|
Крылатае сэрца
|
Як сонца ў зэніце,
Як зоры ў блакіце,
Як водарны вецер гаёў, –
Над роднай Краінай
Вітае няспынна
Крылатае сэрца маё.
Як гукі прадвесьня,
Як жніўная песьня,
Як срэбраны звон ручаёў, –
Сьмяецца, сьпявае
І горна рыдае
Крылатае сэрца маё.
Як пчолка, старанна
З палёў назьбіраны,
Нясе мёд да родных вульлёў, –
Так роднаму Краю
Дабро прыспарае
Крылатае сэрца маё.
Як сьвечка ў алтары,
Што шчырай ахвярай
Палае для Бога агнём, –
Для роднага Краю
Паволі згарае
Крылатае сэрца маё.
Калі-ж я ў чужыне
Спачну ў дамавіне,
Прыкрыты няроднай зямлёй, –
Свой Край не забудзе,
Вітаць над ім будзе
Крылатае сэрца маё.
1.IV.1951 г.—31.V.1954 г.
|
|
|
|
