- РќСѓ, РђРЅРґСЂСЌР№! глядзі Р¶ трымайся, - ведай, Р·Р° каго падаць голас!  

Так гаварылі мужыкі свайму ўпаўнаважанаму, выпраўляючы СЏРіРѕ Сћ горад РЅР° выбары дэпутатаў.  

- РќРµ ганіся Р·Р° панскай гарбатай, Р±Рѕ пан часамі С– лісіцай можа прыкінуцца - С– СЂСѓРєСѓ табе падасць, С– нават нацалуецца Р· табою.  

- Рђ што РјРЅРµ С–С… гарбата! РЇ С– сваю скарынку хлеба Р·'ем, - гаварыў РђРЅРґСЂСЌР№. - РќРµ такі СЏ дурань, каб прадацца Р·Р° гарбату.  

- Праўда, праўда, РђРЅРґСЂСЌР№! Табе С– дэпутатам РЅРµ брыдка быць Р·Р° такія словы.  

- Так, брат, Сѓ С–С… РЅР° языку РјСЏРґРѕРє, Р° РЅР° сэрцы лядок.  

- Р­С…, дзеці РІС‹, дзеці! - махнуў СЂСѓРєРѕСЋ стары Хлёрка. - Нічога, СЏРє бачу, РЅРµ Р±СѓРґР·Рµ Р· гэтых выбараў.  

- РЇРє-то РЅРµ Р±СѓРґР·Рµ? Каб СѓСЃРµ махалі так рукамі, то С– ніякай РЅРµ было Р± Думы.  

- РўС‹ хочаш, каб табе сама зямля Р· печы Сћ СЂСѓРЅС– прыйшла?  

- Свабоды Р±РѕРі Р· неба РЅРµ СЃРєС–РЅРµ!  

- Р’СЏРґРѕРјР°!  

Стары Хлёрка засаромеўся С– хутчэй схаваўся Р·Р° мужыцкія СЃРїС–РЅС‹.  

- Смела, РђРЅРґСЂСЌР№, СЂСЌР¶ там, Сѓ горадзе, праўду!  

РђРЅРґСЂСЌР№ хацеў сказаць мужыкам цэлую прамову, але так РјРЅРѕРіР° наплыло СћСЃСЏРєС–С… думак, што ён РЅРµ ведаў, Р· чаго пачаць, С– толькі сказаў:  

- РќСѓ, братцы, бывайце здаровы.  

- Р— богам, Р· богам, РђРЅРґСЂСЌР№!  

І Андрэй закінуў на плечы палку, на якой была торба з хлебам і салам, і пехатой пайшоў на вакзал.