РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Усевалад Сьцебурака
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Ab ovo
1
        Зьвечару, па ледзь зялёных вільготных лагчынках, над непрыбраным з зімы сьмецьцем і леташняй лістотай, над кволымі голымі дрэўцамі, пачаў зьбірацца мяккі рэдзенькі туман. Шэрае неба нізка нахілілася над горадам, які яшчэ не пасьпеў запаліць сьвятло ліхтароў і вітрынаў і праз тое выглядаў асабліва сонным, нейкім па-дзіцячы разгубленым, як малое, што заблукала і ня ведае ці плакаць, ці шукаць матулю... Вырашае ўсё ж плакаць – пачынае імжэць дробны дожджык. Хуткі роўны ход і лагоднае пагойдваньне маршруткі ствараюць уражаньне знаходжаньня ў цягніку. Стома робіць непажаданым любы рух і ўжо за прыпынкі тры да патрэбнага зьяўляецца шкадаваньне, што давядзецца ўголас прасіць кіроўцу спыніцца. Пазяхаючы са сьціснутымі сківіцамі, каб не падымаць руку прыкрыць рот, спадзяюся, што нехта яшчэ зьбярэцца выходзіць на гэтым прыпынку, і пазбавіць мяне неабходнасьці псаваць такое добрае, арганічнае і цалкавіта дабраахвотнае маўчаньне. У салоне амаль пуста. Зьбіраюся з сіламі і ўсё роўна неяк недастаткова гучна, як чалавек, які дрэнна ведае мову і гэтага саромеецца, агучваю просьбу. Але і такога ўмоўнага мармытаньня хапае. Кіроўца, што іншым разам абавязкова б перапытаў, сёньня таксама ашчаджае словы. Мікрааўтобус спыняецца.
        Разам са мною падымаецца і выходзіць яшчэ адзін пасажыр. Шкадую, і трошкі зайздрошчу, што яму хапіла вытрымкі пераседзець мяне моўчкі. Выходжу на мокры ходнік. Адчуваю, што раптам аднекуль наляцеў доўгачаканы добры настрой (хіба з туману) і сонным гарадскім надвячоркам крочыць побач са мной дахаты. Але на ходніку ўжо ня я, я – трошкі наперадзе: у пакоі. Уключаю лямпу над сталом, стаўлю гарбату і бяру аркушык паперы. Пасьля над дзьвярыма ў кватэру ўкручваю лямпачку, якая падсьвятляе шыльду (кшталту тых, што вісяць ля ўваходаў у аперацыйныя ці экзаменацыйныя аўдыторыі, толькі з надпісам): «Не турбаваць! Прыйшло натхненьне». I сяджу ў цішыні, якую парушае толькі манатонны гул машынаў на вуліцы і ўтульнае сіпеньне гарбатніка... Сяджу з нагамі на фатэлі – такі ж, як і голуб на маім падваконьні, сонна хутаюся ў плед – гэтаксама, як ён у сваё пер’е, і разважаю:
        «...мы насамрэч вельмі падобныя да птушак, бо, як і яны, нараджаемся ў шкарлупіньні. Усё нашае існаваньне мы ўпарта дзяўбем сьцены, дах і падлогу сваёй абалонкі ў пошуках чагосьці лепшага, іншага. Дзеля большых посьпехаў заканчваем навучальныя ўстановы, курсы, чытаем кнігі – усё, каб спрытней дзяўбсьці акенца звонку. Пасьля ствараем сем’і, каб муж ці жонка дапамагалі ў бясконцай працы... Мала хто пасьпявае зразумець перад тым, як разбурыць апошнюю перагародку, што фіналам гэтай працы будзе нашая сьмерць. Праўда, пасьля гэтага людзі атрымліваюць мажлівасьць падняцца ў паветра і адчуць сябе сапраўднай крылатай істотай. Людзям у паветры нават прасьцей, чым птушкам, бо ня трэба шукаць кузурак, віць гнёзды, хавацца ад непагадзі. Але невядома, ці добра там чалавеку, бо нашто ж бязважкасьць неба, калі нельга адчуць цьвёрдасьці глебы пад нагамі? I ці так добра там, па-за шкарлупіньнем? Шмат хто, абцяжараны правінамі, не падымаецца ў неба, а трапляе ў апраметную, дзе смала і агонь. Навошта ж
        сьпяшацца туды? Птушкі ж гэтак не рызыкуюць...»
        Падымаюся, падыходжу да пліты, наліваю кіпень у кубак, на гарачую патэльню разьбіваю два яйкі... Эўрыка! У птушак таксама ёсьць сваё пекла. Рызыкуем ня мы адны. Палягчэла. Бяру гарбату і іду глядзець апошнія навіны, што там робіцца ў нашым сусьветным яйку.

Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.