 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Чырвоны ліхтар
|
Я б купіў сабе горныя лыжы
І паехаў бы ў Альпы гуляць.
На лыжах я б ляцеў над Парыжам,
Як вароны над Менскам ляцяць.
Я б у Альпах знайшоў сабе кралю
І сваю б падарыў ёй любоў,
Як багемскую вазу з крышталю,
Як анёльскую песьню бяз слоў.
Я б купіў сабе горныя лыжы,
Я купіў бы сабе пісталет,
Калі б я быў, як Азія, рыжы,
Каб ня быў я тутэйшы паэт.
|
Сяджу з табой у бары
І каву моўчкі п’ю.
Ты любіш тары-бары,
А я – цябе люблю.
Як неба, дым над намі
Ад польскіх цыгарэт.
Ты райскімі нагамі
Мой растаптала сьвет,
Дзе я быў нежанаты,
Дзе я віно любіў,
Дзе я пляваў на Штаты
І дурням морды біў...
Няма даўно былога,
З табою каву п’ю.
Ты любіш вершы Блока,
А я іх – не люблю.
7.V.1985.
|
З-за вашых у калготах белых ножак
Мы біліся, шпана, у інтэрнаце.
А вы пайшлі, спакусная, у ложак
З арабам – ён жа абяцаў вам шчасьце.
А мы нічога абяцаць ня ўмелі,
Мы проста вас, вясковыя, хацелі,
Мы вершы і паэмы вам пісалі,
А вы, напэўна, іх і не чыталі.
Цяпер вы загараеце ў Амане,
Гадуеце дзяцей свайго араба.
А ў нас жыцьцё, як вожык у тумане,
Адно што можам – піць віно няслаба.
Мы вашы ножкі часта ўспамінаем,
Яны былі, як райскія вароты.
Шкада, араб ваш скарыстаўся раем,
Які хавалі белыя калготы.
Вы, прачытаўшы, гэты ліст спаліце
І па-арабску бабскі век жывіце.
А мы тут будзем піць віно няслаба
І ўспомнім вас, пабачыўшы араба.
|
Ты любіла насіць ланцужок залаты
І было ўсё табе да зьвязды, да зьвязды,
Бо дачушкай была ты ў багатых бацькоў
І магла ты купляць і віно, і любоў.
Ну а ён сірата і, як воўк, малады,
Ён таксама хацеў ланцужок залаты.
І аднойчы цябе ён сустрэў у начы,
Не змагла ад яго ты дамоў уцячы.
І парваўся ў начы ланцужок залаты
І было ўсё табе да зьвязды, да зьвязды...
|
Далёка ад вёскі, далёка ад маці
Дзяўчаты жывуць у старым інтэрнаце.
І самі старэюць, як іх інтэрнат –
Ніхто не кахае вясковых дзяўчат.
Ды хочацца ім маладым закахацца,
З цнатлівасьцю, быццам бы зь вёскай, растацца,
Сябе гарадскімі хоць ноччу адчуць.
Ды штось валацугі адны прыстаюць.
Няхутка дзяўчаты прывыклі да долі,
Што замуж за горад ня выйдуць ніколі.
Прывыклі і сталі паціху гуляць
І целам сваім, як віном, гандляваць.
І толькі гуляцца ня стала Яніна:
«Я замуж дзяўчынаю выйсьці павінна...»
Стаіць у сталіцы стары інтэрнат,
Няма там замужніх, няма там дзяўчат.
|
Ты маё каханьне растаптала
Туфелькамі белымі з Кітая.
Выйшла замуж ты за генэрала
Мілая разумніца дурная.
Твой мужык стары і глухаваты
Любіць выпіць добра і паспаць.
На цябе сабакамі салдаты,
Як на сучку сьпелую, глядзяць.
Я ж сяджу адзін у рэстаране,
У якім сядзелі мы з табой.
Ты маёй ніколі ўжо ня станеш,
Як анёл ня стане прада мной.
Дык навошта жыць мне ў гэтым сьвеце,
Дзе вайсковец лепей, чым паэт?
Хай маё жыцьцё затушыць вецер
І мой попел праглыне сусьвет!..
Толькі ўсё ж ня зьменіцца нічога,
Будзеш ты з салдатамі гуляць.
Буду я на нарах у астрогах
Туфелькі з Кітая ўспамінаць,
Што табе я падарыў на сьвята
Да тваіх семнаццаці гадоў...
|
Мы з табой сустрэліся ў трамваі.
Каб багатым быў я і блатным,
Я б сказаў: «Паедзем на Гаваі,
Дзе над морам белых чаек дым...»
Быццам бы манах, стаю маўкліва
Прад табой прыгожай і зямной.
Ты магла б зрабіць мяне шчасьлівым,
Я ж цябе – няшчаснай і маёй.
Вось і ўсё. Цябе няма ў трамваі,
І мы больш ня ўбачымся, відаць.
Можа ты і зьезьдзіш на Гаваі,
Можа і табе іх не спазнаць...
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ног, што ў цесных джынсах, готыка
Прад табой, як д’яблаў храм, плыве.
Пад шампанскае эротыка
Мроіцца вяснова ў галаве.
Ды Яна недасягальная,
Быццам бы бясконцасьці сьвятло,
Юная і натуральная,
Белая, як Мэрылін Манро.
І гатовы, грэшны, ты на грэх,
Каб згараць на ёй, як на крыжы.
Кожны крок яе, як д’яблаў сьмех,
Як двайная доза анашы.
|
Ты ў начы на танцах падчапіў дурніцу
І, гарачую, завёў ты пад кусты.
І яна, шчасьлівая, зьняла спадніцу
І ад цесных джынсаў вызваліўся ты.
І было вам добра, як катам марцовым,
Ноч, нібыта цень ад д’ябла, праляцела ўміг.
Ты тады быў хлопцам шумным і фарцовым
І зь цябе ніякі быў тады жаніх.
І пасьля той ночы да цябе дурніца,
Як смала прыстала, – проста сьмертны жах.
Кажа, ты той ноччу абяцаў жаніцца,
Каб яе насіць, як панну, на руках.
Ад яе ўцячы куды цяпер – ня знаеш,
Хоць ты сам труціся ці яе зарэж.
Болей ты на танцы ўжо не забягаеш
І, нібы падпольшчык, абы дзе жывеш.
І начамі сьніш ты чорную спадніцу,
Што вісіць на кусьце, як пірацкі сьцяг.
Жыў спакойна б, каб не падчапіў дурніцу,
Каб ня стала цесна ў джынсавых штанах.
|
Там, дзе ў мора, нібы ў цень халодны,
Зь берага кідаюцца мужчыны
На пясочку жоўтым і сьпякотным
Засталіся трусікі Марыны.
І цяпер Марына горка плача –
Марыла пра ўзьнёслае каханьне,
Толькі выйшла ўсё зусім іначай
І яна царэўнаю ня стане.
Абмануў яе багач вусаты,
Можа ён і не багач ніякі,
А гуляка, што на ноч багаты,
Як і ўсе залётныя гулякі.
Думала Марына атруціцца,
Думала пайсьці на бераг мора
І ў чарнюткіх хвалях утапіцца,
Каб яе ніхто ня ведаў гора.
Думала, ды падышоў хлапчына
У штанах бялюткіх з папяросай
І сказаў: «Я вас шукаў, дзяўчына,
Будзьце вы маёй царэўнай босай...»
Ды ў адказ Марына прамаўчала
І пайшла па беразе высокім
Да вады, што сонца цалавала,
Да вятроў, што пасьвілі аблокі.
...Дні лятуць і пройдзе час сьпякотны,
Зьветрацца, нібы сьмяцьцё, мужчыны
Зь берага і ў ноч пяском халодным
Замятуцца трусікі Марыны.
|
Ты была ў Афінах і Парыжы,
З лордамі шампанскае піла.
Носіш ты зь Ерусаліма крыжык,
Быццам прастытуткай не была,
Быццам не лячылася ад пранцаў.
Сёньня ты шчасьлівая жана
Маладога, быццам бык, гішпанца,
У якога ты, як сьмерць, адна.
Сёньня ты прыехала да маці,
Ды матуля ўжо даўно ў зямлі.
А браты твае, што мелі ў хаце
З гора разам з хатай прапілі.
Да мяне ня зойдзесься ты ў госьці,
Ды і я цябе не пазаву.
Я цябе кахаў па маладосьці
І дурыў сьцішкамі галаву.
Заўтра зноў ты зьедзеш да гішпанца
У далёкі для мяне Мадрыд.
Ну а я ізноў аддамся п’янцы,
Так як рэчцы аддаецца плыт.
А пакуль што на цябе другую
Я гляджу праз бруднае вакно...
Толькі ў снох адну цябе цалую,
Толькі ў снох я п’ю з табой віно.
|
Як ліхтар чырвоны, ты каля гатэля...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Прыляцела з Кубы юная мулатка
Да бабулі менскай роднай і старой.
«Не сябруй з хлапцамі, – ёй казала матка. –
Насьмяюцца толькі хлопцы над табой.»
Не хадзіць з хлапцамі матцы абяцала
Юная мулатка – кава з малаком.
Ды яна ў дванаццаць год ужо гуляла
У Гаванскім порце з рускім мараком.
І да нас мулатка ў першы ж вечар села
Пад кустамі бэзу, што адцьвіў даўно.
І яе па травах расьцяклося цела
Водарам спакусным, быццам бы віно,
Тое, што мы сьнілі і што ў снох пілося...
Зьехала мулатка з нашае сталіцы,
Каб сваю Гавану чорную любіць.
Мы ж ляжалі месяц у адной бальніцы
І клялі мулатку на чым сьвет стаіць.
|
Малады і прыгожы, нібыта даляры...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сумная, нібыта грэх, паненка...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У бялюткім, як туман, гатэлі,
Бы ў сьнягох, валяесься ў пасьцелі.
І на колькі ты 'шчэ маладая
І на столькі ты яшчэ дурная.
Хоць ты любіш сэкс і апэльсіны,
Толькі больш у Лёндан і Афіны
Хочацца табе такой салодкай,
Як цукерка з залатой абгорткай.
Ты ляжыш, як кошка, уздыхаеш
І сабе страхоцьця наганяеш –
Вось памыецца твой Джон у душы,
Выйдзе мокры і цябе задушыць...
Толькі Джон твой, камсамолец быўшы,
Зьбег даўно, за сэкс не заплаціўшы.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
З кучаравым сытым афрыканцам
Ты жывеш у цесным інтэрнаце.
На мяне глядзіш, як на паганца,
Для якога тут ня ў джынсах шчасьце.
Хутка завязе цябе ў Анголу
Твой адзіны, нібы ноч, мужчына.
І ты пройдзеш там каханьня школу,
Белая савецкая жанчына.
Мо' і ўспомніш ты маё каханьне
Сумнае, як ружы на магіле,
І на ўсю Анголу плакаць станеш
Ты па мне, а я цябе ў «чарніле»
Буду бачыць, ходзячы па барах,
Малады і страшна адзінокі...
Ты цяпер над Афрыкай у марах
Лётаеш, як лётаюць сарокі
Над балотам, што ў цябе ля вёскі.
Што ж, табе перашкаджаць ня буду,
У мяне характар не ангольскі
І ты болей – не люблю я блуду...
З кучаравым сытым прайдзісьветам
Ты прайшла каля мяне ізноў.
О, як цяжка жыць безь пісталета
У сямнаццаць, як дурман, гадоў...
|
Па ўтравелых палескіх балотах
Мы ўцякалі ад лютых мянтоў, –
Даганялі нас на верталётах,
Як апошніх балотных ваўкоў.
Мы хаваліся ў багну па вушы
І танулі ў сьмярдзючай вадзе,
І ўзьляталі варонамі душы
Над зямлёй, як на Страшным судзе.
І загінулі ўсе ад пагоні,
Толькі выпала мне ацалець.
Сівізною пакрыліся скроні
І ў грудзёх стала нешта балець.
І цяпер мне ўсё сьняцца балоты,
Дзе ўцякалі мы ў ноч ад мянтоў,
Дзе ляцелі, як сьмерч, верталёты,
Дзе гразёю рабілася кроў.
Я ж уцёк тады на Украіну.
Стрэцца з мамай вам выпадзе лёс,
Ёй скажыце, што сын ваш загінуў,
Хай ня плача, ня варты ён сьлёз.
|
Стройная, як пляшка віскі, маркітанка
Зь лёгкім пахам мыла і адэкалёна
Па начах, як кайф, прыходзіла да Джона
І зьнікала ў сонных туманах сьвітанка.
І быў Джон шчасьлівы, нібы кот марцовы.
Толькі ў сьвеце вечнага няма нічога –
Стрэла маркітанка Карласа храмога
І за ім пайшла, як за бычком каровы.
І наш Джон стаў злосны, як сабака дзікі,
І сказаў: «Нажом іржавым маркітанку
Я зарэжу ноччу ў Карласа на ганку
І ніхто ня ўчуе маркітанкі крыкі!»
І, напэўна б, выйшла ў Джона ўсё, як трэба.
Ды напіўся Джон і трапіў пад машыну
І машына раздушыла ўміг мужчыну,
І душа бязгрэшна адляцела ў неба.
Пахавалі Джона пад камень вялікі,
Каб ня ўстаў ніколі ён зь зямлі халоднай,
Каб ня ўчуў ніколі ён з тавэрны роднай
Маркітанкі адзінокай сьмех і крыкі.
|
У пятнаццаць гадоў ты жанчынаю стала,
А магла ты і сёньня дзяўчынкаю быць.
Ты на вуліцах менскіх начамі гуляла
І любіла ты ў джынсавай міні хадзіць.
І цяпер ты гадуеш смаркатага сына,
І ня ходзіш зь сяброўкамі ў школу даўно.
А твой першы, табе невядомы, мужчына
З прастытуткамі п’е ў рэстаранах віно.
Ты зьмірылася зь лёсам ды плачаш начамі,
Бо ўсё выйшла ня так як жа марыла ты.
І жывеш ты ў хрушчоўцы праклятай з бацькамі,
Дзе з табою яшчэ два малодшых браты.
Ды свайго аніколі ня кінеш ты сына,
Бо ты хочаш, каб вырас ён моцным хутчэй,
Каб знайшоў ён твайго валацугу мужчыну
І адпомсьціў яму за гаротных дзяцей.
І ўвесь дзень ты над сынам стаіш, маладая,
І ўсю ноч на руках ты трымаеш сынка.
А на вуліцы вецер, лісьцё ападае
І няма ані кроплі ў грудзях малака.
|
У Маскве па Цьвярскім па бульвары...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Падарыў табе ён завушніцы
Крадзеныя ў антыкварнай краме.
І цяпер далёка ад сталіцы
Піша пісьмы адзінокай маме.
І табе паслаў – не адказала,
Не схацела ты суцешыць зэка.
А быў час, як бога, цалавала,
А цяпер ня бачыш чалавека.
Ён зь сябрамі баланду хлябае,
Як сабака на ланцуг узяты.
Да цябе ж, паненка залатая,
Прыстаюць на вуліцах салдаты.
Ну а ты салдатаў паважаеш,
Колькі зь імі правяла ты ночак.
Хутка ты жывоцік нагуляеш,
Ну а замуж браць – ніхто ня хоча.
Пройдзе час і вернецца зладзюга,
Прыйдзе да цябе і скажа грозна:
– Што ж ты прадала мяне, блядзюга!
Станеш каіцца, ды будзе позна.
А пакуль далёка ад сталіцы
Ён пілуе дровы пад дажджамі.
І яму ты сьнісься без спадніцы
Доўгімі халоднымі начамі.
|
Спартсмэнка, прыгажуня, камсамолка
У нашым доме з мамачкай жыла.
І ранкам нас будзіла кавамолка,
Нібыта цыркулярная піла.
І пахла кавай у пад’езьдзе змрочным,
І хоць на міг зьяўляўся сэнс у тым,
Што мы жывём у гэтым сьвеце воўчым
І гэты сьвет навокал, нібы дым.
Яна расла і вырасла, і стала
Яшчэ недасягальней, чым была.
І, як усе імкнуць да ідэала,
Мы ліплі да яе, нібы смала.
Ну а яна на нас і не глядзела,
Былі ў яе другія жаніхі,
Якім яна сваё сьпяліла цела
І сьніла несусьветныя грахі.
Ды час ляцеў і ляснуліся мары –
Ня стала ў камсамолкі жаніхоў
І нас таксама – мы ўжо грэлі нары,
Дзе ўспаміналі першую любоў,
Спартсмэнку, прыгажуню, камсамолку,
Што ў нашым доме з мамачкай жыла,
Што ад самоты села на іголку
І мамачку ў магілу завяла.
|
Ён табе званіў і ты казала:
«Вечарам з табой іду ў кіно...»
А сама другога абдымала
І піла з цукеркамі віно.
І чакаў ён вечара, дурыла,
Ну а вечарам – няма цябе.
І ён з гора піў адзін «чарніла»,
І тапіў душу сваю ў журбе.
А назаўтра зноў званіў нясьмела
І табе сустрэчу прызначаў.
Ну а ты з другім кіно глядзела,
І другі ў пад’езьдзе заціскаў.
Ён званіў ізноў і прыніжаўся
І табе пра зоркі гаварыў.
А другі з табою цалаваўся
І мазгі сьцішкамі не дурыў.
Колькі б так было – ніхто ня знае.
Толькі ён аднойчы зразумеў,
Што і ты, як большасьць, не сьвятая,
Не такая, ад якой балдзеў.
Зьехаў ён далёка за туманы
І жаніўся там ён на другой.
За табой жа ходзяць хуліганы,
А магла ты стаць яго жаной.
|
Ты сяброўку сваю абяцаеш забіць,
Бо твайго мужыка спакусіла яна.
Прад табой на стале нож кухонны ляжыць,
І стаіць недапітая пляшка віна.
А яны ўжо зьляцелі даўно за туман
І шампанскае п’юць, і на пальмы глядзяць.
Ну а іх бы галубчыкаў у Магадан
За такую падлянку гадочкаў на пяць.
Толькі ты анічога ня зможаш зрабіць,
І таму будзеш піць, як атруту, віно,
Па кватэры нямілай, як прывід, хадзіць,
Нібы ў прорву, асьлепла глядзець у вакно.
І ўсе спаліш партрэты ягоныя ты,
І адзеньне ягонае ты падзярэш.
Прапаўзуць праз твой лёс, нібы гады, гады,
Але ўсё-ткі ты безь яго не памрэш.
Ну а ён ледзь жывы ўсё ж прыедзе дамоў,
Будзе ў дзьверы ўсю ноч звар’яцела званіць.
Будзе штосьці пад нос балбатаць пра любоў
І крычаць, што цябе ён ня можа забыць.
Ты ж ня пусціш яго за парог,
І ён пойдзе навек у няма лістапад.
А ты будзеш шаптаць: «Для мяне ты, як бог...»
І чакаць, што ён хутка зноў прыйдзе назад.
А пакуль што сяброўку ты хочаш забіць,
Бо твайго мужыка спакусіла яна.
Прад табой на стале нож кухонны ляжыць,
І стаіць недапітая пляшка віна.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ты хацела, як кахацца, у Іран...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ну а ты была багатай, як Эўропа,
І любіла з форсам езьдзіць на таксі.
На мяне глядзела, як на эфіопа,
Што нядаўна вылез, як чарвяк, з гразі.
А сягоньня ты ў магіле, маладая,
Анікому непатрэбная ляжыш.
Толькі вецер над табою завывае
І сабакі зрэдку бегаюць пад крыж.
Не адкажаш анікому, Кацярына,
Для чаго ты ў ваньне зь цёплаю вадой
Вены шахнула з-за нейкага грузіна,
Што цяпер сьмяецца недзе над табой.
Пад усіх ты клалася – ізноў ляжыш,
Толькі ты памерла, а яны – жывуць.
З фотаздымка, нібы зь пекла, ты глядзіш.
Бы цябе з магілы я магу вярнуць.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ён быў эмігрантам з адвечных балот,
Дзе ў шчасьці жыве невядомы народ.
І ў Санкт-Пецярбургу ля весьняй Нявы
З табой гаварыў ён, як з паннай, на «вы».
І быў ён самотны, што ўцёк ад сахі,
Нібыта манах, што забыўся грахі.
І быў ён прыгожы, нібы Апалон,
Нібы ў дрогкім келіху адэкалон.
І ты ўпадабала, як сьмерць, чужака,
Як птушка на дрэве сухім чарвяка,
І ён анічога тут не зразумеў,
Бо жыць, як трава на асфальце, хацеў
І сьледам пайшоў за табой, як гэрой,
Па вуліцы цёмнай начною парой...
Ён быў эмігрантам з адвечных балот.
Цяпер ён вялікі, нібы кашалот,
Па весбняй і ціхай, як вечар, Няве
У Фінскі заліў без бацінак плыве.
|
Дзяўчонка маўклівая Маша
У роднага дзеда жыла.
Любіла аўсяную кашу,
Ні разу віна не піла.
Хоць рэдка, ды грукалі ў дзьверы,
Прасілі бялюткай рукі
Старыя, як пні, кавалеры,
Галодныя, нібы ваўкі.
І Маша была ўжо гатова
Любому цнатлівасьць аддаць.
Ды ёй казаў дзед сваё слова:
«Сядзі! Яшчэ рана гуляць!»
І Маша, як лялька, сядзела,
Глядзела на бар праз вакно,
Дзе моладзь начамі балдзела,
П’ючы, нібы сонца, віно.
І думкі прыходзілі ў Машу,
Каб дзеда са сьвету як зжыць...
Ды ела яна сваю кашу,
Малілася, каб не зграшыць.
Шчэ б доўга так Маша марнела,
Калі б не аднойчы з вакна
На чорны асфальт не зьляцела,
Як поўная пляшка віна.
І плакалі горка суседзі,
І дзеда, як злыдня, клялі.
А дзед жа хацеў, каб як лепей,
Каб людзі шчасьліва жылі.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ты яго на немца праміняла,
Зьехала, шчасьлівая, у Бон,
Бо табе абрыдла наша сала
І, як сьмерць, сьмярдзючы самагон.
І цяпер там зь немцамі шыкуеш
І ўжо маеш чорны «Мерсэдэс».
І свайго арыйца ты цалуеш,
Пад славянскі любіш паланэз.
Ты была спакусная, як пляшка,
У якой вар’яцкае віно.
Безь цябе, як пасьля п’янкі, цяжка,
Хоць кідайся, дурань, у вакно.
Ты славян на немца праміняла,
Зьехала, як паліцай, у Бон.
Каб цябе халера там забрала,
Як яму тут безь цябе – гамон!
|
Табе семнаццаць, а яму ўжо сорак,
І ты магла яго дачкою быць,
Хадзіць у школу зь дзёньнікам пяцёрак
І камсамолаўскі значок насіць.
Але ў цябе ж усё ня слава богу
З тых дзён, як ты зьявілася на сьвет,
З тых дзён, калі на сьлізкую дарогу
Ступіла ты, прыйшоўшы ў кабінет
Да геніколяга храмога Мішы,
Які любіў малодзенькіх дзяўчат
І складна тарабаніў пра Парыжы...
Прайшлі гады, ня вернеш іх назад,
Як не вярнуць цнатлівасьці ніколі.
І ты жывеш з багатым мужыком,
Які, як ты, не давучыўся ў школе,
Ды авалодаў добра кулаком.
Табе семнаццаць, а яму ўжо сорак,
Ён, можа, празь дзесятак год памрэ,
Пакіне яхту для цябе ля мора
І «Мерсэдэс» іржавы на дварэ.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У вандроўным дыме змрочнага вакзала,
Дзе спыняюцца ў Варшаву цягнікі,
Кожну ноч ты ў міні цёртай сумавала
І ад суму ад твайго ўсе мужыкі
Вар’яцелі ціха, як ля мёду мухі,
І вачамі распраналі дагала,
Быццам бы апошнюю на сьвеце шлюху,
Толькі ты ніколі шлюхай не была.
Ты хацела проста зьездзіць у Варшаву
І па ёй, як прывід, ноччу пахадзіць,
І ў кавярні «Глёбус» зь філіжанкі каву,
Як саму Эўропу, стомлена папіць.
Аб тваіх жаданьнях аніхто ня ведаў,
І тым больш нч ведаў Сашка-хуліган,
І пайшоў ён ноччу за табою сьледам,
Быццам за авечкай малады баран.
І ніхто нічога не пачуў уночы,
І ніхто ні слова, пэўна б, не сказаў,
Каб тваю спадніцу не знайшоў абходчык,
Каб ня побач Сашка, як жывы, ляжаў...
|
Ён служыў у гандлёвым марфлоце
І ў цяльняшцы, як фраер, хадзіў.
Так, як жабаў буслы на балоце,
Так ён дзевак у Менску любіў.
І яны, маладыя, балдзелі
Ад ягонай цяльняшкі марской,
І такое тварылі ў пасьцелі,
Быццам мора шпурляла пакой,
У якім ён бываў адзінокім
І ня знаў, што з грашамі рабіць.
І ён быў маладым і высокім,
І мог морду любому набіць.
Ды аднойчы сустрэліся ў Менску
На ягоным шляху блатнякі,
Прыкурыць папрасілі па-сьвінску
І прыткнулі нажы пад бакі
Маладзенькай ягонай марцэлі.
І ўскіпела матросская кроў
І блатнякаў ён так адмяцеліў,
Што ўцякалі ў кусты без зубоў.
А марцэля на сьцежцы ляжала
І, сьцякаючы менскай крывёй,
Дарагому прад сьмерцю сказала:
«Я ня буду ўжо болей з табой...»
І парваў на сабе ён цяльняшку,
І марцэлю са сьцежкі падняў,
І панёс асьцярожна, як пляшку,
У карчму, дзе з марцэляй гуляў.
|
Хто Азію любіць, хто любіць Эўропу,
А ён палюбіў вашу царскую попу,
Якую вы ў цесныя джынсы схавалі,
Нібыта ў скляпеньне віно Цынандалі
Замкнулі і ўсім пра яго расказалі.
За вамі ён сьледам ідзе па бульвары,
Нібыта з кастэтам, з усьмешкай на твары.
За вамі, нібыта за флейтай гадзюка,
Ідзе і ў мазгах паўтараецца: «Сука!»
І лісьце, як піва разьлітае ў бары,
Жаўцее наўкола і вас асьвятляе,
І дзівіцца ён, што ніхто не спыняе
Такую красотку, такую марцэлю,
Зь якой бы згубіцца хаця б на нядзелю
У ціхім гатэлі і шуму гатэлю
Такога ўчыніць, каб усе ўспаміналі,
І ўспомнілі б вас, і ўсю ноч уздыхалі...
За вамі ён сьледам ідзе па бульвары,
Нібыта іграе цыган на гітары
І думае, што ён адхопіць даляры
За песьню, якую ніхто тут ня чуе,
Але ўсё ж якая вам ножкі цалуе...
Хто Азію любіць, хто любіць Эўропу,
А ён палюбіў вашу царскую попу.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У хіповай спадніцы – трусы аж відаць –
Па вячэрнім праспэкце ты любіш гуляць.
І на ножкі твае паглядае шпана,
Як стары алькаголік на пляшкі віна.
І на твой фанабэрлівы кругленькі зад
Ён таксама па-воўчы кідаў свой пагляд
І хадзіў за табой, як германскі шпіён,
І ў кішэні яго быў няшчасны мільён,
За які ён хацеў тваю ласку купіць
І ўсю ночку цябе звар’яцела любіць.
Ды ня змог падысці да цябе да такой
І ўсю ноч прахадзіў, як твой сон, за табой.
А на ранку стамлёны і сумны, як слон,
Накупляў ён віна аж на цэлы мільён
І напіўся, і здох, як сабака стары,
І ляжаў цэлы тыдзень у цёмным двары...
Ну а ты ўсё ў спадніцы – трусы аж відаць –
Па вячэрнім праспэкце ўсё ходзіш гуляць.
|
На багатым востраве Тайвань
Ты піла з кітайцамі шампань.
І ў зялёным парку Чан-Кай-шы
Кайфавала ты ад анашы.
А цяпер ты ў Менску п’еш віно
І глядзіш праз бруднае вакно
На лісьцё, што аблятае з дрэў
І на дом насупраць, што як хлеў,
Пад дажджом пад восеньскім стаіць.
Гэткае надвор’е – толькі піць!
Я табе, самотнай, пазваню,
Бы ў скляпеньне прынясу агню,
І на міг ты ачуняеш зноў,
Як трава сухая ад дажджоў.
Толькі больш ня зьезьдзіш на Тайвань,
Не пап’еш з кітайцамі шампань.
Пракурыла ты свае грашы
У зялёным парку Чан-Кай-шы.
|
Я сёньня маю грошы,
Я сёньня менскі пан,
Харошы і прыгожы,
Як новенькі наган.
Гуляйце, прыгажуні,
Няхай шанцуе вам.
Не распускайце нюні –
Нічога вам ня дам.
Я сёньня кралю маю,
Я сёньня каву п’ю.
Мяне дурыць – ня раю,
А то, як вош, прыб’ю.
Я сёньня маю грошы,
Я сёньня менскі пан,
Харошы і прыгожы,
Як новенькі наган.
|
|
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
