I. РОЗДУМ

Расплата за ўсё:

За чырвоныя макі,

За сьвітаньне жыцьця,

За блізкі канец,

За тое, што быў,

Што сьмяяўся і плакаў,

За тое, што ўсе любілі мяне,

За Сірына, што заліваўся ў маі,

За лістападаўскі крык крумкача –

За ўсё, расплата, цябе прымаю

I, сьціснуўшы зубы, буду маўчаць.

Нішто не суцешыць,

Не дапаможа,

Таму, што ня быў я спакойнай травой,

А быў удалым,

Як Ян Прыгожы:

Ў стрэмя нагой ці аб пень галавой,

Аб пень галавой!

З парванай папругай

Конь самотны тоне ў траве.

Спускаецца ноч.

I голас друга

Не заплача, ня крыкне, не пазаве.

Я многія вочы і сэрцы трывожыў

I толькі перад каханай адной

Бляяў рахмана, як Агнец Божы,

Піў з капытка і цягнуўся струной.

Я ведаў, што трэба кахаць бязьмерна,

Што ня біць, а песьціць павінна рука,

Што лепей ягня, чым тхор крыважэрны,

Лепей юродзівы, чымсьці кат.

А яна мне на шыю стужку ўзьвязала,

Як ягня, барола мяне галавой,

I ў кучаравы лоб цалавала,

I гадавала зялёнай травой.

                        II. РљРђР—РљРђ

Ну сядай, сядай са мной, калі ласка,

Навальніды песьня старая-старая.

Слухай казку. Апошнюю казку.

Яна на тваіх вачох памірае.

Ў гэтай казцы яліны лапы схілілі.

Візантыйскі захад у алым дыме...

«Зялёная сарока кашку варыла,

Зялёная сарока з дурнымі вачыма...»

У кулінарную кнігу глядзела,

Чухала патыліцу драўлянаю лыжкай,

I дзеткі кашку да лыжкі зьелі,

А нам з табой не далі ані крышкі.

Ты сьмяесься? Такога няма на сьвеце?

Ня сьмейся, любая, сьвет шырокі.

Мы з табою толькі дурныя дзеці.

Нам добра з гэтай чубатай сарокай.

Сарокі розныя рэчы крадуць,

I, можа, ў гнязьдзе яе, з золатам поруч,

Ляжыць каханьне, сьвятло і радасьць,

Што прынесла сарока з-за сіняга мора.

Аддайце, сарока. Няма ўжо сілы.

Яна ж не кахае мяне, хоць зарэжце.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Дай я цябе пацалую, мілая.

А каша?

              Р§РѕСЂС‚ Р· гэтай кашай, нарэшце.

(...)