|
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
Чырвоны ліхтар
|
Я б купіў сабе горныя лыжы І паехаў бы ў Альпы гуляць. На лыжах я б ляцеў над Парыжам, Як вароны над Менскам ляцяць. Я б у Альпах знайшоў сабе кралю І сваю б падарыў ёй любоў, Як багемскую вазу з крышталю, Як анёльскую песьню бяз слоў. Я б купіў сабе горныя лыжы, Я купіў бы сабе пісталет, Калі б я быў, як Азія, рыжы, Каб ня быў я тутэйшы паэт.
|
Сяджу з табой у бары І каву моўчкі п’ю. Ты любіш тары-бары, А я – цябе люблю. Як неба, дым над намі Ад польскіх цыгарэт. Ты райскімі нагамі Мой растаптала сьвет, Дзе я быў нежанаты, Дзе я віно любіў, Дзе я пляваў на Штаты І дурням морды біў... Няма даўно былога, З табою каву п’ю. Ты любіш вершы Блока, А я іх – не люблю.
7.V.1985.
|
З-за вашых у калготах белых ножак Мы біліся, шпана, у інтэрнаце. А вы пайшлі, спакусная, у ложак З арабам – ён жа абяцаў вам шчасьце. А мы нічога абяцаць ня ўмелі, Мы проста вас, вясковыя, хацелі, Мы вершы і паэмы вам пісалі, А вы, напэўна, іх і не чыталі. Цяпер вы загараеце ў Амане, Гадуеце дзяцей свайго араба. А ў нас жыцьцё, як вожык у тумане, Адно што можам – піць віно няслаба. Мы вашы ножкі часта ўспамінаем, Яны былі, як райскія вароты. Шкада, араб ваш скарыстаўся раем, Які хавалі белыя калготы. Вы, прачытаўшы, гэты ліст спаліце І па-арабску бабскі век жывіце. А мы тут будзем піць віно няслаба І ўспомнім вас, пабачыўшы араба.
|
Ты любіла насіць ланцужок залаты І было ўсё табе да зьвязды, да зьвязды, Бо дачушкай была ты ў багатых бацькоў І магла ты купляць і віно, і любоў. Ну а ён сірата і, як воўк, малады, Ён таксама хацеў ланцужок залаты. І аднойчы цябе ён сустрэў у начы, Не змагла ад яго ты дамоў уцячы. І парваўся ў начы ланцужок залаты І было ўсё табе да зьвязды, да зьвязды...
|
Далёка ад вёскі, далёка ад маці Дзяўчаты жывуць у старым інтэрнаце. І самі старэюць, як іх інтэрнат – Ніхто не кахае вясковых дзяўчат. Ды хочацца ім маладым закахацца, З цнатлівасьцю, быццам бы зь вёскай, растацца, Сябе гарадскімі хоць ноччу адчуць. Ды штось валацугі адны прыстаюць. Няхутка дзяўчаты прывыклі да долі, Што замуж за горад ня выйдуць ніколі. Прывыклі і сталі паціху гуляць І целам сваім, як віном, гандляваць. І толькі гуляцца ня стала Яніна: «Я замуж дзяўчынаю выйсьці павінна...» Стаіць у сталіцы стары інтэрнат, Няма там замужніх, няма там дзяўчат.
|
Ты маё каханьне растаптала Туфелькамі белымі з Кітая. Выйшла замуж ты за генэрала Мілая разумніца дурная. Твой мужык стары і глухаваты Любіць выпіць добра і паспаць. На цябе сабакамі салдаты, Як на сучку сьпелую, глядзяць. Я ж сяджу адзін у рэстаране, У якім сядзелі мы з табой. Ты маёй ніколі ўжо ня станеш, Як анёл ня стане прада мной. Дык навошта жыць мне ў гэтым сьвеце, Дзе вайсковец лепей, чым паэт? Хай маё жыцьцё затушыць вецер І мой попел праглыне сусьвет!.. Толькі ўсё ж ня зьменіцца нічога, Будзеш ты з салдатамі гуляць. Буду я на нарах у астрогах Туфелькі з Кітая ўспамінаць, Што табе я падарыў на сьвята Да тваіх семнаццаці гадоў...
|
Мы з табой сустрэліся ў трамваі. Каб багатым быў я і блатным, Я б сказаў: «Паедзем на Гаваі, Дзе над морам белых чаек дым...» Быццам бы манах, стаю маўкліва Прад табой прыгожай і зямной. Ты магла б зрабіць мяне шчасьлівым, Я ж цябе – няшчаснай і маёй. Вось і ўсё. Цябе няма ў трамваі, І мы больш ня ўбачымся, відаць. Можа ты і зьезьдзіш на Гаваі, Можа і табе іх не спазнаць...
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ног, што ў цесных джынсах, готыка Прад табой, як д’яблаў храм, плыве. Пад шампанскае эротыка Мроіцца вяснова ў галаве. Ды Яна недасягальная, Быццам бы бясконцасьці сьвятло, Юная і натуральная, Белая, як Мэрылін Манро. І гатовы, грэшны, ты на грэх, Каб згараць на ёй, як на крыжы. Кожны крок яе, як д’яблаў сьмех, Як двайная доза анашы.
|
Ты ў начы на танцах падчапіў дурніцу І, гарачую, завёў ты пад кусты. І яна, шчасьлівая, зьняла спадніцу І ад цесных джынсаў вызваліўся ты. І было вам добра, як катам марцовым, Ноч, нібыта цень ад д’ябла, праляцела ўміг. Ты тады быў хлопцам шумным і фарцовым І зь цябе ніякі быў тады жаніх. І пасьля той ночы да цябе дурніца, Як смала прыстала, – проста сьмертны жах. Кажа, ты той ноччу абяцаў жаніцца, Каб яе насіць, як панну, на руках. Ад яе ўцячы куды цяпер – ня знаеш, Хоць ты сам труціся ці яе зарэж. Болей ты на танцы ўжо не забягаеш І, нібы падпольшчык, абы дзе жывеш. І начамі сьніш ты чорную спадніцу, Што вісіць на кусьце, як пірацкі сьцяг. Жыў спакойна б, каб не падчапіў дурніцу, Каб ня стала цесна ў джынсавых штанах.
|
Там, дзе ў мора, нібы ў цень халодны, Зь берага кідаюцца мужчыны На пясочку жоўтым і сьпякотным Засталіся трусікі Марыны. І цяпер Марына горка плача – Марыла пра ўзьнёслае каханьне, Толькі выйшла ўсё зусім іначай І яна царэўнаю ня стане. Абмануў яе багач вусаты, Можа ён і не багач ніякі, А гуляка, што на ноч багаты, Як і ўсе залётныя гулякі. Думала Марына атруціцца, Думала пайсьці на бераг мора І ў чарнюткіх хвалях утапіцца, Каб яе ніхто ня ведаў гора. Думала, ды падышоў хлапчына У штанах бялюткіх з папяросай І сказаў: «Я вас шукаў, дзяўчына, Будзьце вы маёй царэўнай босай...» Ды ў адказ Марына прамаўчала І пайшла па беразе высокім Да вады, што сонца цалавала, Да вятроў, што пасьвілі аблокі. ...Дні лятуць і пройдзе час сьпякотны, Зьветрацца, нібы сьмяцьцё, мужчыны Зь берага і ў ноч пяском халодным Замятуцца трусікі Марыны.
|
Ты была ў Афінах і Парыжы, З лордамі шампанскае піла. Носіш ты зь Ерусаліма крыжык, Быццам прастытуткай не была, Быццам не лячылася ад пранцаў. Сёньня ты шчасьлівая жана Маладога, быццам бык, гішпанца, У якога ты, як сьмерць, адна. Сёньня ты прыехала да маці, Ды матуля ўжо даўно ў зямлі. А браты твае, што мелі ў хаце З гора разам з хатай прапілі. Да мяне ня зойдзесься ты ў госьці, Ды і я цябе не пазаву. Я цябе кахаў па маладосьці І дурыў сьцішкамі галаву. Заўтра зноў ты зьедзеш да гішпанца У далёкі для мяне Мадрыд. Ну а я ізноў аддамся п’янцы, Так як рэчцы аддаецца плыт. А пакуль што на цябе другую Я гляджу праз бруднае вакно... Толькі ў снох адну цябе цалую, Толькі ў снох я п’ю з табой віно.
|
Як ліхтар чырвоны, ты каля гатэля... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Прыляцела з Кубы юная мулатка Да бабулі менскай роднай і старой. «Не сябруй з хлапцамі, – ёй казала матка. – Насьмяюцца толькі хлопцы над табой.» Не хадзіць з хлапцамі матцы абяцала Юная мулатка – кава з малаком. Ды яна ў дванаццаць год ужо гуляла У Гаванскім порце з рускім мараком. І да нас мулатка ў першы ж вечар села Пад кустамі бэзу, што адцьвіў даўно. І яе па травах расьцяклося цела Водарам спакусным, быццам бы віно, Тое, што мы сьнілі і што ў снох пілося... Зьехала мулатка з нашае сталіцы, Каб сваю Гавану чорную любіць. Мы ж ляжалі месяц у адной бальніцы І клялі мулатку на чым сьвет стаіць.
|
Малады і прыгожы, нібыта даляры... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сумная, нібыта грэх, паненка... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У бялюткім, як туман, гатэлі, Бы ў сьнягох, валяесься ў пасьцелі. І на колькі ты 'шчэ маладая І на столькі ты яшчэ дурная. Хоць ты любіш сэкс і апэльсіны, Толькі больш у Лёндан і Афіны Хочацца табе такой салодкай, Як цукерка з залатой абгорткай. Ты ляжыш, як кошка, уздыхаеш І сабе страхоцьця наганяеш – Вось памыецца твой Джон у душы, Выйдзе мокры і цябе задушыць... Толькі Джон твой, камсамолец быўшы, Зьбег даўно, за сэкс не заплаціўшы.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
З кучаравым сытым афрыканцам Ты жывеш у цесным інтэрнаце. На мяне глядзіш, як на паганца, Для якога тут ня ў джынсах шчасьце. Хутка завязе цябе ў Анголу Твой адзіны, нібы ноч, мужчына. І ты пройдзеш там каханьня школу, Белая савецкая жанчына. Мо' і ўспомніш ты маё каханьне Сумнае, як ружы на магіле, І на ўсю Анголу плакаць станеш Ты па мне, а я цябе ў «чарніле» Буду бачыць, ходзячы па барах, Малады і страшна адзінокі... Ты цяпер над Афрыкай у марах Лётаеш, як лётаюць сарокі Над балотам, што ў цябе ля вёскі. Што ж, табе перашкаджаць ня буду, У мяне характар не ангольскі І ты болей – не люблю я блуду... З кучаравым сытым прайдзісьветам Ты прайшла каля мяне ізноў. О, як цяжка жыць безь пісталета У сямнаццаць, як дурман, гадоў...
|
Па ўтравелых палескіх балотах Мы ўцякалі ад лютых мянтоў, – Даганялі нас на верталётах, Як апошніх балотных ваўкоў. Мы хаваліся ў багну па вушы І танулі ў сьмярдзючай вадзе, І ўзьляталі варонамі душы Над зямлёй, як на Страшным судзе. І загінулі ўсе ад пагоні, Толькі выпала мне ацалець. Сівізною пакрыліся скроні І ў грудзёх стала нешта балець. І цяпер мне ўсё сьняцца балоты, Дзе ўцякалі мы ў ноч ад мянтоў, Дзе ляцелі, як сьмерч, верталёты, Дзе гразёю рабілася кроў. Я ж уцёк тады на Украіну. Стрэцца з мамай вам выпадзе лёс, Ёй скажыце, што сын ваш загінуў, Хай ня плача, ня варты ён сьлёз.
|
Стройная, як пляшка віскі, маркітанка Зь лёгкім пахам мыла і адэкалёна Па начах, як кайф, прыходзіла да Джона І зьнікала ў сонных туманах сьвітанка. І быў Джон шчасьлівы, нібы кот марцовы. Толькі ў сьвеце вечнага няма нічога – Стрэла маркітанка Карласа храмога І за ім пайшла, як за бычком каровы. І наш Джон стаў злосны, як сабака дзікі, І сказаў: «Нажом іржавым маркітанку Я зарэжу ноччу ў Карласа на ганку І ніхто ня ўчуе маркітанкі крыкі!» І, напэўна б, выйшла ў Джона ўсё, як трэба. Ды напіўся Джон і трапіў пад машыну І машына раздушыла ўміг мужчыну, І душа бязгрэшна адляцела ў неба. Пахавалі Джона пад камень вялікі, Каб ня ўстаў ніколі ён зь зямлі халоднай, Каб ня ўчуў ніколі ён з тавэрны роднай Маркітанкі адзінокай сьмех і крыкі.
|
У пятнаццаць гадоў ты жанчынаю стала, А магла ты і сёньня дзяўчынкаю быць. Ты на вуліцах менскіх начамі гуляла І любіла ты ў джынсавай міні хадзіць. І цяпер ты гадуеш смаркатага сына, І ня ходзіш зь сяброўкамі ў школу даўно. А твой першы, табе невядомы, мужчына З прастытуткамі п’е ў рэстаранах віно. Ты зьмірылася зь лёсам ды плачаш начамі, Бо ўсё выйшла ня так як жа марыла ты. І жывеш ты ў хрушчоўцы праклятай з бацькамі, Дзе з табою яшчэ два малодшых браты. Ды свайго аніколі ня кінеш ты сына, Бо ты хочаш, каб вырас ён моцным хутчэй, Каб знайшоў ён твайго валацугу мужчыну І адпомсьціў яму за гаротных дзяцей. І ўвесь дзень ты над сынам стаіш, маладая, І ўсю ноч на руках ты трымаеш сынка. А на вуліцы вецер, лісьцё ападае І няма ані кроплі ў грудзях малака.
|
У Маскве па Цьвярскім па бульвары... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Падарыў табе ён завушніцы Крадзеныя ў антыкварнай краме. І цяпер далёка ад сталіцы Піша пісьмы адзінокай маме. І табе паслаў – не адказала, Не схацела ты суцешыць зэка. А быў час, як бога, цалавала, А цяпер ня бачыш чалавека. Ён зь сябрамі баланду хлябае, Як сабака на ланцуг узяты. Да цябе ж, паненка залатая, Прыстаюць на вуліцах салдаты. Ну а ты салдатаў паважаеш, Колькі зь імі правяла ты ночак. Хутка ты жывоцік нагуляеш, Ну а замуж браць – ніхто ня хоча. Пройдзе час і вернецца зладзюга, Прыйдзе да цябе і скажа грозна: – Што ж ты прадала мяне, блядзюга! Станеш каіцца, ды будзе позна. А пакуль далёка ад сталіцы Ён пілуе дровы пад дажджамі. І яму ты сьнісься без спадніцы Доўгімі халоднымі начамі.
|
Спартсмэнка, прыгажуня, камсамолка У нашым доме з мамачкай жыла. І ранкам нас будзіла кавамолка, Нібыта цыркулярная піла. І пахла кавай у пад’езьдзе змрочным, І хоць на міг зьяўляўся сэнс у тым, Што мы жывём у гэтым сьвеце воўчым І гэты сьвет навокал, нібы дым. Яна расла і вырасла, і стала Яшчэ недасягальней, чым была. І, як усе імкнуць да ідэала, Мы ліплі да яе, нібы смала. Ну а яна на нас і не глядзела, Былі ў яе другія жаніхі, Якім яна сваё сьпяліла цела І сьніла несусьветныя грахі. Ды час ляцеў і ляснуліся мары – Ня стала ў камсамолкі жаніхоў І нас таксама – мы ўжо грэлі нары, Дзе ўспаміналі першую любоў, Спартсмэнку, прыгажуню, камсамолку, Што ў нашым доме з мамачкай жыла, Што ад самоты села на іголку І мамачку ў магілу завяла.
|
Ён табе званіў і ты казала: «Вечарам з табой іду ў кіно...» А сама другога абдымала І піла з цукеркамі віно. І чакаў ён вечара, дурыла, Ну а вечарам – няма цябе. І ён з гора піў адзін «чарніла», І тапіў душу сваю ў журбе. А назаўтра зноў званіў нясьмела І табе сустрэчу прызначаў. Ну а ты з другім кіно глядзела, І другі ў пад’езьдзе заціскаў. Ён званіў ізноў і прыніжаўся І табе пра зоркі гаварыў. А другі з табою цалаваўся І мазгі сьцішкамі не дурыў. Колькі б так было – ніхто ня знае. Толькі ён аднойчы зразумеў, Што і ты, як большасьць, не сьвятая, Не такая, ад якой балдзеў. Зьехаў ён далёка за туманы І жаніўся там ён на другой. За табой жа ходзяць хуліганы, А магла ты стаць яго жаной.
|
Ты сяброўку сваю абяцаеш забіць, Бо твайго мужыка спакусіла яна. Прад табой на стале нож кухонны ляжыць, І стаіць недапітая пляшка віна. А яны ўжо зьляцелі даўно за туман І шампанскае п’юць, і на пальмы глядзяць. Ну а іх бы галубчыкаў у Магадан За такую падлянку гадочкаў на пяць. Толькі ты анічога ня зможаш зрабіць, І таму будзеш піць, як атруту, віно, Па кватэры нямілай, як прывід, хадзіць, Нібы ў прорву, асьлепла глядзець у вакно. І ўсе спаліш партрэты ягоныя ты, І адзеньне ягонае ты падзярэш. Прапаўзуць праз твой лёс, нібы гады, гады, Але ўсё-ткі ты безь яго не памрэш. Ну а ён ледзь жывы ўсё ж прыедзе дамоў, Будзе ў дзьверы ўсю ноч звар’яцела званіць. Будзе штосьці пад нос балбатаць пра любоў І крычаць, што цябе ён ня можа забыць. Ты ж ня пусціш яго за парог, І ён пойдзе навек у няма лістапад. А ты будзеш шаптаць: «Для мяне ты, як бог...» І чакаць, што ён хутка зноў прыйдзе назад. А пакуль што сяброўку ты хочаш забіць, Бо твайго мужыка спакусіла яна. Прад табой на стале нож кухонны ляжыць, І стаіць недапітая пляшка віна.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ты хацела, як кахацца, у Іран... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ну а ты была багатай, як Эўропа, І любіла з форсам езьдзіць на таксі. На мяне глядзела, як на эфіопа, Што нядаўна вылез, як чарвяк, з гразі. А сягоньня ты ў магіле, маладая, Анікому непатрэбная ляжыш. Толькі вецер над табою завывае І сабакі зрэдку бегаюць пад крыж. Не адкажаш анікому, Кацярына, Для чаго ты ў ваньне зь цёплаю вадой Вены шахнула з-за нейкага грузіна, Што цяпер сьмяецца недзе над табой. Пад усіх ты клалася – ізноў ляжыш, Толькі ты памерла, а яны – жывуць. З фотаздымка, нібы зь пекла, ты глядзіш. Бы цябе з магілы я магу вярнуць.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ён быў эмігрантам з адвечных балот, Дзе ў шчасьці жыве невядомы народ. І ў Санкт-Пецярбургу ля весьняй Нявы З табой гаварыў ён, як з паннай, на «вы». І быў ён самотны, што ўцёк ад сахі, Нібыта манах, што забыўся грахі. І быў ён прыгожы, нібы Апалон, Нібы ў дрогкім келіху адэкалон. І ты ўпадабала, як сьмерць, чужака, Як птушка на дрэве сухім чарвяка, І ён анічога тут не зразумеў, Бо жыць, як трава на асфальце, хацеў І сьледам пайшоў за табой, як гэрой, Па вуліцы цёмнай начною парой... Ён быў эмігрантам з адвечных балот. Цяпер ён вялікі, нібы кашалот, Па весбняй і ціхай, як вечар, Няве У Фінскі заліў без бацінак плыве.
|
Дзяўчонка маўклівая Маша У роднага дзеда жыла. Любіла аўсяную кашу, Ні разу віна не піла. Хоць рэдка, ды грукалі ў дзьверы, Прасілі бялюткай рукі Старыя, як пні, кавалеры, Галодныя, нібы ваўкі. І Маша была ўжо гатова Любому цнатлівасьць аддаць. Ды ёй казаў дзед сваё слова: «Сядзі! Яшчэ рана гуляць!» І Маша, як лялька, сядзела, Глядзела на бар праз вакно, Дзе моладзь начамі балдзела, П’ючы, нібы сонца, віно. І думкі прыходзілі ў Машу, Каб дзеда са сьвету як зжыць... Ды ела яна сваю кашу, Малілася, каб не зграшыць. Шчэ б доўга так Маша марнела, Калі б не аднойчы з вакна На чорны асфальт не зьляцела, Як поўная пляшка віна. І плакалі горка суседзі, І дзеда, як злыдня, клялі. А дзед жа хацеў, каб як лепей, Каб людзі шчасьліва жылі.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ты яго на немца праміняла, Зьехала, шчасьлівая, у Бон, Бо табе абрыдла наша сала І, як сьмерць, сьмярдзючы самагон. І цяпер там зь немцамі шыкуеш І ўжо маеш чорны «Мерсэдэс». І свайго арыйца ты цалуеш, Пад славянскі любіш паланэз. Ты была спакусная, як пляшка, У якой вар’яцкае віно. Безь цябе, як пасьля п’янкі, цяжка, Хоць кідайся, дурань, у вакно. Ты славян на немца праміняла, Зьехала, як паліцай, у Бон. Каб цябе халера там забрала, Як яму тут безь цябе – гамон!
|
Табе семнаццаць, а яму ўжо сорак, І ты магла яго дачкою быць, Хадзіць у школу зь дзёньнікам пяцёрак І камсамолаўскі значок насіць. Але ў цябе ж усё ня слава богу З тых дзён, як ты зьявілася на сьвет, З тых дзён, калі на сьлізкую дарогу Ступіла ты, прыйшоўшы ў кабінет Да геніколяга храмога Мішы, Які любіў малодзенькіх дзяўчат І складна тарабаніў пра Парыжы... Прайшлі гады, ня вернеш іх назад, Як не вярнуць цнатлівасьці ніколі. І ты жывеш з багатым мужыком, Які, як ты, не давучыўся ў школе, Ды авалодаў добра кулаком. Табе семнаццаць, а яму ўжо сорак, Ён, можа, празь дзесятак год памрэ, Пакіне яхту для цябе ля мора І «Мерсэдэс» іржавы на дварэ.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У вандроўным дыме змрочнага вакзала, Дзе спыняюцца ў Варшаву цягнікі, Кожну ноч ты ў міні цёртай сумавала І ад суму ад твайго ўсе мужыкі Вар’яцелі ціха, як ля мёду мухі, І вачамі распраналі дагала, Быццам бы апошнюю на сьвеце шлюху, Толькі ты ніколі шлюхай не была. Ты хацела проста зьездзіць у Варшаву І па ёй, як прывід, ноччу пахадзіць, І ў кавярні «Глёбус» зь філіжанкі каву, Як саму Эўропу, стомлена папіць. Аб тваіх жаданьнях аніхто ня ведаў, І тым больш нч ведаў Сашка-хуліган, І пайшоў ён ноччу за табою сьледам, Быццам за авечкай малады баран. І ніхто нічога не пачуў уночы, І ніхто ні слова, пэўна б, не сказаў, Каб тваю спадніцу не знайшоў абходчык, Каб ня побач Сашка, як жывы, ляжаў...
|
Ён служыў у гандлёвым марфлоце І ў цяльняшцы, як фраер, хадзіў. Так, як жабаў буслы на балоце, Так ён дзевак у Менску любіў. І яны, маладыя, балдзелі Ад ягонай цяльняшкі марской, І такое тварылі ў пасьцелі, Быццам мора шпурляла пакой, У якім ён бываў адзінокім І ня знаў, што з грашамі рабіць. І ён быў маладым і высокім, І мог морду любому набіць. Ды аднойчы сустрэліся ў Менску На ягоным шляху блатнякі, Прыкурыць папрасілі па-сьвінску І прыткнулі нажы пад бакі Маладзенькай ягонай марцэлі. І ўскіпела матросская кроў І блатнякаў ён так адмяцеліў, Што ўцякалі ў кусты без зубоў. А марцэля на сьцежцы ляжала І, сьцякаючы менскай крывёй, Дарагому прад сьмерцю сказала: «Я ня буду ўжо болей з табой...» І парваў на сабе ён цяльняшку, І марцэлю са сьцежкі падняў, І панёс асьцярожна, як пляшку, У карчму, дзе з марцэляй гуляў.
|
Хто Азію любіць, хто любіць Эўропу, А ён палюбіў вашу царскую попу, Якую вы ў цесныя джынсы схавалі, Нібыта ў скляпеньне віно Цынандалі Замкнулі і ўсім пра яго расказалі. За вамі ён сьледам ідзе па бульвары, Нібыта з кастэтам, з усьмешкай на твары. За вамі, нібыта за флейтай гадзюка, Ідзе і ў мазгах паўтараецца: «Сука!» І лісьце, як піва разьлітае ў бары, Жаўцее наўкола і вас асьвятляе, І дзівіцца ён, што ніхто не спыняе Такую красотку, такую марцэлю, Зь якой бы згубіцца хаця б на нядзелю У ціхім гатэлі і шуму гатэлю Такога ўчыніць, каб усе ўспаміналі, І ўспомнілі б вас, і ўсю ноч уздыхалі... За вамі ён сьледам ідзе па бульвары, Нібыта іграе цыган на гітары І думае, што ён адхопіць даляры За песьню, якую ніхто тут ня чуе, Але ўсё ж якая вам ножкі цалуе... Хто Азію любіць, хто любіць Эўропу, А ён палюбіў вашу царскую попу.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У хіповай спадніцы – трусы аж відаць – Па вячэрнім праспэкце ты любіш гуляць. І на ножкі твае паглядае шпана, Як стары алькаголік на пляшкі віна. І на твой фанабэрлівы кругленькі зад Ён таксама па-воўчы кідаў свой пагляд І хадзіў за табой, як германскі шпіён, І ў кішэні яго быў няшчасны мільён, За які ён хацеў тваю ласку купіць І ўсю ночку цябе звар’яцела любіць. Ды ня змог падысці да цябе да такой І ўсю ноч прахадзіў, як твой сон, за табой. А на ранку стамлёны і сумны, як слон, Накупляў ён віна аж на цэлы мільён І напіўся, і здох, як сабака стары, І ляжаў цэлы тыдзень у цёмным двары... Ну а ты ўсё ў спадніцы – трусы аж відаць – Па вячэрнім праспэкце ўсё ходзіш гуляць.
|
На багатым востраве Тайвань Ты піла з кітайцамі шампань. І ў зялёным парку Чан-Кай-шы Кайфавала ты ад анашы. А цяпер ты ў Менску п’еш віно І глядзіш праз бруднае вакно На лісьцё, што аблятае з дрэў І на дом насупраць, што як хлеў, Пад дажджом пад восеньскім стаіць. Гэткае надвор’е – толькі піць! Я табе, самотнай, пазваню, Бы ў скляпеньне прынясу агню, І на міг ты ачуняеш зноў, Як трава сухая ад дажджоў. Толькі больш ня зьезьдзіш на Тайвань, Не пап’еш з кітайцамі шампань. Пракурыла ты свае грашы У зялёным парку Чан-Кай-шы.
|
Я сёньня маю грошы, Я сёньня менскі пан, Харошы і прыгожы, Як новенькі наган. Гуляйце, прыгажуні, Няхай шанцуе вам. Не распускайце нюні – Нічога вам ня дам. Я сёньня кралю маю, Я сёньня каву п’ю. Мяне дурыць – ня раю, А то, як вош, прыб’ю. Я сёньня маю грошы, Я сёньня менскі пан, Харошы і прыгожы, Як новенькі наган.
|
|
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|