|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Прагучыць сірэна ў порце часам. Кіпарысаў дрэмле ціхі сад. Дрэмле Ялта, па крутых тэрасах Льецца вішань белы вадаспад. Тут вясна асыпала ўсё цьветам, I цяжэй знайсьці ўчарашні сьлед. Хоць над раньнім курганом паэта Напісалі імя і санэт. Што ж... мае спазьніліся так годы, А твае так рана адцьвілі – Сёньня разам выйшлі б мы да ўсходу Прывітаць радзімы караблі, Рокат мора, збуджанага ветрам, Воблакаў ключ сіні і зару, Што зь вяршынь асьнежаных Ай-Петры Кожны дзень плыве на Беларусь. Цішыню прадвечнага спакою Кіпарысы вартай сьцерагуць. Але, пэўна, калі гром прыбою Змоўкне і растае ў пене гул, – Чуеш ты, як звоняць сосны ціха, Як, палі вітаючы свае, Недзе ўнучка слуцкае ткачыхі Пра вясну шчасьлівая пяе.
1940
|
Восень тлее, і зь лясной глушы... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я, можа, сотню раз прайшоў... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Не шкадуйце хлопцы, пораху
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Чуўся гром кананады ў тумане... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Яшчэ ня мала вёрст і дзён... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Хмары з захаду нізка плывуць... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Што за ўзгоркам сінее, таварыш... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
28 чэрвеня. Памяці Я. Купалы
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я імя тваё напісаў на граніце, дзе высяцца кручы, прыбрэжныя горы, каб вечна яго азаралі зарніцы і песьцілі хвалі паўдзённага мора. Я хмельную чару абвіў тваім імем, каб вусны заўсёды яе цалавалі, калі запалае віно залатымі праменьнямі сонца ў празрыстым крыштале. Разойдуцца хутка дарог каляіны і хто, апроч скалаў і хмельнае чары, мне скажа ў далёкай, у роднай краіне, што знаў я цябе наяву, а ня ў марах?
1943
|
Гэта было на дарозе аднойчы... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я майстэрню скульптара люблю: Груды гліны, мармуру, граніту, Дзе мастак, як бог той старажытны, Ажыўляе чарамі зямлю. За акном гусьцее змрок вячэрні. Не зважай, мой дружа, на мяне! Я прыйшоў, бо немагчыма мне Не зайсьці было ў тваю майстэрню, Не пабачыць, як сваймі рукамі I лязом натхнёнага разца Будзіш ты да песень, да жыцьця Непадатлівы маўклівы камень. I шкада мне прапусьціць хвіліну, Калі вобраз, створаны табой, Загаворыць моваю жывой I мае разбудзіць успаміны.
1943
|
Каб мары-сны, як ліст сатлеўшы, Ня змыла бурных дзён рака, Я ў непакорных рыфмах вершаў Іх працавіта замыкаў. Але празь дзень усе, як брага, Перабрадзіўшая ў віне, Не уталялі вечнай прагі I больш ня цешылі мяне. Хіба таму і нам – паэтам, Пражыўшым век, апошні дзень Здаецца днём тварэньня сьвета, Тае зямлі і неба, дзе Ты не пасьпеў імя даць лепшай Краіне казачнай сваёй I на'т усім шматлікім вершам, Што разьмінуліся з табой.
1944
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Скажу табе нарэшце, Ахоплены тугой: Каханьне наша – персьцень Зачараваны той... Напоўні кубак сокам, О, любая мая. I ў кубак твой глыбокі Свой персьцень кіну я. Яго іржою чорнай Ня спляміць – залаты, Ня так, як той, што ўчора Ўзяла на палец ты...
1943
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мы берагам мора ішлі. Каб хвалі ня зблыталі кос, Ня змылі, як пэрлу, зь зямлі, – Цябе на руках я панёс. Шчасьлівы, я чуў за сабой, Як хвалі крычалі: «Аддай!» I, ўзьняўшыся, чайкі гурбой Праводзілі ў сінюю даль. Пасьля, як пакінула ты На ўзмор'і мяне аднаго, Ня раз я прыходзіў сюды, Шукаючы сьледу твайго. Ды сьледу нідзе не відаць. Зраўнялі ўсё хвалі. Адны, Як думы цяжкія, ляжаць Апаўшыя з круч валуны. Як думы цяжкія, якіх I ў сэрцы нялёгка насіць, I нельга прыбоем марскім Зь пясчанага берага змыць.
1943
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Яна хату бяліла I чароўнай рукой Акаймоўвала міла Сьцены сіняй каймой. Я глядзеў у зьдзіўленьні На разьліў сінявы, I на вочы-праменьні, На блакіт іх жывы. Хоць быў час адыходзіць, Ды ніяк я ня мог Аж да сонца усходу Кінуць хаты парог, Бо шляхі і крыніцы, Нават сны, як зарой, Абвяла чараўніца Васільковай каймой. І сягоння па краю, – Хоць мінулі гады, – Дзе бываю, – шукаю Успамінаў сьляды. Толькі шмат у нас хатаў, Дзе заўсёды вясной Беляць сьцены дзяўчаты I абводзяць каймой. Зойдзеш – бачыш: ня тая... Без патрэбы тады Пра дарогу спытаеш Ды папросіш вады.
1944
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зь легэндаў i казак былых пакаленьняў, З калосься цяжкога жытоў і пшанiц, З сузор’яў i сонечных цёплых праменьняў, З грымучага зьзяньня бурлiвых крынiц. З птушынага шчэбету, шуму дубровы, I з гора, i з радасьцi, i з усяго Таго, што лягло назаўсёды ў аснову Сьвятынi народа, бязьсьмерця яго, – Ты выткана, дзiўная родная мова. Няма на зямлi таго шчасьця i гора, Якога б ты нам перадаць не магла. Няма такiх нэтраў, глыбокага мора I гор, празь якiя б ты не правяла Мяне на радзiму, туды, дзе сягоньня Стаiць акрываўлены вораг зь пятлёй Над спаленай хатай, над родным загонам, Над будучыняй і над песьняй маёй, – Над тым, што было і што век будзе вольным. Народ пранясе цябе, родная мова, Сьвятлом незгасальным у сэрцы сваiм Празь цемру і горы змаганьняў суровых. Калi ж ападзе і разьвеецца дым I нiвы васкросшыя закаласяцца, – Iзноў прашумiш ты вясновым дажджом, Iзноў зазьвiнiш ты у кожнай у хаце, Цымбалам дасi iх сярэбраны гром I вусны расквецiш усьмешкай дзiцяцi.
1943
|
Заўсёды поўначчу, калі Прачнуцца пад вясеньнім шумам Разьлівы родных рэк, палі, – Мяне наведываюць думы: Якімі гукамі струны Ці песьнямі я ўвекавечыў Дні гора, нашай славы дні I гэтых зораў бляск спрадвечны? З далі сінеючай на мель З прыбоем вынесла суровым Шмацьцё разьбітых каравэл, – Паэмаў адзьвінеўшых словы. Нібыта часу не было Агледзець ветразі калісьці, Праверыць кожнае вясло I прасмаліць жывіцай днішчы. Таму, калі цяпер сьпяшаць Па славу лёгкую ў прасторы, Я не імкнуся тых дагнаць, Чый недалёкі шлях у моры. Бо нам патрэбна у жыцьці Адкрыць яшчэ шляхоў нямала, Шмат невядомых Атлянтыд I нездабытых перавалаў.
1944
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|