У пасьведчаньні аб нараджэньні ў мяне, як у кожнага, хто нарадзіўся перад 90-мі, запісаны нацыянальнасьці бацькоў. Абодва рускія, хаця бацька з Украіны, а карані маці ўвогуле вызначыць цяжка. І я, як наіўная дзяўчынка, доўгі час была ўпэўненая ў тым, што і мая нацыянальнасьць – руская. У дзевятай клясе я пераехала ва Ўкраіну, у Кіеў, дзе калісьці нарадзілася. Я старанны вучыла ўкраінскую мову, гісторыю, аднак, не магла забыцца на “беларускае мінулае” і пры кожнай магчымасьці распавядала пра Беларусь. Пры пераездзе ва Ўкраіну не было магчымасьці ўзяць з сабой кнігі, музычныя запісы. І аднойчы я папрасіла сяброўку, каб тая ў лісьце напісала мне што-небудзь беларускае. Я памятаю, як чытала “Паміж пяскоў эгіпэцкай зямлі…” – санэт Макісма Багдановіча, напісаны яе вучнёўскім няроўным почыркам, і плакала. Праз тры месяцы я ўжо была ў Беларусі. У той дзень я ўсьвядоміла, што я беларуска, нягледзячы нават на маё ўкраінскае паходжаньне.

Цяпер я разумею, што папяровая праўда часта фальшывая, трэба верыць толькі сваім адчуваньням і сваім перакананьням. Быць беларусам – больш, чым мець запіс у нейкім дакумэнце, больш, чым мець бацькоў-беларусаў па паходжаньні. Гэта унутраны стан чалавека, які ўсьведамляе сябе часткай народа, ведае і шануе традыцыі сваёй краіны, нясе на сабе вялікую адказнасьць за свае ўчынкі, за свае словы. Права быць беларусам трэба заслужыць. Таму пакуль я толькі імкнуся быць беларускай.

Не магу сказаць, што мая сям’я моцна паўплывала на маё захапленьне беларускай мовай ці літаратурай. Я вельмі ўдзячная маці, якая не супрацьстаяла майму выбару, толькі падтрымлівала яго. Сама яна беларускую мову разумее, але не размаўляе. Бацька мой жыве ва Ўкраіне. Яго меркаваньня адносна маёй беларускасьці я не ведаю.

http://budzma.org/projects/belarus/natallya-pushkarova-bolsh-chym-zapis-u-dakumyencye.html