабліва сярод незнаёмых людзей, i трываў. Трохі ачомаўся толькі ў самалёце, як мілае дзяўчо ласкава папыталася, што ён будзе піць? Ён зірнуў на стос бутэлек у калясцы i ткнуў заскарузлым ад торфабрыкету пальцам у самую знаёмую – во гэта. Дзяўчо наліла з напарстак «Сталічнай», i тады Памазок, можа, упершыню схамянуўся – а ці туды ён едзе. Калі выпіць даюць – курам на сьмех!
РЈ самалёце ён хутка заснуў лёгкім СЃРЅРѕРј праўдзіўца, РЅСЏ грэшніка, ведама Р¶ нямала натузаўшыся Сћ дарозе. Прачнуўся, СЏРє падкацілі каляску Р· харчам, РґС‹ столькі, што ледзьве зьмясьцілася СћСЃС‘ РЅР° маленькім адкідным століку. Тады Р·РЅРѕСћ далі РІС‹Впіць – паўшклянкі кіслага РІС–РЅР°, СЏРєРѕРµ ён РЅРµ ўзлюбіў Р· часоў дружбы Р· братушкамі. Рђ РІРѕ ягонаму суседу – выгалястаму буржую Сћ стракатым пінжаку, налілі чагось, РїСЌСћРЅР°, мацнейшага, Р° пасьля С– яшчэ дабавілі. Памазку таксама захацелася такога, але ён РЅСЏ ведаў, СЏРє папытацца, i трываў. Хай, думаў, дацягну РґР° Памазоніі, Р° ўжо там...
Самалёт ішоў над аблокамі, СѓРЅС–Р·Рµ, мяркуючы РїР° СћСЃС–Рј, быў акіян, гляВдзець там РЅРµ было РЅР° што, i ён Р·РЅРѕСћ заснуў. Рђ СЏРє прачнуўся, дык аж спалохаўся, што спозьніцца – СѓСЃРµ паўскоквалі Р· месцаў, пачалі цягнуць свае валізкі, апратку, – мабыць, прыехалі. РџР° гучнай СЃСѓРІСЏР·С– Сћ самалёце РїСЂР° штось аб’яўлялі, але С…С–Р±Р° зразумееш, РїСЂР° што? I тады Памазок падумаў: ці знойдзецца хто Сћ Памазоніі, каб разумеў РїР°-нашаму? Але наўрад. Калі ўжо Сћ Менску мала хто разумее, дык чаго чакаць Сѓ заморскай краіне. Гэта СЏРіРѕ пачало турбаваць.
Дарма, аднак, тое яго турбавала – ужо на першай паліцэйскай загародцы, нават не запытаўшыся, яго пазналі, i два маладыя, дбайна апранутыя чалавекі кудысь павялі праз агромністы гаманкі аэрапорт. Як толькі выйшлі на сьпякотную вуліцу пад шэрагам высачэнных пальмаў, падкаціў даўгі аўтамабіль, і тыя паслужліва расчынілі дзьверы – сядай, пан прэзідэнт. Ён i сеў. Пасьля селі яны – адзін наперадзе, другі, што нёс ягоны перавязаны дзяжкай куфэрак, побач. Як яны ехалі, Памазок ва ўсе бакі круціў галавой, дужа яму тут было цікава. Людзей на вуліцах сноўдала процьма – белых, чорных i нейкіх невялічкіх жаўтлявых, міма праносіліся статкі аўтамабіляў, i тут, i там стаялі купкі плячыстых «гарылаў» у камуфляжнай форме жабінага колеру. Што шмат паліцэйскіх, Памазку спадабалася: значыць, будзе парадак у ягонай Памазоніі, такі ж, як i ў Беларусі. Хіба палкі ў гэтых былі надта кароценькія, ня тое, што ў беларускіх – трэ будзе падоўжыць, пачаў уваходзіць у дзяржаўны клопат новы прэзідэнт. Ён спрабаваў загаварыць з канваірамі, але абодва маўчалі, бы нямкі. Тады i ён змоўк, падумаўшы: можа, яны саромеюцца яго, бо ўсё ж маладзейшыя, а ён стары, ды не абы-хто – прэзідэнт!
РЇРЅС‹ РґРѕСћРіР° ехалі РїР° зіхоткіх ад шыльдаў вуліцах невядомага гораду, затым праз нейкі РґР·С–РІРѕСЃРЅС‹ лес Р· велізарнымі, проста гіганцкімі дрэвамі. Гэткіх сукаватых дрэваў РЅРµ расло РЅР° Памазковай радзіме, Сѓ густое сучча ўгары РЅРµ прабівала РЅР°Вват яркае сьвятло фараў. Рђ СЏРє аўтамабіль спыніўВСЃСЏ, зьдзіўленьню Памазка РЅРµ было мяжы. РЎСЏСЂРѕРґ лесу СЏСЂРєР° асьветлены электрычнасьцю раскашаваў палац. Чырвоная жвіровая дарожка, шырокія прыступкі i над С–РјС– калоны. Бог ты РјРѕР№, СЏРєС–СЏ гэта калоны – белыя i таўшчэзныя, Р· пакручастымі загагулінамі РЅР° вяршках, СЏРєС–СЏ РЅС–Р±С‹ ўкручваліся Сћ прыцьмелае неба. Задраўшы ад захапленьня голаў, Памазок аж спыніўся, але РґР° СЏРіРѕ штось РіСѓРєРЅСѓСћ той, што ішоў ззаду, i ён подбегам дагнаў РїСЏСЂСЌРґРЅСЏРіР°, СЏРєС– ўжо расчыняў высачэзныя дзьверы Сћ палац.
РЈСЃС‘ тут наскрозь было заліта электрычнасьцю, чырванела дыванамі Сћ доле. РќР° ягоным шляху маўклівымі слупамі стаялі нейкія людзі, Сѓ чорным i камуфляжы, РїР° безьлічы новых прыступак СЏРіРѕ павялі СћРіРѕСЂСѓ. Сьпярша ён пачаў лічыць тыя прыступкі, налічыў пяцьдзесят i РєС–РЅСѓСћ. Затым СЏРЅС‹ кудысь шпарка ішлі праз пакоі i РїР° калідорах, цемнаватых i сьвятлейшых, i ўрэшце, СЏРє ён зразумеў, прыйшлі. РўРѕ быў вялізны, Р±С‹ вакзальны, пакой Р· блішчастым i сьлізкім паркетам, РЅР° СЃСЏСЂСЌРґР·С–РЅРµ СЏРєРѕРіР° блішчэў бакамі нейкі агромністы шкляны каўпак. РЈ прыцемках прыгледзеўшыся РґР° СЏРіРѕ, Памазок зразумеў, што пад каўпаком ложак. Вялізны шырокі ложак Р· бялізнай, РЅР° СЏРєС–Рј ці РЅРµ СЏРјСѓ сёньня спаць? РђР±РѕРґРІР° ягоныя канваіры дзесь зьніклі, замест С–С… зьявілася чорненькая жанчынка Р· дужа белымі зубкамі i Сћ белым фартушку. РЇРЅР° паставіла РЅР° столік РїСЂС‹ каўпаку блішчасты падносік С–, усьміхнуўшыся, выйшла. Памазок адразу паціВкавіўся, што РЅР° падносе, – але нічога здатнага РЅСЏ ўбачыў. Пара нейкіх зялёных фруктаў, шклянка жоўтага СЃРѕРєСѓ, малако Сћ РєСѓР±РєСѓ i СћСЃС‘. Hi чарчыны, РЅС– бутэльчыны. Скупыя, аднак, людзі Сћ гэтай Памазоніі, падумаў РїСЂСЌР·С–РґСЌРЅС‚. Хаця РЅРµ сказаць, каб бедныя.
Трохі патупаў з кутка ў куток гэтай стадолы, паслухаў цішыню. Абышоў вакол каўпака, пастукаў пальцам па ягоным шкле – тоўстае халера. I навошта? Hixтo болей да яго не заходзіў, i прэзідэнт, памарудзіўшы, сьцягнуў з ног боты. Спаць – ведаў з часоў даўняй салдатчыны – было заўсёды найлепшым выйсьцем. Як у вайну, так i ў міры.
Прачнуўся, мусіць, зарана, вылез Р·-пад каўпака, сеў Сѓ крэсла i сядзеў. Чакаў. РЎРєСЂРѕР·СЊ было ціха, чуваць толькі, СЏРє Р·Р° акном Сѓ гольлі дрэваў шуВгалі птушкі, акурат СЏРє Сѓ садку Р·Р° качагаркай – сініцы. Тады ён пайшоў шукаць месца, РґР·Рµ можна Р± справіць сваю патрэбу. Тыцнуўся Сћ адны дзьверы – зачыненыя, Сѓ РґСЂСѓРіС–СЏ – таксама. Тады знайшоў трэція, адразу, СЏРє адчыніў ix, навакол пыхнула сьвятлом, СЏСЂРєР° высьвеціла СћСЃС‘, i Бог ты РјРѕР№, што ён згледзеў! Думаў – туалет, Р° тут аказалася адмысловая туаВлетная зала, СѓСЃРµ сьцены i столь – бялюткія i люстраныя, СЏРє i ванны РґС‹ розныя ракавіны i ўнітазы. Шмат што навакол аздоблена золатам, невядомага начыньня – Р±С‹ Сћ кабінеце Р·СѓР±РЅРѕРіР° доктара. РЃРЅ дакрануўся РґР° аднае РєРЅРѕРїРєС–, РґС‹ аднізу СЏРє плясьне Сћ твар – аж вылаяўся, падумаўшы, аднак, што, мабыць, гэтак нягожа. Напалохаўшыся, адразу падаўся РґР° выхаду. Падумаў, можа, РґР·Рµ знойдзецца болей звыклае месца, тут пэцкаць што Сћ СЏРіРѕ РЅРµ хапіла адвагі.
РЇРє ён РІСЏСЂРЅСѓСћСЃСЏ РґР° свайго каўпака, Р·РЅРѕСћ расчыніліся нейкія дзьверы i Сћ пакой увайшла мажная белая жанчына – Р·РЅРѕСћ Р· маленькім падносіВкам Сѓ руках. Штось буркнуўшы, СЏРЅР° паставіла падносік РЅР° месца ўчарашняга, СЏРєС– ўзяла Р· сабой. Наважыўшыся, Памазок пастукаў РїР° баку каўпака –навошта гэта? Думаў, РЅРµ зразумее, аж зразумела i сказала: РїСѓРє-РїСѓРє РЅРѕСѓ. I ўсьміхнулася. Надзіва i Памазок зразумеў: то ад куляў, Р° ён думаў... Але што Р· таго вынікае?
Трохі азадачаны, падышоў да свайго сняданку – зноў высокая шклянка соку, нешта цёплае ў малюпасенькім чайнічку, скрылёчкі сыру i маленькая булачка. Выпіць жа зноў не было ні кроплі.
РќРµ пасьпеў ён падумаць, што зьесьці, СЏРє расчыніліся дзьверы i Сћ пакой шпарка ўвайшлі СЏРіРѕ ўчарашнія маладыя канваіры. РђРґР·С–РЅ Р· ix моўчкі, але выразна РєС–СћРЅСѓСћ РЅР° дзьверы. «З куфрам?В» – папытаўся Памазок, паказваючы РЅР° СЃРІРѕР№ пакінуты РїСЂС‹ лоВжку багаж. РўРѕР№ крутнуў галавой – значыць, без багажу, зразумеў Памазок i падняўся.
РќР° гэты раз СЏРЅС‹ РЅС–РєСѓРґС‹ РЅРµ паехалі, толькі ішлі РґРѕСћРіС–РјС– калідорамі – быццам Сѓ РґСЂСѓРіС– канец палацу, РґР·Рµ Р·РЅРѕСћ апынуліся нібыта Сћ больніцы – СѓСЃС‘ тут было гэткае белае С– сьветлае. Наўкола зьзялі нейкія прыборы, крэслы, люстэркі. Людзі, пераважна жанчыны, былі апранутыя Сћ белыя зграбныя халацікі. Заўважыўшы СЏРіРѕРЅС‹ зьбянтэжаны выгляд, адна, дужа белазубая, мовіла: С–РјС–РґР¶, С–РјС–РґР¶, РґС‹ ён РЅРµ зразумеў – СЏРєС– С–РјС–РґР¶? Але СЏРіРѕ прымусілі распрануцца Сћ дужа шыкоўным С– вялікім прылазьніку, С– СЏРє толькі ён, голы, пераступіў парожак, СЏРіРѕ тут жа абдало сьцюдзёным струменем зьверху. Скалануўшыся ад нечаканасьці, ён РЅРµ адразу знайшоў што пакруціць, каб пацепліць ваду. Неяк абмыўся збольшага, праклінаюВчы, аднак, гэты залішні шык. Але разумеў, канешне, што, мабыць, так трэба, што гэта – РЅСЏ РґРѕРјР°. Ды С– ён РЅРµ качагар. РЈСЃС‘ Р¶ – РїСЂСЌР·С–РґСЌРЅС‚.
РЇРє памыўся, распараны, надзеў РЅР° СЃСЏР±Рµ белы тоўсты халат, што вісеў РЅР° залачонай вешалцы побач, С– выйшаў. РўСѓС‚ СЏРіРѕ Р·РЅРѕСћ абступілі жанчыны, СѓСЃРµ Сћ чысьценькім белым, РЅС–Р±С‹ даяркі. I, адвёўшы Сћ надзвычай сьветлы кабінет, пасадзілі Сћ крэсла. Р— ycix бакоў зьзялі люстэркі, С– Р· С–С… ашаломлена пазірала ягоная аздаба. Жанчыны пачалі штось абмяркоўваць, СЏРє ён здагадаўся, – СЏРіРѕРЅС‹ выгляд. РЃРЅ С– сам Р· цікавасьцю паглядзеў РЅР° СЃСЏР±Рµ. Канешне, РЅРµ маладзён, зашмат зморшчын РЅР° цёмным, РЅС–Р±С‹ апечаным твары дый выгляд надта заклапочаны, Р±С‹ вінаваты. Але што Р·СЂРѕР±С–С€? Найперш узяліся Р·Р° СЏРіРѕ парэпаныя Сћ качагарцы СЂСѓРєС–, паклалі С–С… РЅР° бялюткія сурвэткі, РґР·Рµ мазалі, мачылі i церлі. Мабыць, кепска, аднак, адціВраліся ўедлівыя сьляды торфабрыкету Р· СЏРіРѕ замазалелых СЂСѓРє. Ды майстрыцы стараліся. Асабліва наконт вялікага пальца Р· крывым заскарузлым кіпцем, СЏРєС– СЏРЅС‹ i пілавалі, i шліфавалі, – СѓСЃС‘ СЂРѕСћРЅР° той заставаўся крывы i непрыгожы. Далей, ужо Сћ РґСЂСѓРіС–Рј крэсьле СЏРіРѕ далікатна стрыглі, галілі шчокі, парфумілі i макіяжылі – наводзілі незвычайны шык РЅР° СЏРіРѕ прэзідэнцкі твар. Пасьля СћСЃСЏРіРѕ наклеілі РЅР° лысіну ладны кучаравы хамлак i пад РЅРѕСЃ – зухавата-бухматую паску РІСѓСЃРѕСћ. РЈСЃС‘ тое было відаць Сѓ люстэрках, i Памазок толькі зьдзіўляўся, СЏРє Р· нядаўняга качагара выходзіць зухаваты фарсісты замежнік. «Імідж, імідж», – СѓСЃС‘ шчабяталі майстрыхі, i ён спакваля зьмірыўся Р· сваёй нялёгкаю доляй. Але што Р¶, мусіць, доля таго вымагала.
I праўда, з аграмаднага крэсла ён устаў зусім іншым, чым нядаўна садзіўся туды, i пачувацца стаў адпаведна. Найперш – прыбыло сілы i нават гонару. А як у наступным пакоі пачалі мераць яму гарнітуры, дык ён аж спадабаўся сабе – такіх файных апратак ён ня толькі ніколі ня меў, але i ня бачыў. Хіба ў тэлевізары. Чорны, бы смоль, пінжак з бялюткаю хустачкай у кішэньцы, такая ж белая сарочка i гальштук. Чаравікі замянялі двойчы, пакуль не прынесьлі дужа блішчастыя на высачэзных абцасах, ад чаго ён куды як падвысіўся ростам. З насалодай пратупаў па люстраным паркеце – лясь, лясь... Добра стаць прэзідэнтам!
Настрой СЏРіРѕ трошкі пагоршаў, калі Сћ іншым пакоі, РєСѓРґС‹ СЏРіРѕ затым прывялі, вялізны паліцай ці вайсковец падаў СЏРјСѓ штось няўклюднае i цежаленнае. «Што гэта?В» – Р·СЊРґР·С–РІС–СћСЃСЏ Памазок, С– здаравяк адказаў: «Панцірблёк!В» Бесцырымонна зьняўшы Р· СЏРіРѕ пінжак, той навесіў РЅР° ягоныя плечы РґР·СЊРІРµ засланкі – сьпераду С– ззаду. Памазок аж прысеў. «Але Р¶ цяжкі», – РјРѕРІС–Сћ ён, РґС‹ здаравяк толькі выскаліў свае РєРѕРЅСЃРєС–СЏ Р·СѓВР±С‹. РЇРє надзеў зьверху пінжак, дык стаў сам РЅСЏ СЃРІРѕР№ – нейкі камлюкаваты, здаравенны i таўсты. РђРґ нядаўняе Памазковай шчуплыні РЅРµ засталося С– сьледу.
Затым далі трошкі спачыць Сѓ прахалодзе Р· пальмай над высокай Р·Р°Вшклёнай стольлю. РќР° нізенькі, таксама шкляны столік прынесьлі РґР·СЊРІРµ шклянкі – Р· сокам i лёдам, РґР° СЏРєС–С… Памазок i РЅРµ дакрануўся нават. Што СЏРјСѓ СЃРѕРє, калі карцела чагось зьесьці С–, канешне, глыкнуць Р· такой ператомы. Дома гэткай парой ужо быў пасьнедаўшы, Р° то i паправіўшы галоўку, – калі было трэба. Але тут Сѓ СЏРіРѕ РЅРµ пыталіся, i ён РЅСЏ ведаў, што i СЏРє сказаць. Ды РІРѕ прыйшлі ажно тры вайскоўцы, сапраўды, быццам гарылы – СѓСЃРµ Сћ камуфляжы i малінавых бярэтах, Р· вялізнымі рэвальверамі РЅР° баку. Р—РЅРѕСћ СЏРіРѕ павялі. РђРґР·С–РЅ iС€oСћ наперадзе, РґРІР° ззаду – Р·РЅРѕСћ РЅС–Р±С‹ канваіры. Але Памазок ужо РЅРµ баяўся, СЏРіРѕ нядаўняя няёмкасьць збольшага мінулася, Сѓ новай аздабе ён пачуваўся амаль упэўнена, нават Р·СЊСЏРІС–СћВСЃСЏ гонар. Ішоў, шырока сігаючы РЅР° высокіх абцасах i няўзнак РїaР·ipaСћ РЅР° СЃСЏР±Рµ Сћ люстэркі, СЏРєС–С… багата траплялася РїР° баках, Р·СѓСЃС–Рј РЅРµ пазнаючы Сћ гэтым вусатым таўстуну СЃСЏР±Рµ – колішняга калгаснага качагара. Доўгі стракаты гальштук целяпаўся каля матні.
Урэшце невялічкі канвой спыніўся каля нейкіх зачыненых РґР·СЊРІСЏСЂСЌР№, трошкі счакаў, i дзьверы шырока, РЅР° абедзьве палавіны расчыніліся. РўСѓС‚ СЏРіРѕ прапусьцілі наперад, Памазок увайшоў Сѓ вялізную залу, ад парогу СЏРєРѕР№ адзін супраць РґСЂСѓРіРѕРіР° стаялі РґРІР° шчыльныя шэрагі вайскоўцаў. РЈСЃРµ былі Сћ аднолькавым камуфляжы, толькі адзін шэраг быў Сѓ бярэтах малінавага колеру, Р° РґСЂСѓРіС– – маркоўнага. Шэрагі штось гаркнулі, падобна – вітаньне, РЅР° што Памазок паціху РєС–РЅСѓСћ сваё – дабрыдзень, іншага ён РЅСЏ ведаў. Наводдаль Сѓ канцы залы месьціўся аздоблены золатам стол Р· адным крэслам, Сѓ СЏРєРѕРµ, СЏРє зразумеў Памазок, СЏРјСѓ належала сесьці. Што ён i зрабіў без замінкі. Тады Р· шэрагу малінавых бярэтаў выйшаў самы тоўсты вайсковец i пачаў прамаўляць. Прамаўляў гучна i РґРѕСћРіР°, аж гуло Сћ высокім падстольлі, малінавыя прытым зьзялі вачыма, Р° твары маркоўных наадварот – корчыліся ад злосных грымасаў. Але СћСЃРµ стрымана маўчалі. Пасьля таўстуна малінавых таксама грымотным голасам пачаў мовіць яшчэ болей тоўсты i аграмадны маркоўны. Памазок зьніякавела сядзеў РЅР° краі крэсла. Ягоная душа ўпершыню адчула, што гэтае РїСЂСЌР·С–Вдэнцтва можа дабром РЅСЏ скончыцца.
РЇРє тыя РґРІР° бугаі адкрычэлі свае прамовы, аднекуль Р·Р±РѕРєСѓ вынік непрыкметны малады чалавек Р· папкай i паклаў перад прэзідэнтам РґР·СЊРІРµ старонкі нейкага кароценькага тэксту. РўСѓС‚ жа зьявілася прыгожая асадка Р· залатым шлячком. РџР°Вмазок сьцяміў, што трэба падпісаць. Што там надрукавана, было невядома, тэксты былі аднолькавага памеру, Р° РІСЏСЂС€-РєС– – Р· прыгожа намаляванымі пеўнямі. Але пеўні былі неаднолькавыя. Памазок ад нараджэньня быў хлопец прыкметлівы, i цяпер згледзеў, што адзін певень быў РЅС–Р±С‹ Сћ пер’і, Р° РґСЂСѓРіС– – РЅС–Р±С‹ абскубаны. РЇРєС– Р· С–С… РЅР°Влежала падпісаць першым, было невядома.
Між тым, абодва шэрагі зацята чакалі, скіраваўшы на яго нейкія дужа непрыемныя ваўкаватыя позіркі.
Памазок пасунуў РґР° СЃСЏР±Рµ тую паперчыну, РґР·Рµ быў певень Р· пер’ем, i адразу адчуў, што памыляецца – левы шэраг малінавых заварушыўся, зласьліва загуў. РўР°ВРґС‹ ён адсунуў паперчыну i пацягнуў СЂСѓРєСѓ РґР° іншае – Р· абскубаным пеўнем, i тут жа настырчыўся шэраг маркоўных. Д’ябал С–С… ведае, СЏРє было зрабіць, каб дагадзіць абодвум? РўСЂРѕС…С– счакаўшы, Р±С‹ Сћ СЂРѕР·РґСѓРјРµ, Памазок Р·РЅРѕСћ падсунуў ранейшы аркуш i нават пасьпеў вывесьці першую літару Рџ...
Падпісваючы, ён адным вокам працягваў сачыць Р·Р° шэрагамі i адразу згледзеў, СЏРє аднекуль ад РґР·СЊРІСЏСЂСЌР№ паявіўся падобны РЅР° д’ябалёнка, невялічкі прыгнуты чалавечак Р· даўжэзным кулямётам Сѓ руках. Кінуўшы асадку, Памазок, Р±С‹ РЅР° фронце, кульнуўся пад стол, СЏРє залу аглушыла грымотная кулямётная чарга. РђРґ стала паляцела ўгару ашмоцьце папераў, трэскі; Памазка, Р±С‹ кувалдай, выцяла Сћ РіСЂСѓРґР·С–, i ён дагары нагамі сьлізгануў ад стала РїР° паркеце. Адчуваў, што жывы, але ўскочыць РЅСЏ РјРѕРі, РґР° СЏРіРѕ падбеглі нейкія людзі, паднялі i хуценька павялі праз бакавыя дзьверы Р· праклятай залы. Дзіўна, але людзі навокал былі нават спакойныя, РЅС–Р±С‹ нічога асаблівага i РЅСЏ здарылася. Дый ніхто болей РЅРµ пацярпеў, можа, РЅРµ спалохаўся нават. Дрыжучы ад страху, Памазок даў садраць Р· СЃСЏР±Рµ ператвораны Сћ ашВмоцьце шыкоўны пінжак i Р· удзячнасьцю падумаў РїСЂР° СЃРІРѕР№ выратоўчы панцыр.
У гэтых пакоях, куды прывялі Памазка, вайскоўцаў не было ніводнага, вакол тоўпіліся цывільныя – добра апранутыя, усе скрозь вусатыя мужчыны розных узростаў. Памазок пакратаў свой вус – той аказаўся на месцы. А во хамлак з лысіны дарэшты зьмяло чаргой, i прэзідэнт падзівіўся, як блізка яго мінула пагібель. Ён усё яшчэ ня мог акрыяць ад прыкрага здарэньня, каб усьміхнуцца, тады як усе навокал аж расплываліся ў лагодзе добразычлівасьці. У Памазковай душы другі раз мільганула сумненьне наконт слушнасьці сваёй паездкі. Як тут з ім абышліся! Але, падобна, тое нікога, апроч яго, не клапаціла.
Неўзабаве яму прынесьлі новы, яшчэ болей шыкоўны гарнітур – чорны, з малюсенькімі бліскаўкамі па тканіне i новы даўжэзны гальштук – малпы сярод пальмаў. Гальштук асабліва спадабаўся Памазку, i ён пaпpaciў служку, каб той завязаў яго яшчэ даўжэй, чым ранейшы. Такія даўгія гальштукі тут былі ва ўcix. Як яго апранулі, тады зноў кудысь павялі разам з грамадою гаваркіх мужчынаў. Памазок паныла i моўчкі ішоў. Ажыў толькі апынуўшыся ў прасторнай асьветленай зале з багата накрытым сталом, на якім выразна тырчэлі рыльцы бутэлек. I тады ён падумаў, што ўсё ж гэта краіна, мабыць, не такая i кепская, як ён сьпярша меркаваў.
Як пачалі рассаджвацца за сталом, нейкі сівавусы мажны мужчына, можа, туташні тамада, пацягнуў яго ў канец стала да крэсла, адметнага сярод іншых дужа выкрутасьлівым падплечнікам. Памазок, можа б, i сеў на яго, калі б насупраць на стале было штось болей прывабнае, чым жоўтае пітво ў графіне. Крэсла выразна не здалося Памазку выгодным, ён ужо нагледзеў для сябе лепшае – каля невялічкай, але прывабнай купкі бутэлек. Там ён i сеў. На адмысловае ж крэсла змушаны быў сесьці той белавусы; лакей зважліва памяняў іхнія карткі, што былі расстаўленыя перад кожным месцам.
Упершыню за ранак Памазок перавёў дух i ўжо стаў забывацца на прыкрае здарэньне. Пакуль побач гаманілі, ён засяродзіў увагу на дзьвюх бутэльках, адна з якіх здалася яму знаёмай. Як лакеі з-за плячэй пачалі наліваць бакалы, Памазок паказаў свайму – во гэту, i той зважліва наліў яму, – праўда, ня ў самы вялікі фужэр. Памазок на тое паморшчыўся, але змоўчаў – хай! Можа, не апошняя, мабыць жа прэзідэнцкі тэрмін не на адзін год. А калі што, дык можна i падоўжыць...
З таго адмысловага крэсла з фужэрам жоўтага соку ў руцэ ўстаў сівавусы – мабыць, каб мовіць тост. Памазок з гатоўнасьцю працягнуў руку да свае чаркі, як перуновы выбух абрушыў усё – i стол, i гасьцей, i ўсю гэтую залу. Засыпаны друзам Памазок апынуўся далёка ў куце, побач цяжка пляцнулася долу ўзьнятае выбухам грузнае цела сівавусага тамады. Адусюль сыпалася тынкоўка, трэскі ды кавалкі мэблі, бітае шкло бутэлек, енчылі людзі. Памазок на кукішках падаўся між акрываўленых целаў у той бок, дзе, памятаў, былі дзьверы.
Зрэшты, ён мог бы i не турбавацца пра дзьверы, – як трохі асеў пыл, дык убачыў, што канца палацу як не было – скрозь грувасьціліся кавалкі сьценаў, каменьня, знадворку тырчэў абломак калоны. Уцалелі хіба нейкія прыступкі з парэнчынамі, да якіх i падаўся Памазок. Абы прэч з гэтага жахлівага палацу...
РЃРЅ РјРєРЅСѓСћ РїСЂСЌС‡, Р° прыступкі вялі, РєСѓРґС‹ самі хацелі – унутр i ўгару. I ён бег РїР° С–С…, пасьля задыхана плёўся, Р±Рѕ блізка СћРЅС–Р·Рµ ўсчалася страляніна i чуліся крыкі. РЈ нейкім сьцішаным закутку СЃРєС–РЅСѓСћ Р· СЃСЏР±Рµ СЃРІРѕР№ цяжкі панцыр, СЏРєС– ўжо РЅРµ было сілы трываць РЅР° плячах. РЃРЅ прагнуў выбавіцца Р· гэтага РјСѓСЂСѓ, кідаўся РїР° ягоных заблытаных пераходах, пакуль незнарок РЅРµ апынуўся РЅР° даху. Але, можа, i РґРѕВР±СЂР°, што РЅР° даху, тут РЅС–РєРѕРіР° РЅРµ было i можна было аддыхацца. Дах быў вялізны i плоскі, Р· рознымі папярэчынамі i надбудоўкамі Сћ доле. Р—СЊРЅС–Р·Сѓ Памазок РЅСЏ быў бачны, i тое абнаВдзейвала. Можа, СЏРјСѓ пашэньціць перахавацца РґР° ночы, Р° ноччу ён Р±С‹ СЏРє-небудзь уцёк. Памазок ужо набыўся Сћ гэтай краіне, болей СЏРјСѓ РЅРµ хацелася. РЃРЅ ужо амаль пераканаўся, што зрабіў памылку, калі паквапіўся РЅР° тое прэзідэнцтва.
РЈРЅС–Р·Рµ РјС–Р¶ тым усчалося штось неверагоднае – падобна, ішоў Р±РѕР№, СЏРє РЅР° вайне. Чуліся выбухі, стрэлы i гучныя каманды вайскоўцаў. Але хто – РЅР° каго, хто – Р·Р° каго, зразумець было немагчыма. РўСЂРѕС…С– ачомаўшыся, Памазок памкнуўся зірнуць Р· даху, падкраўся РґР° карнізу, РґС‹ зараз жа кулямётная чарга ледзьве РЅСЏ зьнесла СЏРјСѓ галаву. Памазок порстка пляснуўся долу – значыць, Р·Р° С–Рј сачылі. Ляжаў, думаў, што, РїСЌСћРЅР°, гэта маркоўныя, СЏРєС–Рј ён РЅРµ дагадзіў. Тады ён РЅР° кукішках падаўся РґР° іншага Р±РѕРєСѓ даху, РґР·Рµ, можа, былі малінавыя, – ужо гэтым ён паспрыяў, падВпісаўшы С–С…РЅСЏРіР° пеўня. Можа, СЏРЅС‹ СЏРіРѕ ўратуюць? Але толькі ён глянуў Р·-Р·Р° нейкага РєРѕРјС–РЅСѓ СћРЅС–Р·, СЏРє адтуль Р·РЅРѕСћ грымнула пара чэргаў, СЏРєС–СЏ дашчэнту зьнесьлі цагляны верх РєРѕРјС–РЅСѓ. Здаецца, СЏРіРѕРЅС‹ шлях СѓРЅС–Р· быў адрэзаны Р· абодвух бакоў. Што было рабіць прэзідэнту гэтай РґСѓСЂРЅРѕР№ краіны?
Унізе тым часам доўжылася гамана, крыкі, час ад часу гахалі выбухі гранатаў. Па карнізах паддашша лапаталі кулі – яго намагаліся выбіць адсюль. Але ён не такі дурны, каб пакідаць сваё месца, сваю Брэсцкую крэпасьць. Ён будзе сядзець тут да апошняга i загіне героем. Хай ведаюць, якія прэзідэнты растуць у партызанскай рэспубліцы.
Але пакуль ён быў жывы, і, нямала стаміўшыся, прысеў каля нейкае бетоннай папярэчыны. Горш за ўсё, што на гэтым даху не было засені, а з паўдзённага неба неверагодна горача паліла сонца. Памазок даўно быў мокры ад поту i незнарок прыгадаў, колькі на тым стале было настаўлена рознага пітва. Ды нікому нічога не дасталося, – во чортава краіна! Каб жа хоць не было, як на ягонай радзіме, а то... То не даюць, то страляюць, а ты бегай з раніцы галодны i дашчэнту цьвярозы. У такі момант тужлівай скрухі побач штось шлёпнулася долу – ён азірнуўся: то была гронка бананаў. Але адкуль? Памазок паўзіраўся ў недалёкае гольле дрэваў, што месцамі былі вышэй даху, i ўбачыў там малпу. Тая сядзела на тоўстым суку i сьмешна крывіла свой рухавы зморшчаны тварык, – бы насьміхалася над чалавекам. «Во, дзіва, – падумаў Памазок, – тут яшчэ i малпы. Трэ будзе не забыцца расказаць пра тое дома...»
Але РґР° РґРѕРјСѓ, мабыць, было далёка, – нешта дужа застралялі Сћ дальнім, разбураным канцы палацу. Р— бананам Сѓ руцэ Памазок падаўся туды i хутка сьцяміў – Р· таго Р±РѕРєСѓ лезьлі. Пераскокваючы папярэчыны, ён РєС–РЅСѓСћСЃСЏ Сћ РґСЂСѓРіС– канец даху, РґС‹ Р№ там РЅРµ было спакою. Там таксама спрабавалі ўскараскацца РґР° СЏРіРѕ – РґР° сьцяны падагналі вялізны аўтамабільны кран. РђРґР·С–РЅС‹ бясьпечны Р±РѕРє быў пад дрэвамі, РґР·Рµ разьлягаў парк. РќРµ маруВдзячы, Памазок разьбегся, СЏРє колісь Сѓ маладосьці, i СЃРєРѕРєРЅСѓСћ РЅР° бліжні СЃСѓРє. РЃРЅ удала ўчапіўся, напружыўся i апынуўся РЅР° СЃСѓРєСѓ зьверху. РўСѓС‚ была прыемная засень, зводдаль РЅР° суках расьсеўся Р· паўтузін малпаў, СЏРєС–СЏ адразу Р¶ усчалі абураны вэрхал. «Ну, чаго злуецеся? – падумаў Памазок. – Самі ўладкаваліся, Р° РјРЅРµ РЅРµ даюць...В»
Не зважаючы на іхняе якатаньне, ён падаўся па суку далей ад даху, захінуўся за тоўсты шурпаты ствол. Але што рабіць далей, як ратавацца? Во ўлез, дык улез, паквапіўся на прэзідэнцтва, дурань... I яму нясьцерпна захацелася тады ў сваю дымную, сьмярдзючую ад торфу качагарку...
Аднак РґРѕСћРіР° сумаваць РїР° качагарцы РЅРµ давялося, – падобна, СЏРіРѕ заўважылі, i першая чарга Р·СЊРЅС–Р·Сѓ прашыла кулямі лістоту РґСЂСЌРІР°. Малпы СЃРїСѓВджана загаласілі, заверашчэлі РЅР° СћСЃРµ свае РґР·С–РєСѓРЅСЃРєС–СЏ галасы i сыпанулі РїР° гольлі РЅР° суседняе РґСЂСЌРІР°. Намагаючыся Р· ycix сваіх РЅСЏ надта багатых СЃС–Р», Памазок таксама падаўся Р·Р° малпамі. Р— СЃСѓРєР° РЅР° СЃСѓРє, Р· РґСЂСЌРІР° РЅР° РґСЂСЌРІР°. Аднаго разу ледзь РЅРµ зваліўся, няспрытна ўхапіўшыся Р·Р° крывы СЃСѓРє, але ўтрымаўся. РђР±С‹ РїСЂСЌС‡ ад тае прэзідэнцкае Р·РіСѓР±С‹, РґР·Рµ СЏРіРѕ хацелі забіць.
Але РЅР° СЏРіРѕ няшчасьце, РґСЂСЌРІС‹ гэтага парку скончыліся, далей разьлеглася РїСѓСЃВтая лугавіна, РґР·Рµ звычайна гулялі Сћ гольф. Р—СЊРЅС–Р·Сѓ СћСЃС‘ стралялі, Сѓ лістоце шчоўкалі разрыўныя – гэткія, СЏРє Сѓ тую вайну пад Познаньню, РґР·Рµ СЏРіРѕ параніла дробным асколкам Сѓ зад. Цяпер пакуль што Бог сьцярог, куля РЅРµ зачапіла. Але Р¶ СЏРє ратавацца? РҐС–Р±Р° што вышэй? I Памазок палез РїР° суках угару, прадраўся амаль РґР° вяршыні. Далей ужо РЅРµ было РєСѓРґС‹. Мабыць, Р· долу СЏРіРѕ ўжо было нялёгка згледзець, хоць адтуль СѓСЃС‘ стралялі – ці РЅРµ РїР° Сћcix дрэвах. Дзесь прарэзьліва верашчэлі малпы, Р° ён прытуліўся РґР° таўставатай крывулякі РґСЂСЌРІР° i РЅСЏ дыхаў. Думаў: можа, пабягуць Р·Р° малпамі, Р° СЏРіРѕ РЅСЏ ўбачаць?
Ды дзе там – згледзелі. Праз гольле бачна было, як два вайскоўцы, утаропіўшыся ў яго, ужо паднімалі ўгару свае аўтаматы. Адчуваючы, як яны вось-вось джагнуць чаргой, Памазок роспачна закрычаў, бы малпа на дрэве...
– Ну, якога д’ябла ўзьлез i крычыш? – пачуў ён на роднай мове. – Катлы халодныя, ці хочаш сістэму размарозіць? Чаго сядзіш там? Зусім здурнеў ці што?
Памазок недаўменна зацепаў вачыма – унізе ля топкі стаяў раззлаваны старшыня i мацюкаўся на качагара, які немаведама чаго сядзеў пад стольлю, учапіўшыся за трубы. У доле ляніва варушыліся-уставалі Юрка Дзядзенка i Ладуцька – церлі заспаныя вочы. Але як яны трапілі ў Памазонію, – таго Памазок ня ведаў.
Усё яшчэ нічога не разумеючы з таго, што адбывалася, Памазок асьцярожна зьлез з трубаў.
– Ці што засталося ў бутэльцы? – прамармытаў ён, ні да кога не зьвяртаючыся. I зразумеў, што марна: парожняя бутэлька валялася ў доле акурат каля старшынёвых ботаў.
