Павольна каціўся за небакрай ружовы мячык сонца. Невялічкая хмарка, што плыла над ім, нагадвала птушку, якая адбілася ад чарады і цяпер імчыць наперад у імкненьні хутчэй дагнаць сваіх.
Насустрач сонцу з-за небасьхілу выплывала агромністая, амаль на ўвесь небакрай, лілова-шэрая ў промнях вечаровага сонца, хмара. Зь ёю разам на горад нясьпешна апускалася ноч, несучы на Зямлю таямнічы й загадкавы подых Сусьвету.
У гэты час звычайна прызначаюць спатканьні каханым. Напэўна, таму, што каханьне і ёсьць самая вялікая таямніца.
