|
Сьвет адкрыты і босы На радзіме маёй. Жаўруковыя росы I трава – зьверабой. Тут ня хваляцца шчасьцем: Як жывецца – жывуць. Ды любыя напасьці Лекам песьні зьвядуць. Ой, як ціха пяецца Пра лясок-невысок, Пра Марусіна сэрца I яе паясок. Паясочкам – сьцяжына, Перавяслам жытло, I Любоў, і Айчына. Так, як зроду было.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ах, колькі верасьняў пражыта... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Не, усё-ткі ня я: мама мая – паэтэса Са шчымлівай грудною песьняй, З клопатамі пякучымі Пра поле, балацявіну; Пра тое, як спорна вучыцца Ў горадзе меншаму сыну; Пра старое гняздо бусьлішына, Што разбурыў вятрыска... Бачу: паўстала сьцішана Па-над айчынным прысакам Зь пяцімесячным на руках У скаромнай чорнай спадніцы. Маму палохае страх – Як жыць адной маладзіцы. Мільгае за поўнач акно яе – Удовай ня сьпіцца: Машынка стукоча. I мама пяе, Абшывае сваю Велясьніцу: Каму – за пакосы, каму – за каня, Каму – за шчырае дзякуй. Сустракае яна прасьветленасьць дня Усьмешкай – адвыклася плакаць. Позна класьціся. Рана ўставаць. Рана ўставаць – не бяліцца: Па-над загонамі шчыраваць, Па-над калыскай маліцца. У чарадзе праліўных нядзель – Не прапусьціць грыбочка... Кароткі, як шчасьце, уходжаны дзень, Яшчэ карацейшая – ночка. Дыхае вольнымі мама грудзьмі, Калі вяртаемся з поля. Ўшчувае: «Драціну з дарогі здымі – Іншаму ног не паколе». Кажа: «Ападзіны дол замялі. Выткаўся жнівень раскошны. Здымі сандалікі, ня бойся зямлі, Ня бойся, дзіцятка, пожні...» Прыеду. Кветка чаканьня ў акне Міргае-цьвіце ў адзіноце. А вершы баюся чытаць, каб мяне На глухой не злавіла ноце Мама – мая паэтэса.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Так наступае далячынь, I лёгкаю смугою У небе – сінія ключы Сустрэчнага настрою. Вось-вось успыхне повязь траў Надзейнаю палоскай Паміж скразных і тлумных спраў Між горадам і вёскай. I лёгка ўзьнімецца рука Над цішай утрапёнай Між глыбінёй чарнавіка I глебай узрыхлёнай. На зломе вольнага крыла I у зьвячэлым слове Жыві, трагэдыя сьвятла Маёй зямной любові!
|
«На, паеш, мая лябёдка...» ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вось і гэты бальшак прамільгне, Як і новы мой год высакосны. Вы трымайце ў палоне мяне, Шлягавыя дарогі і сосны! Ваш сьпякотны засушлівы пыл Толькі лівень грымотны прытушыць. ...Пыл – ад цяжкіх буланых кабыл, Пыл – ад лёгкіх, як дым, легкавушак. Пыл – як вокам прастору абняць, Пыл на самым зіхоткім сьвітаньні. Пыл – як горкай сьлязы не стрымаць У любві да цябе і ў расстаньні. Пыл – на плітах заўчасных магіл, Пыл – дзе ўжо ані брата, ні Бога. I у вочы прымаю твой пыл, Толькі твой, шлягавая дарога!
|
Калі адходзяць слынныя паэты... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Падставіць голаву лісток... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мой горкі прыпамін, Жыцьця скупая проза: Яго туга – Палын! Яе сьвятло – Бяроза! Якой бы старане Ні аддаваць паклоны – Заўсёды для мяне Шчыміць агонь зялёны. Над самым судным днём I над жыцьцёвай прозай Панікну Палыном I выстаю – Бярозай.
|
Што за гонкая травіца... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Помню, помню праз гады... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Дзявоцкае маленьне бабулі Антаніны
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я семнаццаці год. Ах, як пахнуць высокія травы! Не заблытацца ў іх – Нерэальна, напэўна, было б! Я семнаццаці год... I яршыняцца ў лузе атавы. А ў пракосах у бацькі – Высокі нахмураны лоб. Ён праводзіць мяне Да прыпынку, Што выгнуўся крута, I на тым павароце Стаіць незалежна, як лёс. Вось прабегла імгненьне, Затым – залатая мінута. I клубіцца ўжо пыл Вечаровы з-пад дрогкіх калёс. Пачынаецца даль. Нізка хмары плывуць табунамі. Я вярнуся сюды, Толькі белая наквець міне. Сенакосная глуш. Сенакосная ціш паміж намі. Сенакоснае слова Яшчэ засталося пры мне.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Прыйсьці да таварыша... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Яна раптоўнаму куплету Зьдзівілася упершыню, I захацелася ў паэты, Нібыта птушцы ўвышыню. Яна так лёгка улавіла Рытмічны строй і рыфмы код. Рыфмуе: «мілы – да магілы» Ў няпоўных васемнаццаць год. Дыктуе дзень на ўлоньні лета Ёй пра палі ды сенажаць. ...Дзяўчынцы хочацца ў паэты, Што ў катаржанкі, – дзе ж ёй знаць?! Вось са сваім адкрытым сьветам Яна бяжыць празь сенакос. Дзяўчынцы хочацца ў паэты... О дай апомніцца ёй, лёс!
|
Крошын. У Паўлюка Багрыма
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Уладна ранішняй руцэ Лавіць сьняжок падталы, Тваю журынку на шчацэ Адчуць за тры кварталы. I ўсё, што зьнікла, быццам дым, Што ў цішыні насьпела, – Цяплом тваім, сьвятлом тваім Перапісаць набела!
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|