Красаваў язмін
|
Мы зайшлі на пустую вуліцу і селі на лавачку пад хатай. Людзі ўжо спалі. Дзе-нідзе на небе блішчэлі зоркі. Яны то хаваліся, то ізноў выпаўзалі з-за чорна-сівых бягучых хмар. З саду даходзіў к нам п'янавата-мляўкі пах язміну. На бярозцы ціхенька варушыліся дробныя лісцікі і сыпалі далоў, на зямлю, кропелькі нядаўняга дажджу. Я маўчаў і думаў-дзівіўся. А яна, чорная, вірлавокенькая, з сумным паглядам, шаснаццаці гадкоў яўрэечка, блізюхтынька села ля мяне і, няўзнаку, маўкліва гарнулася да мяне, загадаўшыся аб нечым. Хацеў звярнуць гутарку на што-небудзь будзённа-простае, але яна сумысле маўчала і тулілася ўсё болей і бліжэй. «Дзяцінімся, больш нічога, – думалася, – як бы яе звярнуць на гэта; ах, каб яна гэта заўважыла». – Муся, у аўторак мне будзе дваццаць гадоў... Маўчыць. – Муся, вам... не сцюдзёна? Паклала ручку мне на плячо, маўчыць. Я не ведаў, што рабіць. Шукаў-шукаў хоць якіх-якіх асаблівых сардэчных пачуццяў у сабе і не знаходзіў. Яна мне надта, праўда, падабалася як мяккая, добрая, начытаная дзяўчынка з не саўсім звычайна-лёгкім дзявоцкім паглядам на жыццё. Мне з ёю было добра, ладна, прыяйна. Гуляць з ёй любіў. I ўсё. I цяпер мне было дрэнна ад думкі, што яна, маладзенькая, невялічкая, уздумала, маючы трывожна-любую надзею на шчырае спатканне, уздумала пастукацца ка мне ў душу з нечым квола-далікатным, чыстым, і я, калі не захачу скрыўдзіць яе ў лепшых, абмылкавых ці не абмылкавых – усё роўна, пачуццях-жаданнях, я павінен ілгаць – не лгаць, а так – цягнуцца ўслед і прыстаўляцца. Раптам яна абшчапіла мяне за шыю і па-дзіцячы сціснула... Я, падаждаўшы, каб абмеркаваць, нясмела і няўмела ўзяў яе за руку і троху пацягнуў да сябе. I пазіраў сабе, не спяшаючыся, на неба, як там усё збягаліся і збягаліся белаватыя болачкі і збіраліся ў адзін цёмны груд, падобны на аграмадны, кепска складзены стог сена. – Дзы-ынг, дзы-ынг... – з працягам прабіў на каланчы дванаццаць стары вартаўнік. А Муся маўчала. Заплюшчыла вочы, паклала галоўку мне на грудзі і быццам дыхаць перастала. – Мілая Муся, ці праўду казала мне ваша таварышка?.. – Твая, а не ваша, – пачуўся шэпт. – Ну, т... твая таварышка, што художнік Мартусевіч, пабачыўшы малюнкі ваш... – Твае, – ізноў ціхенечкі шэпт. – ...Твае малюнкі, прызнаў у ва... у табе вялікі талент і прасіў працаваць, абяцаўся помач? Замест адказу тужліва запяяла шапатком: «Хоць ты сэрца вы-ырві ды й адкі-інь далё-ка... Хоць ты сэрца...» – Змоўкла і маўчыць. – Чаму ж не сказала мне калі, што малюеш? Маўчыць. Я сядзеў як пень і лаяў у думках сябе калодаю, дурнем, сажалкавым гнётам... Гадаў, што дзеецца з Мусяй, аб чым яна думае і чаго яна ў час, калі другія гараць, полымем пышуць, яна быццам нежывая... Ці шчыра яна пачувае? А надоечы – успомнілася – усё пыталася, ці пазволяць ёй, жыдоўцы (гэта слова яна гаварыла з нейкай жалабнасцю, як скрыўджаная), па сканчэнні гімназіі мець у вёсцы сваю школку і вучыць сялянскіх дзетак. «Вочкі прамываць тваім белагаловенькім», – яшчэ пажартавала з сумам у голасе. – Вы шчэ самі вучыцеся, калі тое будзе, – выварочваўся я. А Муся колькі разоў усё ж такі цвёрда і ўпорна памыкалася дапытацца напэўна, і я круціўся, як тая вужака ад бізуна, ад гэтых пільных пытанняў. Мне ўжо і так надакучылі, былі прыкры тады нацыянальныя і набажэнскія пытанні, апастылела паўсёднае айканне і салодзенька-кіслае стагнанне няшчырых людзей. Глыбока праўдзівага спаткаў мала. «Можа, і Муся, можа, і яна толькі чапурыцца перада мною дзеля чагосьці?» – выпаўзла, як з падпечку, гідкая думка. – Муся, зірні, зірні – якія прыгожыя, дзіўныя болачкі плывуць на заходзе. Бачыш? Ледзьве варухнулася, маўчыць. «Як незразумела і няскладна ідзе сягоння час, – падумаў. – Так, я ведаю Мусю і яе сям'ю гады чатыры ці пяць, але ж «пазнаёміўся» з Мусяй усяго на тым тыдні ў сераду і гуляў з ёй трэці, толькі трэці вечар. Цікава...» Меркаваў-меркаваў, як і што, і ўрэшце ўцяміў, што трэба яе пацалаваць. Сагнуўся, узяў яе за плечкі і прыціснуўся к цеплаватаму лічку, пацягнуў да сябе мяккую, любую, гладзенькую, крамяненькую шчочку, але так няўдала, так... што пачуўся прыкры, каб яго век не чуць, гук: «Цмыгу-у-уль...» Мне зрабілася сорамна за сваё мяжджульства. Я скасавурыўся, як конь, хмылячыся, і збоку паглядзеў на Мусю. Дужа задзівіўся з нейкай дайжа трывогай, чаму яна такая белая, не глядзіць і маўчыць, хоць ты што? Спіць, не спіць. Баючыся, каб яна не ўцяміла майго пастылага настрою, я ненарокам, асцярожна шукаў на яе руцэ пульсу і шчупаў дужэй, нібы ад вялікага пачуцця паціскаў дарагую ручку. Пульс біўся слаба, а біўся – і тое мяне ўзвесяліла. А яна тым часам на ўсю сілу сціснула маё плячо, прыціснулася як мага ка мне. – Мілы, харошы... – ціха шапярнула, аж маё сэрца зайшлося. Мне здалося, што тут і я павінен больш паказаць любоўную прыхільнасць. Крэпка ціскануў я Мусю ў руках, аж у стане ў яе нешта: «Хрэсь!» – хрэснула... «Ну й ламіна ж я», – стыдзіў сам сябе і чуў, як пабегла кроў у галаву; зачырванеўся, і добра, што хоць ноч, дык не відаць. А Муся – як мёртвая. Пасядзеў, пасядзеў, ізноў паглядзеў туды-сюды. Ага, прыпомніў: «Я – ненармальная», – сказала нет ведама к чаму заўчора. Зірнуў на яе. Вочы заплюшчаны. Ці то ад доўгіх век, ці то і сапраўды – пад вачамі было чорна-чорна. Ліцо бледнае, што ў нябожчыка, галоўка, нежывая, адкацілася назад... «А божа! Самлела... Няжыва...» – маланнёй скаўзанула ў галаве, пад лыжачкай зрабілася да прыкрасці пуста, і па плечах быццам пакаціўся халодны пот. Дзяржаў яе, самлелую, у руках і гукаў: – Му-уся, Му-у-сечка! Ну скажы што-небудзь, Му-у-сечка... Яна не варушылася. Галава яе без сілы звісла ў маіх руках; адна рука, амярцвелая, з'ехала і ўдарылася аб маё калена. Мне было жарка, душна, худа. Прытуліў самлеўшую Мусю да сябе і, як непрытомны сам, гадаў, ці крычаць ратунку, ці бегчы ў якую хатку за вадою, ці што? Што з ёй такое? Дрэнна? Спуджаным поглядам кінуў ізноў да Мусі і – ай! – асекся: яна адным вокам пазірала на мяне з ціхім пытаннем-дакорам... ГІачуўся стукат па тратуары. – Мусечка, ідуць! Той жа момант яна кранулася, адсунулася ад мяне, адвярнулася і пачала абпраўляць валасы. Бывае, заснеш удзень, прачнешся і не ведаеш – вечар ці ранне. Так было цяпер са мною. – Юра, Ю-рачка, пойдзем дамоўку, – пачала гукаць, і здавалася, што яна смакуе імя Юра. – Пасядзім трошку, Муся. – Я хачу спацькі... Галоўка баліць... – Як занадта кукоблены дзіцёнак, лашчылася і быццам хацела трошку й пакапрысіць-павярэдаваць. Узяла маю руку так, каб я абшчапіў яе. Пайшлі-ткі. Маўчалі ўвесь час і нікога не спаткалі. Падышлі к іхняму ўжо дому. – Заўтра ўранні ты волен? – Не, буду на рабоце ў полі. – А ў поўдзень? – А ў паўдзён дамоў прыйду. – Прыйдзі ў сасоннік к мосціку. – Добра, Мусечка. Папрашчаліся. Я ўспамінаў закон і не пацалаваў яе. Яна ўзышла ўжо на ганкі і пазваніла, каб адчынілі. Я крыху прыстояў. – Як ты не заснуў? – няжданае даляцела ка мне з ганка. Я аглянуўся. Схавалася ўжо за дзвярмі... Пастаяў-пастаяў крыху і пайшоў. I цяпер сэрца пачынала млець. Назаўтра я заране ўжо прыйшоў к мосціку. Доўга, доўга хадзіў-дажыдаўся: Мусі няма, няма й няма. Не прыйшла. «Увечары, пэўне, прыйдзе ў парк, убачымся», – цешыў я сябе, і нейкая туга агарнула маё сэрца. Прыйшоў вечар. Усе ходзяць-гуляюць, смяюцца, як заўсёды, а Мусі няма... Так і не пабачыў у той дзень. «Што ж такое?» На другі дзень таварышка яе паведаміла мне, што Муся «яшчэ ўчора раніцай» паехала к радні ў Вільню. I калі прыедзе – немаведама. Быццам згубіў я што дарагое, дужа патрэбнае, без чаго жыць дрэнна. * * * I вось... Праз пяць дзён прыйшло паведамленне, што Муся ў Вільні раптам памерла... – Самагубства? – з балючай цікавасцю ў дрыжачым голасе запытаўся я ў тае ж самае таварышкі нябожчыцы Мусі. – Адкасні-іцеся вы, гора... Нівесь чаго яшчэ дабіваецца, – толькі й пачуў я. «Дык што гэта такое?» * * * Прайшло нямала часу, на іншым жыццёвым шляху апынуўся я, многа розных іншых людзей спаткаў, а і дагэтуль ад пары да пары з'яўляецца прада мною квола-даражэнькі абраз невялічкай, чарнявай яўрэечкі з сумным паглядам у чорных глыбокіх вочках. – Муся, Муся... I так і чую тады той п'янавата-мляўкі пах красуючага язміну. «Што й к чаму? Што й к чаму?» – ташную ў гэткі час, бо не маю аніякага ж адказу...
|
|
|