У 1978 годзе паступіў у Рэспубліканскую школу-інтэрнат па музыцы і выяўленчаму мастацтву імя І.Ахрэмчыка. Вучыўся у П.Шарыпы да 1983 года, у 1983 годзе паступіў на 1 курс манументальна-дэкаратыўнага мастацтва Беларускага Дзяржаўнага Тэатральна-Мастацкага інстытута. (Цяпер Беларуская Акадэмія мастацтваў)
Яшчэ быўшы ў школе, у 1982 годзе ўдзельнічаў у стыхійных выступленьнях вучняў супраць самаўпраўства адміністрацыі (складалі петыцыі, патрабаваньні да адміністрацыі,аб'яўлялі галадоўкі і г.д.; за межы школы гэтая інфармацыя не выходзіла).
У 1984 годзе прызваны, пасьля заканчэньня 1 курса, у Савецкую Армію, служыў у 40-й Арміі, у Аўганістане, у1986 годзе дэмабілізаваўся і аднавіўся на 2 курс БДТМІ.
У 1988 годзе ўдзельнічаў у студэнцкім руху (2 Вальны Сойм Маладзёвых Беларускіх Cуполак, Вільня; Дзяды - 88).
25 сакавіка 1989 года заарганізаваў першы пэрформанс - сьвяткаваньне 71-х угодкаў БНР, тым самым распачаўшы сац-арт у Беларускім мастацтве. Тады ж і напісаў маніфэст сац-арту. Першыя выставы і перформансы ў сьценах БДТМ. Арышт на 15 сутак, узбуджэньне крымінальнай справы і сьледзтва па сьвяткаваньню Дня Волі.
14-21 ліпеня 1989 года - Менскі гарадскі суд (судьдзя - Чамрукоў) прыгаварыў мяне за гэты ўчынак да 2-х год умоўна зь пяцігадовым паражэньнем у правох. Адбываў пакараньне, працягваючы навучаньне ў БДТМІ.
У 1990 годзе расьпісваў фае Рэспубліканскай школы-інтэрната па музыцы і выяўленчаму мастацтву імя Ахрэмчыка. Гэта мая дыпломная работа. Пасьля яе абароны выбраў накіраваньне на працу ў Віцебск.
25 сакавіка 1991г. - першая персанальная выстава артэфактаў дэкаратыўнага мастацтва (сац-арту) у Віцебску (выставачная зала АНМЦ Народнай творчасьці, вул. Леніна, 18). Ей папярэднічалі пэрформансы сац-арту: "7 лістапада", "Віцебск за кратамі", "Вясна", "Вольнасьць", "Каханьне" (спасылкі на дакуманты, якія захоўваюцца ў "Архіве Найноўшай Гісторыі" БГФ "Наша Ніва"). Гэтая выстава была першым новым крокам у постсавецкім мастацтве Віцебска. Упершыню сац-арт з'явіўся ў Віцебску разам з Перабудовай, Галоснасьцю, Дэмакратыяй -- рэалямі таго часу. Гэтая ж выстава ў поўным складзе была перавезена ў Гародню, дзякуючы намаганьням майго першага куратара-мастацтвазнаўцы, арганізатара гэтай выставы, спадарыні Ларысы Міхневіч, якая на той час была старшынёй Віцебскага Фонда Культуры. Але ў Гародні дырэктар Гісторыка-археалагічнага музея Алена Андрэеўна Салаўёва ўзяла на сябе адказнасьць за закрыцьцё выставы і недапушчэньне паказа яе гарадзенцам, бо я не падпарадкаваўся патрабаваньням цэнзараў з абкаму КПСС зьняць некаторыя ўжо разьвешаныя працы і інсталяцыі. Таму, 6 чэрвеня 1991г. у Гародні выстава так і не адчынілася. Я вымушаны быў перавезьці карціны ў Менск.
Падчас путчу 1991 года (20 жніўня) я вывесіў бел-чырвона-белы сьцяг над ратушай горада Віцебска. А пасьля прызнаньня дзяржаўнай сімволікі "Пагоня" і Абвяшчэньня Дзяржаўнай незалежнасьці Беларусьсю абвясьціў аб заканчэньні свайго творчага перыяда "Сац-арту", альбо "Дэкляратыўнага мастацтва" (1988 - 1991 гг.).
З 1992 года, у складзе мастацкай майстэрні Беларускай Каталіцкай Грамады ўдзельнічаў у рэстаўрацыі і рэканструкцыі насьценнага жывапісу Магілёўскага Катэдральнага касьцёлу Ўнебаўзяцьця Найсьвяцейшай Панны Марыі. Там жа мною напісаны фрэскі: "Сьвятая Цэцылія, патронка Музыкі і Сьпеваў","Сьвяты Арханёл Міхаіл, заступнік зямлі Беларускай","Сьвяты Антоні Падуанскі","Сьвяты апостал Іуда-Тадэўш","Глёрыя Кардыналу К.Сьвентаку".
25 сакавіка 1992 года ў Мінску, у Доме Літаратара адбылася мая другая пэрсанальная выстава.
4-23 кастрычніка 1992 года адбылася мая пэрсанальная выстава ў Магілёве, у выставачнай зале СМ па вул.Болдзіна, 4. Тым часам, у выніку дапамогі з Амерыкі, беларусаў-эмігрантаў, якіх заарганізаваў на гэта Сяржук Сакалоў-Воюш, была адкрата 23 сакавіка 1993 года першая прыватная Галерэя сучаснага мастацтва ў Віцебску "У Пушкіна". У першыню ў постсавецкім перыядзе мастацтва ў горадзе Віцебску з'явілася і аформілася, як з'ява-галерэя сучаснага постмадэрнізму ў жывапісе маладых Беларускіх мастакоў з Полацка, Гародні, Віцебска, тых творцаў канца 80-х - пачатку 90-х годоў, што вучыліся са мной у БДТМІ.
За 1993-1995 г.г. было праведзена 8 значных выстаў жывапісу, графікі, скульптуры, сучаснай фатаграфіі, пластычнага перфоманса. Усё гэта рабілася на свае заробленыя сродкі - ні Міністэрства культуры, ні арганізацыі і фонды не падтрымалі галерэю. Яна была першай лабараторыяй-эксперыментам апошняга накірунку сучаснага мастацтва ў Віцебску і Беларусі. Куратары-мастацтвазнаўцы галерэі: Ларыса Міхневіч (Віцебск,1993-1994 гг.), Міхал Баразна (Менск, 1994-1996 гг.) Перамога на прэзідэнцкіх выбарах А.Лукашэнкі ў 1994-м годзе, правядзеньне рэферэндумаў, адмена Канстытуцыі 1994-га году і ўсталяваньне дыктатуры аўтарытарнага прэзідэнцкага кіраваньня на Беларусі не маглі не адбіцца на лёсе галерэі, яе дзейнасьць падверглася ідэалагічнай абструкцыі з боку гарадскіх выканаўчых улад. Прадчуваючы яе закрыцьцё, я даў згоду на правядзеньне ў памяшканьні галерэі 25-27 лістапада 1995 года 1 з'езда Беларускіх Нацыяналістаў. У выніку галерэя была зачынена пад матывіроўкай "парушэньне статута і немэтавае выкарыстаньне памяшканьня". 19 сьнежня 1995 года адбылася разьвітальная прэс-канферэнцыя ў памяшканьні па вул.Суворава, 2 (трэці паверх) у Віцебску. Акцыі першай прыватнай галерэі Сучаснага Мастацтва ў Віцебску яшчэ праходзілі ў 1995-96 гг. у розных памяшканьнях Віцебска ("Арт-Уно-Дзіскус" - люты 1995 г., "Арт-Прагноз - 96" - сакавік 1996 г.). Але бессэнсоўна было нешта ладзіць у горадзе, дзе аддзел культуры аблвыканкама, адзел культуры гарвыканкама, г.з. афіцыйныя гарадскія чыноўнкі і ўлады забаранялі праводзіць падобныя мерапрыемствы, нацкоўвалі міліцыю на арганізатараў, забаранялі ці рэкамендавалі дырэктарам устаноў, дзе мы прасілі месца для правядзеньня, гнаць нас і г.д. Адбывалася дзяржаўная дыскрымінацыя ўсяго беларускага, у той час як насаджалася усё "славянскае". Да таго ж будынак, дзе месьцілася мая майстэрня (вул.Крылова, 7, былая Аляксандраўская гімназія), быў аддадзены Віцебскай Епархіі, і Ўладыка Віцебскі і Аршанскі, епіскап РПЦ Дзьмітрый праз свайго служку - айца Анатолія Рабкіна, вядома ж, расейца, загадаў мне вызваліць памяшканьне, якое там, на вул.Крылова,7, у гэтым будынку, у мяне было 3 гады, з 1993 году. Віцебскае абласное ўпраўленьне арганізацыі Саюза Мастакоў Беларусі майстэрню мне не выдзяляла, хоць я стаю на чарзе з 1991 году, ад самога моманту майго ўступленьня ў Саюз Мастакоў Беларусі. Таму я быў змушаны канчаткова пакінуць Віцебск, і 1 траўня 1997 г. выехаў разам з карцінамі і зборам галерэі на радзіму, у мястэчка Бобр. Апошняя мая выстава ў Віцебску "Біяграфія" адбылася ў лютым 1997 года, у эстэтычным цэнтры "Маладзік". У мястэчку Бобр зь лета 1995 года я расьпісваў новаадбудаваную царкву Сьв. Мікалая-Цудатворца.
За леты 1996 і 1997 гг. я закончыў росьпіс царквы. Гэта мой апошні буйны манументальны твор.
У жніўні 1997 г. я абвянчаўся ў царкве, якую расьпісваў, і жыву цяпер разам з жонкай у мястэчку Бобр, у сваім невялікім доміку. 11-26 сакавіка ў Воршы, у гарадской выставачнай зале, прайшла мая тэматычная выстава жывапісу, графікі і сцэнаграфіі, да гэтага яшчэ забароненай ў1996 годзе ў Віцебске, Ірынай Бабенка, дырэктарам філармоніі. Першы вопыт працы па афармленьню сьпектакля ў мяне быў у 1993-1994 гг., калі ў Беларускім Драматычным тэатры імя Я.Коласа ў Віцебску разам з рэжысёрам В.Масьлюком мы ставілі п'есу "Кароль Лір" У.Шэкспіра (прэм'ера адбылася 17 красавіка 1994 г.) Другі сьпектакль паводле п'есы "Фрэкен Юлія" Аўгуста Стрындберга я аформіў у тым жа тэатры ў 1997 годзе ( рэжысёр А.Грышкевіч, прэм'ера 21 сьнежня 1997 г.). Афармляў сцэну і касьцюмы 7 Міжнароднага фестываля сучаснай харэаграфіі ў Віцебску ў 1994 годзе. Так сама аформіў кнігі паэзіі Міраславы Лукшы (Беласток 1994г.), Людмілы Сіманёнак (Віцебск, 1997г.), Славаміра Адамовіча "Плавільшчыкі расы" (нязьдзейсьнена), А.Мельнікава "Выжывае падлейшы".
У Рэспубліканскіх выставах удзельнічаю з 1986 года. Удзельнічаў у міжнародных выставах (Масква, Расея; Нямеччына). Працы знаходзяцца ў ДММ Беларусі, Гістарычна-архітэктурным музеі Полацка, гарадскіх музеях Воршы, у прыватных зборах Расіі, Беларусі, Нямеччыны, Латвіі.
Па палітычных поглядах і перакананьнях блізкі да руху БНФ "Адраджэньне". Уваходзіў у партыю БНФ (1998 - 2005 гг).
