РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Віктар Шніп
Даведка
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Пошук радасьці
 
 
І

 
 
*** Дрыготкія зоры Сусьвету...
 
*** Асьвяціла нябёсы...
 
*** А талент ад душы...
 
*** Рыпіць старэнькі калаўрот...
 
*** Адвечныя думы зямныя...
 
*** Ён прыходзіў штодня да ракі...
 
Франьцішак Багушэвіч
 
*** Яшчэ хапае ў сьвеце зла...
 
*** Сонцу вечна ўзыходзіць над намі...
 
Кузьма
 
Дзядзька Мікола
 
Хведар
 
*** Ужо каторы дзень...
 
*** Нам не належыць гэты сьвет...
 
*** Хата анямелая, сівая...
 
*** Ня чутна даўніх песень...
 
*** Засыпалі ў вёсцы калодзеж...
 
Навальніца
 
Дома
 
*** Мы шмат абяцаем...
 
Эцюд
 
Ля кастра
 
*** Ад ветру у фортцы...
 
*** Гайнёю быстраю ляціць...
 
*** У рэчцы вымерзла вада...
 
*** Празь лес я ехаў нейк ураньні...
 
*** Сумую па ўсьмешках...
 
*** Сыходзіць сьнег, змывае сьмецьце...
 
*** Захочаш крычаць – толькі рэху пачуць...
 
*** Мы касьцёр распалілі. Гаворым...
 
Невядомай дзяўчыне
 
*** На небе маладзік сьлязой...
 
*** Я намаляваў цябе...
 
*** Я вас даўно забыў...
 
*** Дзе, дзе раней ты была?..
 
*** Гляджу – ты зноў перад вачыма...
 
*** Пра ўсё забудуся на сьвеце...
 
*** І прыйдзе час, і ўсё забудзеш...
 
*** З другім сустрэну выпадкова...
 
*** Хоць жанчыну не кахаеш...
 
*** Вы мне даруйце за маўчаньне...
 
Цішыня
 
*** Я свой лёс вінаваціць ня буду...
 
*** Ападае лісьцё...
 
*** Яшчэ учора думаў: як сустрэць?..
 
*** Яшчэ была нядаўна сном...
 
*** Жанчына прыехала зь вёскі...
 
Чарга ў завулку
 
*** Зь верхняга паверха...
 
*** Цяпер у горадзе жывеш...
 
Роднасьць
 
ІI

 
 
Казка пра пошук
 
Казка пра хлеб
 
*** Белы воран над полем ляцеў...
 
Лясун
 
Ястраб
 
*** Кола коціцца празь велькі луг...
 
Скрыпка
 
Рабіна
 
Віхла
 
Баляда пра каваля
 
*** Раптам зайшла жанчына...
 
Гліняная птушка
 
*** На зарослай кустамі гары...
 
Паэзія
 
Ікар
 
*** Шукаю вялікі валун...
І
*  *  *
Дрыготкія зоры Сусьвету...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Асьвяціла нябёсы...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
А талент ад душы,
Не ад сьвятога духу.
А без душы паэт,
Нібы рака бяз руху.
 
Век пражывеш, як дзень,
А дзень, як век, бясконцы.
Ня ўсё, што хваляць – цуд,
Ня ўсё, што сьвеціць – сонца.
 
Вякі перажыве
І зойдзе ў кожну хату
Ня той, хто скажа шмат,
А той, хто скажа праўду.
 
 
 
 
*  *  *
Рыпіць старэнькі калаўрот...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Адвечныя думы зямныя...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Ён прыходзіў штодня да ракі...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Франьцішак Багушэвіч
Ён сядзеў каля дарогі,
Як туман, увесь сівы.
– Бурачок, ты ж пахаваны.
– Дудка грае – я жывы.
 
– Падкажы мне, што іграці?
– Грай, што маеш на душы,
Толькі ад няшчырай песьні
Дудку, браце, беражы.
 
І пайшоў ён па дарозе,
Як туман, увесь сівы.
– Бурачок жа пахаваны.
– Дудка грае – ён жывы.
 
 
 
 
*  *  *
Яшчэ хапае ў сьвеце зла...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Сонцу вечна ўзыходзіць над намі...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Кузьма
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Дзядзька Мікола
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Хведар
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Ужо каторы дзень...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Нам не належыць гэты сьвет...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Хата анямелая, сівая,
З шэраю бусьлянкай, бы вянком,
Вокнамі задумна пазірае,
Склаўшы рукі на дзьвярах замком.
 
1980
 
 
 
 
*  *  *
Ня чутна даўніх песень...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Засыпалі ў вёсцы калодзеж...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Навальніца
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Дома
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Мы шмат абяцаем...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Эцюд
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Ля кастра
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Ад ветру у фортцы
                                          разьбілася шыба,
Пад столь
                        занавеска
                                              сьцюдзёна трапеча.
У неба ўрастае
                                  галінамі ліпа,
У травы ўрастае
                                      туманамі вечар.
 
Як белыя птушкі,
                                      ўзьляцелі паперы,
І стол апусьцеў,
                                  нібы бераг ад стрэлу.
Са злосьцю на шум
                                          зачыніліся дзьверы,
І стала падлога
                                  па-сьнежнаму белай.
 
Я фортку зашкліў –
                                          яшчэ холадна ў леце,
Па мейсцах расклаў
                                              і паперы, і рэчы.
На самым сьвітаньні
                                              заціх буйны вецер,
Ды ліпа шуміць,
                                  занавеска трапеча.
 
 
 
 
*  *  *
Гайнёю быстраю ляціць
За мной мяцеліца сівая.
Пакуль дамоў ваду нясу,
Вада у вёдрах замярзае.
 
А сьнег глыбокі, і – зіма.
Стаяць аціхлыя рабіны –
У іх, на ўзгорку за сялом,
Прымерзьлі да нябёс галіны.
 
Рыпяць, сьпяваюць пада мной
У сенцах выстылых масьніцы.
Ваду стаўляю, 
                              а вядро
Не адпускае рукавіцу.
 
9.XI.1983.
 
 
 
 
*  *  *
У рэчцы вымерзла вада...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Празь лес я ехаў нейк ураньні...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Сумую па ўсьмешках...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Сыходзіць сьнег, змывае сьмецьце...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Захочаш крычаць – толькі рэху пачуць...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Мы касьцёр распалілі. Гаворым...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Невядомай дзяўчыне
Шукаў я цябе – не знаходзіў
І часам баяўся знайсьці.
Ты недзе жывеш і шукаеш
Мяне ў гэтым тлумным жыцьці...
 
Шукаю цябе – не знаходжу.
Мне кажуць: «Знайсьці, брат, пара...»
Там сьветла,
                            дзе ты пабывала,
Там цёмна,
                          дзе ты не была.
 
 
 
 
*  *  *
На небе маладзік сьлязой...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Я намаляваў цябе
Крэйдаю на асфальце.
Ішоў дождж
І забраў твой воблік.
Я выразаў на дрэве
Тваё імя.
Прыйшлі дрывасекі
І сьсеклі дрэва.
Я высек твой воблік
На камені.
Будавалі хату
І камень паклалі
У падмурак.
Тады я напісаў
Верш, прысьвечаны табе.
Можа,
Застанецца...
 
 
 
 
*  *  *
Я вас даўно забыў...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Дзе, дзе  раней ты была?
Дзе я раней тады быў?
Дзічка ў гародзе цьвіла,
Лебедзь за лодкаю плыў.
 
Ветру у полі вальней,
Поле ў жыцьцё шырынёй.
Што нас чакае далей?
Што мы чакаем з табой?
 
Хочацца болей сьвятла.
Мроіцца час той былы:
Дзічка ў гародзе цьвіла,
Лебедзь за лодкаю плыў.
 
29.IV.1985.
 
 
 
 
*  *  *
Гляджу – ты зноў перад вачыма,
І не дастаць цябе рукой.
Іду – і поле за плячыма,
Іду – і сонца нада мной.
 
А ты далей, і ўжо зьнікаеш,
Нібы гаворыш: дагані.
Цябе ня кінуць, даганяю,
І не вярнуць з далечыні.
 
І зноў ты, зноў перад вачыма,
Ды не дастаць цябе рукой.
Іду – і бездань за плячыма,
Іду – і вечнасьць прада мной.
 
9.V.1985.
 
 
 
 
*  *  *
Пра ўсё забудуся на сьвеце...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
І прыйдзе час, і ўсё забудзеш,
І аддасі мой ліст агню.
А для цябе цяпла ня будзе –
Падхопіць вецер цеплыню.
 
І панясе яе па сьвеце...
А я стаю на скразьняках
І застаюся ў тваім леце,
І застаюся ў тваіх снах.
 
Мяне сустрэне вецер ветла:
– Яна табе ўсё аддала...
Не адкажу нічога ветру
І не прыму назад цяпла.
 
17.V.1985.
 
 
 
 
*  *  *
З другім сустрэну выпадкова...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Хоць жанчыну не кахаеш,
Да жанчыны прывыкаеш.
Прывыкаеш –
                              не адвыкнуць,
Так балюча –
                              ды ня крыкнуць.
Ды ня крыкнуць –
                                        сьцяты зубы,
І жанчына шэпча: «Любы».
Шэпча «любы» –
                                      не кахае,
Непрывыкла прывыкае.
Прывыкае –
                            невыносна,
Невыносна, злосна-злосна.
...Пакідаеш –
                            адчуваеш,
Бы ад сэрца адрываеш...
 
 
 
 
*  *  *
Вы мне даруйце за маўчаньне...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Цішыня
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Я свой лёс вінаваціць ня буду...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Ападае лісьцё,   
                              ападае –
Разарвалі вятры цішыню.
І прыходзіць часіна падумаць.
Пасядзець аднаму ля агню.
 
Адлятаюць знаёмыя птушкі,
Зарастае туманам прастор.
Я гляджу ў паніжэлае неба,
Падкідаю галінкі ў касьцёр.
 
І самотны дымок весялее,
Абдымае мяне аж да сьлёз.
Пасьвятлела ў бярэзьніку шэрым –
Дзядзька ехаў,
                                саломы натрос.
 
7.IX.1983.
 
 
 
 
*  *  *
Яшчэ учора думаў: як сустрэць?..
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Яшчэ была нядаўна сном...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Жанчына прыехала зь вёскі...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Чарга ў завулку
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Зь верхняга паверха...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Цяпер у горадзе жывеш...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Роднасьць
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
ІI
Казка пра пошук
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Казка пра хлеб
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Белы воран над полем ляцеў,
Чорны заяц па полі скакаў,
І валун у даліне гарэў –
Колькі год яго дзядзька шукаў!
 
Ён вадою валун абліваў,
Ды агонь уздымаўся вышэй.
І гарэла сухая трава,
І рабілася неба цямней.
 
– Ну навошта яго я шукаў,
Раз забраць немагчыма дамоў? –
Ён сябе і валун праклінаў
І прыносіў ваду зноў і зноў...
 
Зразумеў, што дарэмна шукаў,
І з усьмешкай на сьвет паглядзеў:
Белы заяц па полі скакаў,
Чорны воран над полем ляцеў.
 
 
 
 
Лясун
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Ястраб
Ён на двор Сымонаў прылятаў
І сядзеў падоўгу на страсе.
– Ты яго забі, – сусед казаў. –
Не заб’еш, ён жонку панясе...
 
І паслухаўся яго Сымон,
Сабе стрэльбу ў горадзе купіў –
Шэсьць разоў страляў па птушцы ён
І на сёмы раз яе забіў.
 
Жонка выйшла на аціхлы двор,
Птушку падняла, абмыла кроў
І пайшла, смуткуючы,
                                                у бор –
Не вярнулася дамоў.
 
 
 
 
*  *  *
Кола коціцца празь велькі луг...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Скрыпка
Бацька сыну скрыпку перадаў:
– Не глядзі, што вельмі ўжо старая.
Ды мяне у людзі, помні сын,
Вывела яна, а не другая.
 
Сын зайграў, як толькі мог іграць. –
І сябе людзьмі назвалі людзі.
Ды прыйшоў з другою чалавек:
– На, вазьмі, яна мацьней граць будзе.
 
Словы бацькавы ня ўспомніў сын,
Памяняў ён скрыпку на чужую.
Выйшаў да людзей, пачаў іграць –
Толькі музыкі ніхто ня чуе.
 
 
 
 
Рабіна
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Віхла
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Баляда пра каваля
...Прывялі каваля ў ланцугах.
Князь устаў,
                          даў напіцца вады:
– Меч зрабі, каб я ўсіх перамог,
І цябе адпушчу я тады!
   
І згадзіўся каваль:
                                        – Я зраблю...
Яго ў кузьню на ноч завялі.
Звон
          аж зоры
                              страсаў на зямлю
І вугольле
                      каціў
                                  па зямлі.
 
А як сонца ўзышло,
                                          звон заціх.
– Меч нясіце мне! –
                                          князь загадаў.
...Ды каваль князю выкаваў плуг
І наранак сканаў.
 
 
 
 
*  *  *
Раптам зайшла жанчына...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Гліняная птушка
З пагорка хлопец
                                      гліну
Дамоў нясе ў кашы.
– Ты што ляпіць сабраўся?
– Што-небудзь для душы.
 
Замкнуўшыся ў майстэрні,
Ён дзень і ноч ляпіў.
І птушку, як жывую,
На ганку пасадзіў.
 
Прыходзілі вяскоўцы,
Хвалілі, хто як мог...
На птушку майстар глянуў
І кінуў аб парог.
 
 
 
 
*  *  *
На зарослай кустамі гары,
Дзе даўно ўжо ніхто не бывае,
Узвышаецца замак стары,
Зь яго раніцай сонца ўсплывае.
 
Прывід-князь там, гавораць, жыве.
А ў цямніцы замкнута князёўна.
Там калодзеж у дымнай траве
Ноччу сьвеціцца сьлёзнаю поўняй.
 
Я для сьмеласьці стрэльбу узяў
І пайшоў на гару сярод ночы.
Зь мяне гучна лясун рагатаў
І туман напускаў мне у вочы.
 
У цямніцы ў густой цішыні
Галасіла аб волі князёўна.
Я цямніцу хутчэй адчыніў,
А там птушка лятае – і цёмна.
 
 
 
 
Паэзія
Яна зьявілася, як прывід, з ночы.
Сказала позіркам: «Ідзі за мной...»
Усьлед, нібыта раб яе, пакрочыў
Па горадзе, залітым цішынёй.
 
Пад раніцу мы выйшлі ў поле.
– Куды вядзеш, скажы? Што хочаш дам,
Ды толькі волю не аддам ніколі!
– Яе мне сёньня ўжо аддаў ты сам...
 
Я кляў яе і ёй маліўся шчыра.
Уцёкшы ад яе, шукаў – ізноў.
– Нашто мяне ў палон свой заманіла?
– Цябе ніхто ня гнаў. Ты сам пайшоў.
 
 
 
 
Ікар
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Шукаю вялікі валун...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.