1
Доктар Яраш стаяў на даху веранды і свістаў, залажыўшы пальцы ў рот. Свістаў так, што здавалася, з дубоў пасыплецца лісце. У блакітнай бездані неба ўзнімалася чарада чаграшоў. Галубы кружылі над дачай. У «мікалаеўскіх чырвоных» гарэлі крылы. Раптам чараду быццам знесла ветрам: міг – і яна апынулася далёка над борам. І доктар ледзь не паляцеў следам за ёю. Ступіў на самы край даху. Пад яго цяжкім целам натужліва рыпнулі слупы веранды, забрынчалі шыбы. Ён хваляваўся, як хлапчук. Сонца, што ўзнялося над борам, біла праменнямі ў твар, сляпіла. Яраш засланяўся ад яго не далоняй, а неяк па-дзіцячы, локцем. З другога канца веранды стаяў яго сын Віктар, ростам траха не з бацьку, але худы, танклявы, даўганогі. Ён сачыў за галубамі ў палявы бінокль.
Ля калодзежа сядзелі на лаўцы жанчыны. Іх цікавілі не галубы, а галубятнікі.
– Смешна. Як дзіця. Цэлы дзень можа ганяць галубоў, – быццам з дакорам, але ў той жа час з замілаваннем да мужа сказала Галіна Адамаўна.
– А я люблю людзей, якія могуць вось так захапляцца, – адказала Валянціна Андрэеўна, не зводзячы вачэй з Яраша.
– О, я прыраўную, Валя!
Сказала жартам і сама ж адчула, як трывожна ёкнула сэрца. Зачырванелася.
Валянціна Андрэеўна ўбачыла гэтую чырвань на яе шчоках і адвярнулася ад веранды: яна добра ведала сваю сяброўку, яе хваравітую падазронасць.
– Было б да каго, Галя. Я ўжо старая баба. Бачыш, расплылася як. Гэта мне трэба раўнаваць. Мой Кірыла штодзень ставіць цябе ў прыклад. Глядзі, кажа, як Галіна ўмее сачыць за сабою, стройная, як у дваццаць год.
– Тоўстыя заўжды зайздросцяць тонкім, – засмяялася Галіна Адамаўна, задаволеная, што яе хваляць.
З другой палавіны дома выйшла дачка Шыковічаў Іра, апранутая па-святочнаму – у яркую раскляшоную спадніцу, у белую кофтачку, белыя басаножкі. Гэтае лёгкае адзенне пасавала і да яе стройнай постаці, і да вясёлай летняй раніцы.
Іра паправіла акуляры і таксама пачала ўглядацца ў неба. Галубінай чарады яна не ўбачыла сваімі блізарукімі вачамі і, зняважліва зморшчыўшы нос, сказала:
– Яны даўно ўжо ў горадзе, вашы галубы.
– Не каркай! – кінуў з даху Віктар.
Гэта быў першы гон прывезеных з горада на дачу галубоў, і бацька з сынам моцна перажывалі – ці вернуцца яны?
Але як ні быў заняты Антон Кузьміч галубамі, ён не пакінуў без увагі сынавы словы.
– Р-СЌ, браце РјРѕР№! РўС‹ СЏРє размаўляеш Р· дзяўчынай? РЇРЅР° Р¶ РЅР° пяць РіРѕРґ старэйшая Р·Р° цябе. Рђ ты ёй – «не каркай!В». Жах!
Валянціна Андрэеўна заступілася за хлопца:
– Не вялікая пані. Як яна, так і да яе. Мы тут усе на «ты». Адна сям’я.
Дзяўчына з іранічнай усмешкай зірнула на маці і пайшла па сцежцы да раўчака, што працякаў метраў за сорак ад дачы. Здалёк паклікала:
– Наташка! Хадзем на луг!
Дванаццацігадовая дачка Ярашаў сядзела на падаконніку, звесіўшы ногі на двор, і чытала, абыякавая да галубоў, да якіх учора яшчэ выяўляла інтарэс і, магчыма, зацікавіцца заўтра. Але сёння ёй было не да галубоў. Усю раніцу чытала яна «Прыгоды Гекльберы Фіна» і ўвесь час рагатала, стукаючы ад захаплення пяткамі па сцяне. Запрашэння Ірынага яна не пачула.
Галіна Адамаўна сказала:
– Наташа, цябе клічуць.
Дзяўчынка не адгукнулася.
– Наташка!
– Га!
– Схадзіце з Ірай на луг і нарвіце шчаўя.
– О божа! – цяжка ўздыхнула малая. – Што за жыццё на гэтай дачы! Старонкі не дадуць прачытаць чалавеку.
Жанчыны засмяяліся.
– Наталка! – гукнуў Яраш. – Не бурчы, свякруха. Каціся абаранкам на луг. Цябе галубы баяцца.
– Жыцця няма ад вашых галубоў. – Наташа перакінула ногі цераз падаконнік і знікла ў пакоі, Віктар паведаміў між тым:
– Ляцяць!
– Дзе?! Дзе? – затупаў па даху Яраш, ажно задрыжаў увесь дом, выхапіў у сына бінокль, радасна загудзеў: – Ага, ляцяць! Вяртаюцца. А што я вам казаў? Малаверы! – папракаў ён немаведама каго, бо ніхто нічога не казаў, калі не лічыць кароткай Ірынай заўвагі.
Чарада галубоў пранеслася над соснамі, нізка абляцела вакол дома, памкнулася на вышкі, дзе была галубятня, і, спуджаная Ярашавым свістам, зноў узвілася ўгару.
Галіна Адамаўна, па-дзявочы стройная, млява пацягнулася, закінуўшы голыя рукі за галаву.
– А хораша тут. Я даўно так не адпачывала.
– Хораша, калі гасцей няма. Кожны дзень госці. Абрыдла. Кірыла бясконца каго-небудзь запрашае. Яму сумна без гасцей. А мне гатуй ды талеркі мый цэлы дзень. Антон! – гукнула Валянціна Андрэеўна Яраша. – Рыбу лавіць пойдзем?
У Галіны зноў загарэліся шчокі. Яна баялася гэтых паходаў мужа і суседкі з вудамі да ракі, дзе густыя лугавыя зараснікі, хоць яны яшчэ ніколі не заставаліся там адзін на адзін, з імі заўсёды ішлі або Віця, або Наташа, або Іра, ці часцей усе трое. Сама яна знарок не хадзіла, каб не падумалі, што не давярае ці пільнуе. Не, ёй вельмі і шчыра хацелася быць такой, як муж, – ён ва ўсім верыць ёй, як Шыковіч, абыякавы да таго, куды і з кім ідзе яго жонка, як Валянціна. Хочацца... Але яна не можа. Яна пакутуе. І, магчыма, не столькі ад самой рэўнасці, колькі ад сораму за яе і за сябе, што яна вось такая – не як другія. Але каб ён быў не такі, яе Антон. Можа, тысячны раз яна палюбавалася яго асілкавай постаццю, што ўся імкнецца ў неба за галубамі, яго дужымі голымі рукамі, шырокім і мужным тварам, валасамі каштанавага колеру... Яна не ведае больш прыгожых валасоў. Дурні тыя, хто кажа, што доктар Яраш трохі рудаваты. Каб яны прыгледзеліся бліжэй, каб маглі пагладзіць гэтыя мяккія валасы, пачуць, як яны пахнуць, прытуліць гэтую разумную галаву да грудзей... Вось так... Яна мысленна абняла мужа. І тут жа адчула пякучы боль ад думкі, што калі-небудзь другая, чужая жанчына абнімала яго. Закружылася галава. Як праз сон да яе даляталі словы суседкі:
– Раніцай пытаю: «Прызнайся, Кірыла, каго на сёння запрасіў?» – «Нікога», – кажа. А па вачах бачу, што маніць. Уцяку на луг на цэлы дзень. Няхай сам частуе... Што з табой, Галя? Ты нездарова?
– Не. Нічога. – Галіна Адамаўна бадзёра падхапілася і засмяялася, але смех гэты гучаў дзіўна.
Яраш адарваўся ад галубоў, глянуў уніз на жонку.
– Галка! Што здарылася?
– Нічога. Вунь хто падбіраецца да вашых галубоў, – яна паказала ў неба над лугам.
Там, у вышыні, павольна кружыў коршак.
– Віця! Пакараць агрэсара. Збіць, як Паўэрса.
Бацька і сын з аднолькавым спрытам саскочылі ўніз. Віктар на міг заглянуў у пакой і выбег адтуль са стрэльбай. Хлопцу толькі нядаўна дазволілі карыстацца ёй, і ён рады быў кожнаму выпадку, каб паказаць свой паляўнічы талент. Пераламаўшы доўгае цела, траха не датыкаючыся носам да зямлі, ён смешна сігаў да раўчака, збіраючыся па зарасніку дабрацца непрыкметна да таго месца, над якім кружыў коршак. Галіна Адамаўна крыкнула:
– Віця, асцярожна! Там недзе Іра...
Яраш глядзеў услед сыну і бязгучна смяяўся. Смяялася яго цела, перапоўненае здароўем і бадзёрасцю.
Галубы ўпалі ўніз. Ці то яны адчулі небяспеку, ці, можа, убачылі, што гаспадары нарэшце пакінулі свой пост і нішто не перашкаджае заляцець у галубятню. Але яны не заляцелі адразу на гарышча, а ўсёй чарадой, шумна захлопаўшы крыламі, уселіся на парэнчы балкона, што быў зроблены над верандай з другога боку гэтага доўгага дома.
З акна паддашка высунулася лабастая галава з лысінамі-затокамі, што глыбока ўрэзаліся ў доўгія, крыху кучаравыя і моцна ўскудлачаныя белыя валасы.
– Што ў вас за гармідар такі? -хмура спытаў Шыковіч, бліснуўшы залатым зубам. – Не даяце чалавеку папрацаваць спакойна.
– Ты, Кірыла, як Наташка, – засмяялася Валянціна Андрэеўна. – Усю раніцу я хадзіла на пальчыках. Не можам жа мы хадзіць так цэлы дзень.
– Сёння нядзеля, Кірыла Васільевіч. Трэба адпачываць, – сказала Галіна Адамаўна.
Яраш хітра сажмурыўся:
– Нешта ў цябе вочы заспаныя. Няўжо ад працы?
Галава Шыковіча схавалася. Яраш і жанчыны засмяяліся. Але праз момант Шыковіч з’явіўся на балконе ў зялёна-карычневай паласатай піжаме. Пужнуў галубоў:
– Кыш, чэрці! Ужо напэцкалі, – С– РґР° Яраша: – РЇ табе дам – «вочы заспаныя». Рскулап ты беспардонны! Гэта Р¶ РЅРµ твая работа! Выразаў сляпую кішку, С– больш ніякага клопату, С–РґР·С– ганяй галубоў.
– Няшчаснае чалавецтва! Як яно збяднее, калі не пачытае твайго артыкула. Ці, можа, свет перавернецца дагары нагамі?
– Цяпер яны доўга будуць шпіляць адзін аднаго. Хадзем купацца, Галя.
– Наташка, купацца хочаш?
Дзяўчынка выглянула з акна, крыкнула:
– Чаго хачу – таго хачу! Тут жаданні нашы, мамачка, заўсёды супадаюць. – Яна выскачыла праз тое ж адчыненае акно з ручніком і кнігай у руках.
У кустах бухнуў стрэл.
Коршак спакойна праплыў над сядзібай. Усе правялі яго вачамі. Яраш пашкадаваў:
– Прамазаў Віктар.
– Насыпце яму солі на хвост, – хмыкнуў Шыковіч з вышыні.
– Я цябе, малавера пузатага, зараз скіну з тваёй галубятні!
Адыходзячы, жанчыны пачулі, як пад цяжкімі крокамі Яраша застагналі новыя ўсходцы, што вялі на гарышча, дзе Шыковіч абсталяваў сабе кабінет. Потым, азірнуўшыся, яны ўбачылі, што кароткі Шыковіч дрыгае ў паветры нагамі, падняты дужым Ярашам.
– Пусці, чорт! Косці паломіш. Во лапы! Клешчы! Табе не хірургам трэба быць, а кавалём. Першы раз у жыцці бачу такога лекара... Адчапіся!
Задыхаўшыся, Шыковіч выслізнуў з Ярашавых рук і адкаціўся на другі бок балкона.
– Валя прасіла штодзень размінаць цябе. Глядзі, у цябе адразу знік заспаны выгляд.
– Валя выдумае! А сама лянуецца зарадку рабіць. Я хоць штораніцы паўгадзіны... нагамі дрыгаю...
– Вось іменна, дрыгаеш. Мала карысці ад тваёй зарадкі.
Яраш наблізіўся і стаў поплеч, ён быў вышэйшы на цэлую галаву. У горадзе, калі яны гулялі разам, на іх з усмешкамі азіраліся, а сябры жартавалі з іх і расказвалі анекдоты. Але гэта не шкодзіла іх дружбе.
Хвіліну яны моўчкі глядзелі на луг, дзе паміж кустоў мільгалі стракатыя халаты іх жонак і Наташы. Жанчыны ішлі да дубоў, за якімі іскрылася тысячамі сонцаў даўгаватае люстра вады. Гэта старыца ракі. Самой ракі не відаць, у незапомныя часы яна адступіла ад лесу на добры кіламетр. Відзён толькі чырвоны слуп ліхтара на беразе.
Луг не роўны і не гладкі, ён перарэзаны старыцамі-раўчакамі, канавамі, берагі якіх зараслі лазняком, на ўзгорках стаяць дубы, у зарэчнай далечы сінее лес, злева з-за хмызнякоў выглядаюць стрэхі хат. Але ўсё адно нідзе, нават у самым шырокім полі, няма такога адчування прасторы і неабсяжнасці, як тут, асабліва калі глядзець вось з такой вышыні. Дзіўна, што неба тут таксама здаецца вышэй, чым дзе ў іншым месцы. І бачыш усё адразу: зялёную зямлю і блакітнае неба. І ваду. Няхай мала яе, але яна адлюстроўвае ўсё – неба і дубы. А павярніся назад і ўбачыш яшчэ адно дзіва прыроды – лес. Цудоўны бор – сасна ў сасну – абступаў невялікую абжытую паляну. Злева, бліжэй да ручая, што аддзяляў лес ад лугу, сосны саступалі месца дубам-асілкам, якіх нямнога засталося ў нашых лясах. Каля самага бору туліліся старыя будынкі лясніцтва – кантора, хаты ляснічага, лесніка, канюшня.
Адзінокая дача – гэта вялікая і крыху нязграбная будыніна з рознымі па форме верандамі, з мансардай толькі ў адной палавіне – збудавана на мяжы лесу і лугу, пад дубамі. Шыковіч выхваляўся, што месца выбраў ён, забываючыся, што Яраш ведаў гэтую мясціну яшчэ з партызанскіх часоў.
Шыковіч стаў на пальчыкі, пацягнуўся, падняўшы рукі, глыбока ўдыхнуў паветра. Яму хацелася сказаць каторы раз:
В«РС…, СЏРєС– маляўнічы куток! Рыўера! Ухвалі РјРѕР№ РіСѓСЃС‚ ты, эскулап!В» Але РЅР° гэты раз ён знайшоў іншую форму:
– Здаецца, што тут нават паветра больш, чым дзе... Якое неба! А?
– Больш кіслароду.
– Для мяне – паветра, для цябе – кісларод. Гэта ж табе не кіслародная палатка. Мне здорава спіцца тут, – Шыковіч весела засмяяўся. – У цябе вострае вока. Я такі праўда задрамаў над сваім артыкулам.
– А мы ўсю раніцу хадзілі на пальчыках. Кірыла творыць, – іранічна пасміхнуўся Яраш.
– Гэта ты хадзіў на пальчыках, хлус няшчасны? Свістаў, як Салавей-разбойнік. Ты пісаў калі-небудзь публіцыстычныя артыкулы?
– Не, дзякуй Богу.
– То-та. Гэта пакута. Асабліва на заказаную тэму. Скажы, у цябе было, калі ты хочаш зрабіць лепш, адчуваеш, што можаш зрабіць, а не выходзіць? Атрымліваецца нейкая жвачка. Нудная жвачка.
– Калі пісаў дысертацыю, было. У рабоце – не. Жвачка ў нашай рабоце – барані божа!
Шыковіч на нейкі момант сур’ёзна задумаўся.
– Я разумею. Відаць, чым больш адказнасці, тым работа цікавей.
– Хіба ты пішаш без адказнасці?
– Чорт яго ведае. Часам мне здаецца, з малой адказнасцю. – І раптам крыкнуў: – Бачыш?
– Што?
– Вясёлка! Маленькая вясёлка каля дуба. Відаць, Наташа пырскае пад берагам. Іх не відаць, а вясёлка ззяе. Хораша! Ці не пайсці і нам пакупацца? – І сам сабе рашуча адказаў: – Не! Трэба дапісаць гэты злашчасны артыкул. Жывіцкі спусціць з мяне тры скуры, калі заўтра не здам.
Аднак замест таго каб пайсці працаваць, Шыковіч адышоў ад парэнчаў і паваліўся ў шэзлонг, з асалодай пацягнуўся, выставіўшы з-пад піжамных штаноў валасатыя ногі. Заплюшчыў вочы і сказаў:
– Трэба пісаць. А то ж мае быць яшчэ выпіўка. Я запрасіў у госці Гукана.
Яраш зарагатаў. Сябра паглядзеў на яго з няўцямным здзіўленнем.
– Я толькі што чуў, як Валя скардзілася, што няма ніводнага дня, каб ты не запрасіў гасцей.
– А-а.
– Ты ставіш жонку ў цяжкае становішча. Запрасіў – і маўчыш.
– Маўчу. Бо, па-першае, люблю экспромты. А па-другое, маю правіла: лепш выслухаць жончыну мараль пазней, чым раней. Няхай думае, што чалавек заглянуў выпадкова, і ўсё абыдзецца ціха.
– На д’ябла табе Гукан?
– Навошта мне Гукан? – Шыковіч прыўзняўся на руках, з натугай выбраўся з глыбокага шэзлонга, чартыхнуўся, падышоў да Яраша, які спакойна сядзеў на парэнчах і глядзеў на бор.
– Даўно не гутарыў з ім душэўна. Год шэсць ужо. Цікава, ведаеш... Як ён змяніўся? У які бок? Адбыліся такія падзеі! Пераварот у мазгах, у сэрцах. А як ён? Ён, брат, з цвердалобых. Цікава, як ён ставіцца да сваёй кнігі. Да нашай кнігі, якую мы разам пісалі. Ён – аўтар, я – літапрацоўшчык. Я, напрыклад, многага не пашкадаваў перакрэсліць з таго, што пісаў тады. І гэтую кніжачку мне хочацца ператрэсці грунтоўна. Але трэба ведаць, як глядзіць ён, аўтар. Калі трымаецца тых жа поглядаў на падполле – да ліха! Я, апрацоўшчык, разграмлю яго.
– Ого! – іранічна выгукнуў Яраш, не адрываючы позірку ад верхавін сосен. – А ці не будзе гэта смеласцю п’янага зайца, Кірыла?
Ад піжамы Шыковіча адляцеў гузік і пакаціўся па падлозе. Расхінуўшы піжаму, заклаўшы пад яе, за спіну, рукі, ваяўніча выставіўшы пукаты жывот, Шыковіч змерваў магутную постаць сябра знішчальным позіркам.
– Каб я цябе менш ведаў, я даў бы табе па мордзе за такія словы! У розных ролях мне давялося быць, але ў ролі п’янага зайца я ніколі не быў! І не буду! Май на ўвазе! Цяпер, калі я ведаю ў дзесяць разоў больш, чым дзесяць год назад, калі пісалася кніга, мяне абурае тая ацэнка, якую дае падполлю Гукан. Ты глядзі, што выходзіць. Выходзіць, што да яго, Гуканавага, прыходу ў горад партыйнага падполля не было...
Ніякай арганізацыі... Ён не ўспамінае нават людзей, якія загінулі. І якія жывуць... Цябе...
Твар у Яраша змяніўся: зніклі складкі іранічнай усмешкі каля рота, спакой, задаволенасць, з’явіліся спахмурнеласць і пакута, быццам чалавеку штосьці забалела раптам. Ён ціха сказаў:
– Мая роля ў падполлі другарадная. А што да іншых... Калі забыліся тады, то ці варта варушыць гэта цяпер? Праз семнаццаць год! Варушыць мёртвых?
Калі Шыковіч, увогуле спакойны чалавек, абураўся, ён пачынаў махаць рукамі і крычаць.
– Антон! Мне сорамна чуць гэта ад цябе! Такія мёртвыя не паміраюць! Яны павінны жыць, стаяць у адным страі з намі! І змагацца! Не было герояў безыменных!.. Гэта сказаў чалавек, які сам аддаў жыццё. Ты забыўся? – Шыковіч ірвануўся ў адчыненыя дзверы і праз момант вярнуўся з кніжкай у руках. – Вось... «Цярпліва збірайце сведчанні аб тых, хто загінуў за сябе і за вас...» Фучык! За сябе і за нас! А ты – «не трэба варушыць мёртвых». Камусьці, мабыць, хочацца, каб мёртвыя маўчалі. Але ты... Навошта табе?
– Я не люблю ўспамінаць сваю падпольную дзейнасць, ты ведаеш. На маю долю выпадала самае цяжкае.
Яраш адвярнуўся, упёрся рукамі ў парэнчы так, што пабялелі костачкі пальцаў, і глядзеў на луг. Пад дубамі, па беразе старыцы хадзіла жанчына ў купальным касцюме. «Валя ці Галя?» – падумаў ён, стараючыся пазнаць. І адчуў нейкі дзіўны прыліў вялікай любві і замілаванасці да жонкі, да дзяцей, да сям’і Шыковіча – да ўсіх добрых людзей і да гэтай цудоўнай прыроды, да зямлі і да неба. Да ўсяго на свеце. Чалавек ён быў сентыментальны, і ад гэтай замілаванасці вочы яго сталі вільготныя. Каб схаваць сваю слабасць, не паварочваючыся, сказаў сурова:
– А папрокаў такіх мне не кідай! Я тых людзей не забываю.
Шыковіч узяў яго за плячо і прымусіў павярнуцца.
– Не забываеш? – спытаў мякка і раптам груба адштурхнуў ад сябе і зноў закрычаў: – А што ты зрабіў, каб подзвіг іх стаў вядомы?! Каб расказаць пра іх Віктару, Ірыне, Наташы? Новаму пакаленню?
– Не кожны ўмее расказваць.
– Ты ўмееш! Але табе перашкаджае твая хірургія.
– Ну-у, ведаеш...
– У цябе гуманная прафесія. Ты збаўляеш людзей ад пакут. І табе здаецца, што гэтым ты ўзводзіш помнік сваім сябрам.
– Але. Няхай гэта банальна, па-газетнаму... Але ўрэшце нашы добрыя справы... Сапраўды, толькі яны могуць стаць помнікам.
– Добрыя справы часам рухаюцца нашым эгаізмам і самалюбствам. Я хацеў хутчэй закончыць аповесць і адмахваўся нават ад таго, каб напісаць фельетон у газету і памагчы людзям... А ў цябе адна дысертацыя, цяпер – другая... Аперацыі... Справы добрыя ўсе... І ты выдумаў сабе філасофію... За яе лёгка схавацца. Працуеш ты – дай бог кожнаму. Але падумай, як было б крыўдна і несправядліва, каб, напрыклад, гісторыя абароны Брэсцкай крэпасці так і засталася пахаванай пад яе руінамі...
Шыковіч неяк дзіўна, бокам, адкаціўся да дзвярэй, стаў у іх вузкім праёме, упёршыся локцямі ў вушакі. Ён гарэў жаданнем паспрачацца. І не дзеля таго, каб нешта даказаць свайму апаненту, а хутчэй, каб зарадзіць, распаліць самога сябе. Ён чакаў, што адкажа Яраш. Але Яраш адчуваў праўду ў яго словах, хоць з нечым і не згаджаўся. Ды гэтае «нешта» нялёгка было яму адразу выказаць, бо ўвогуле ён не любіў і не ўмеў спрачацца.
Ён сказаў пасля паўзы:
– Я першы напісаў, што не згодны з вашай кнігай.
– А пасля – у кусты? Так? – саркастычна прыжмурыў свае маленькія вочкі Шыковіч.
Яраш глыбока ўдыхнуў паветра і рушыў да яго.
– Не будзь, Кірыла, як кажа мая Наташка, разумны задам. Я вось што скажу табе, – ён узяўся левай рукой за адчыненыя дзверы. – Калі гэтага гарэння ў цябе не на адзін дзень, калі ты сур’ёзна хочаш заняцца нашым падполлем, вось табе мая рука. – Шыковіч паціснуў працягнутую руку. – А калі ты паклікаў Гукана, каб паказаць перад ім сілу «вызваленага негра», папсаваць старому чалавеку нервы, я ў такой гульні не ўдзельнічаю. Нягледзячы на яго кнігу, я паважаю Гукана. Чалавек ваяваў добра і папрацаваў – дай бог кожнаму, як ты кажаш. Ідзі пішы свой артыкул. – Яраш жартаўліва ўпіхнуў сябра ў пакой.
