Зямля Ханаан
Вершы
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У рыдване каціцца прывідам
з красавіка ў лістапад
і за пяшчанай дзікай відмаю
апошні раз зірнуць назад,
і на шляху, дзе ліст асінавы
гніе зь бярозавым лістом,
згубіць сьлязу пад крык: «гэй, сівыя!»
ды моцна вытнуць пугаўём;
і пакідаць адзаду бездараж,
і дрэнь падзей, і думак бруд,
з адной душою нержавеючай
перабіраць з груда на груд.
Між траваў, там, сярод шматколерных,
дзе высах скрыпень-фараон,
хай ля бярозавай расколіны
мяне засьпее дзіўны сон.
|
Маіх вачэй расчыненыя форткі
глядзяць у сьвет, дзе восень і дажджы,
дзе лістапад у жоўтыя абгорткі
паапранаў шурпатыя глыжы,
дзе не знарок, а больш па завядзенцы
узад-уперад ходзіць паміж дрэў
зьбялелы промень восеньскага сонца,
які душы, на жаль, мне не сагрэў;
і дзе няма ўжо буйства белых красак,
а толькі сум півоняў ды жарства,
на хутары пустым шаленства масак
і непатрэбства думак пра дзяржстрах.
I ўсё ж люблю лістоты жоўты прысак,
бурштынавыя вочы сонных зьмей,
таемнасьць соваў і адкрытасьць плісак,
ну і, вядома, крышачку – яюдзей
|
На ўзроўні маланкі ды грому
я трымацца сабе загадаў,
бо ня мог я ніяк па-другому,
бо заўсёды я волі жадаў.
Я забраў з сабой кветку альвасу,
рой пчаліны й сям’ю мурашоў,
два гладышыкі сьвежага квасу,
страказу і знаёмых вужоў.
Каб у небе ня стала мне сумна
зь перуном і маланкай утрох,
прыхапіў я і хутар, і гумны,
васількі і жыты на палёх.
Я пакінуў, да волі ахвочы,
марны клопат людзкое чаргі,
каб мяне на мяжы дня і ночы
прывіталі Айчыны багі.
20.VI.1990.
|
Як я люблю, зямля, тваю аздобу,
што прарастае ў травах і лясах,
дубоў малых упартую худобу,
пад бокам шышку ў сініх верасах,
на курганах і купінах брушніцы,
багульніку суседзтва і чмялёў,
ружовы скрыпень, жамяру кастрыцы,
асеньні дым і вечны сум палёў.
Люблю шукаць гармонію ў лістоце
асіны дрогкай, у калючках ёлкі,
сасны крывой, што вырасла ў балоце,
люблю кустоў зялёныя суполкі...
Бо, як сказаў паэт, навошта колас,
калі ня ў модзе сіні васілёк?
Я за цябе, зямля, ўздымаю голас,
і для цябе я свой цягну вазок.
|
Дзе блакітны ядловец свае збудаваў піраміды,
дзе стаяць векавечныя дрэвы у зялёных імхах,
дзе люблю я жанчыну ў вобразе юнай сільфіды,
там сьвятая зямля, там стагодзьдзямі ўвесь я прапах:
там жыве патаемнае ў пушчы цватлівай, а ўраньні
там на сонцы раса зіхаціць, як сухое ў фужэрах віно,
там чмялі прызнаюцца чмяліхам у верным каханьні,
там бабры запрашаюць на сьвяты ў сваё казіно;
на дзядзінцах штодня, высьпяваючы, грэюцца кветкі,
срэбра крушняў дажджы намываюць, а ліпеньскі гром
там лагонка грыміць, і рамонкі – нібыта сурвэткі
ў сталавальні, дзе госьці сабой ажыўляюць мой дом;
у прыполе начніц дагараюць там ясачкі-зоркі,
а самотны пугач, тэрарыст глухадольных балот,
штось «па фені» балбоча й ляціць яго крык за пагоркі,
дзе філоніць сава, дзе кажан зачапіўся за дрот...
О зямля Ханаан! Я прыдумаў цябе не для ўцехі,
а хутчэй для таго, каб душу ўратаваць ад бяды,
каб любіць твае храмы й палацаў бліскучыя стрэхі,
і дуброваў тваіх залатыя, дальбог, жалуды.
I пакуль на стале маім горы папер і асадак,
а на чыстым лісьце я пішу свой чарговы радок,
ты ня зьнікнеш, зямля, і ня зьнікне твой вечны парадак,
і наступнай вясной твае дрэвы распырскаюць сок.
|
Гэтым днём сьмецяры не пазналі
растапыраных вуліц кландайк:
скрозь асфальт палыны прарасталі,
дзьмухаўцы заклікалі на страйк,
штурмавала макрыца будынкі,
засланялі каштаны прастор,
буйных траў аксамітныя фінкі
праглі ўткнуцца ў чэрава зор,
пыл рамонкавы слаўся франтальна,
сьмецяры адступалі ў двары,
узрывала чаромха татальна
гарызонты барвовай зары.
Сонца! Сонца зь нябёсаў сьвяціла,
жыцьцядайныя промні шлючы,
каб зялёная дзёрзкая сіла
залівала худыя хвашчы.
На шыньёны квітнеючых ліпаў
прызямляліся пчолы сям’ёй,
а з карэктнага воблака сыпаў
ціхі дождж на квяцісты налой.
Паўставалі пялесткаў цунамі,
віравалі на кветках чмялі,
і ва ўлоньнях бутонаў сьлязамі
Н20 праступала з ральлі.
|
Ледзь толькі пагасьне сьвятло ў пакоі,
ледзь толькі пасьпее агмень азалець –
зьяўляюцца шорахі шыхтам, як воі,
і ўраз па кутох пачынаюць шумець.
Нахабна ў шуфляды залазяць. Да раньня
на почапках віснуць уніз галавой.
Здаецца, нібыта я чую дыханьне
іх душаў нікчэмных у цемры начной.
Мне золка, як зьверу ў лядашчай бярлозе,
мне шорахі-шпегі жыцьця не даюць.
Сваім шаргаценьнем па шорсткай падлозе
яны мае тайны на сьвет дастаюць.
Іх цэры а-за жоўтых шпалераў сьмяюцца,
ў старой шыткаўніцы яны грамадой
міжсобку шальмуюць мяне і злуюцца,
што ўпарта хачу я знайсьці супакой.
На кніжных паліцах, дзе столькі паснула
раманных паяцаў, багоў, прыгажунь, –
там шорахі шорхнуць з часоў Вэльзэвула,
там месяц глядзіць на іх зь неба, як лунь.
I я ў гэтай кодле ня йму паратунку,
бо толькі пад раньне сьціхае мой боль,
калі, пакідаючы брудныя шлункі,
зьнікаюць начніцы скрозь белую столь.
|
|
Экспрэсія, альбо Аднойчы, прыслухаўшыся да свайго голасу
|
Шукай мяне, рэха,
ня там, дзе лацьвей,
дзе мне не да сьмеху,
дзе ў полі разьвей.
I там, дзе прыстойна,
дарма не шукай,
і там, дзе застойна,
і там, дзе шугай.
Шукай мяне ўпарта
ня там, дзе няма,
дзе пільная варта
і замак-турма,
дзе ў лесе памерлым
ні гуку, хоць плач,
дзе выцьвілі пэрлы
і жоўты касач...
О, рэха! Аднойчы
спаткаемся мы
далей ад калючых
дратоў і турмы,
далей ад памерлых
лясоў і балот,
ад выцьвілых пэрлаў
і крыкаў «народ!»,
далей ад вар’ятаў,
сьляпых і глухіх,
ад здрады і кратаў,
і словаў благіх.
Аднойчы ў блакіце
раскутых нябёс,
аднойчы ды ў жыце,
у холадзе рос,
у тле папялішчаў,
у цьвілі кладоў,
у цемры гарышчаў
бяэьлюдных дамоў...
О рэха! Аднойчы
спаткаемся мы.
Вось будзе пацеха,
вось будуць грамы!..
24.III.1992.
|
Файна, што столькі фуфаек сьцягаўшы,
змог я нарэшце купіць гарнітур,
чорны капелюш і вузенькі гальштук,
скрып чаравічны ды плашч і каптур.
Файна, што ўрэшце сабе я дазволіў
сьнеданьне ўраньні, нармальны абед,
зрэдчас – вячэру, і крыху сваволі,
радасьці жменьку і жменьку манет.
Файна, што восень, што мілыя твары
почасту бачу ў пакоі маім,
файна, што здуру ня трапіў на нары,
файна, што грэе мне ногі кілім.
Файна, што нарачанскія сосны
помняцца мне ў мітусьні гарадоў,
файна, як файна, о Божа мілосны,
мець і надзейных, і мужных сяброў.
Файна, калі дастаткова ў каханьні
цёплага позірку, еднасьці душ,
сьмеху крывіцкай дзяўчыначкі Фані,
файна, калі апантанасьцю дуж.
Файна а трэцяй гадзіне уночы,
верш напісаўшы, прылегчы й заснуць,
сон сабе высьніць пад раньне прарочы...
Файна, калі твае песьні пяюць!
|
У пакоі маім альвасы
не цьвітуць, але гэта не
азначае, што я тым часам
не аматар кветак. У сьне
мне зьнўляюцца краскі лета
залацістых паўвыспаў. Там
гэтаксама, як тут, гарсэтна,
і хапае працы рукам.
Там шыпшыняцца плошчы. Пушчы
каранямі ўрасьлі ў базальт,
а ў каньёнах, зарослых плюшчам,
рязьліваецца нейчы альт.
Сьніцца мне пра сады, дзе ружы,
дзе язьмін і блакітны бэз;
сьніцца, што, малады і дужы,
з маладою я п’ю шартрэз;
сьняцца сны-паралелаграмы,
кубаэльфадратызмы дзён;
сьняцца травы, адсутнасьць хамаў;
сьніцца дзедаў ляжак-услон;
сьняцца моры, лясы, бязьлюдзьдзе,
толькі я ў зеляніне гор;
сьніцца ўсё, што было й што будзе;
сьніцца мне: я ляту да зор.
25.X.1992.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мой бог даўно мяне пакікуў,
адрокся д’ябал назаўжды,
і валасоў маіх мякіну
ня мыюць жоўтыя дажджы.
I сябра, славаю абраны,
плюгавым стаў і зьнік з вачэй,
і я нічый цяпер падданы,
і мне цяпер крыху лягчэй.
Назад вярнуўшыся ў цянёты
імхоў, ядлоўцу і расы,
я п’ю з чмяліных тонкіх сотаў
за грэх жаночае красы.
|
Вось і ты, маладая, молада
пакідаеш мяне на прэч,
наталіўшыся ўзахап з голаду
спрытам рук маіх, сілай плеч.
Пакідаеш, а я, нявыпіты,
буду днець, як пушчанскі зьвер,
і са мной мой дзяржаўны скіпэтар,
і пажадлівы дух папер.
Пакідаеш, а мне ня бачыць бы
ўсіх астатніх, адно каб ты,
і каб разам і неабачліва,
геніяльна і без лухты.
Пакідаеш... Ты вельмі юная,
ты на іншай глебе расьцеш,
і таму наша міні-вунія
разьвітальны стварыла верш.
Ах, турчанка мая баўгарская!
Ах, дачка Тахтамыша, – кроч!
Мне шкада, што карона царская
да тваіх не пасуе воч.
30.IV.1992.
|
Разгубіліся вусны мае прад спакоем тваім, шэра-
вокая. Усе здрады й глупствы мае – прабачаеш.
Усяго мяне разумееш і да рук сваіх прымаеш та-
кога, як ёсьць. У вачах тваіх бачу золак Бацькаў-
шчыны. Дай жа сілы, паляшучка мая, сілы, каб
голаў узьняць і ў дарозе Дзень Самапазнаньня су-
стрэць. Дабраслаў, чыстая! Дабраслаў, гадаванка
абшараў палескіх! Трывогу тваю да сваёй даяд-
наю, каб золак той у Дзень разгарэўся ясны. Шля-
хам пайду.
Азірнуся – вочы твае.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я вечна адзін. Прыходзьце
глядзець мой старэнькі «тэле».
Мы будзем удвох на самоде.
Намітусь у мяккіх фатэлях.
I вы мне раскажаце нешта
пра тое, што іншым да фені,
што ў краме скруцілі вам рэшту,
што ў вашай маленькай жмені
ня маеце вы нічога,
што хочацца вам проста,
як іншай любой жанчыне,
мужчыну любога росту
(хай нават не разумее,
каб толькі быў зрэдку побач).
Я вечна адзін. I на фі –
ласофій кнігі-тамы!
Заходзьде без эпітафій,
мы будзем з вамі «на ты»,
а з намі будзе, дальбог жа,
хтось трэці, як быццам звыш,
нашэптваючы прыгожа
пра Хельсінкі і Парыж.
|
СОНЦА
ўзыдзе і зойдзе, а я цалавацьму цябе, о жанчына!
I расьцякацца па белым тваім буду плоймай но-
вых жаданьняў, а ты? О маўклівая цярплівіца, як
сама зямля Беларуская, ты аддасі мне моц тваю,
паляшучка. О ваўчыца мая! Ты народзіш мне ду-
жых ваўчанят, і яны разьбягуцца па нашых пуш-
чах, яны ачысьцяць ад сьмерду нашу зямлю й на-
родзяпь нашчадкаў з густой поўсьцю, моцнымі
ікламі і разумнымі вачыма. О жанчына-паляшуч-
ка-ваўчыца! Ты выведзеш аблуднае племя на воль-
ны пляц, ты пакажаш лянівым і галодным золата
пад іхнымі нагамі-лапамі. Ты й маё вызваленьне.
Чуеш? Пушча шуміць-шэпча – кліча нас. Там, у
дрэваломе, на йгліцы пад магутнай сасной я пра-
шапчу табе твае любімыя словы, мая ваўчыца-па-
ляшучка-жанчына: у гэтым жыцьці ты – мая
зорка,
паходня,
СОНЦА
|
Ну чаму вы так позна зьявіліся
і цяпер побач з вамі не я
у паставе і рухах Азірыса?
Ну чаму побач з вамі не я?
Вы ўжо нешта ў жыцьці гэтым зьведалі,
ды ня ўсё, бачу я, я ледэь-ледзь.
Прад чужым закрываеце пледамі
вашых ног нечапаную медзь.
Бачу я, што зь вялікаю любасьцю
вы цалуеце ў вусны яго,
пакідаючы мне з маёй грубасьцю
для спажытку тутэйшы арго.
Што ж, бывайце! Я заўтра, здарожаны,
не зайду ў ваш дзявочы пакой.
Конь мой быстры даўно растрывожаны
і дрыжыць пад знаёмай рукой.
І чакае мяне поле вольнае,
і ядлоўцу шыхты, і дзірван,
і асадка, і муза крамольная,
і сьвятая зямля Ханаан.
|
Сайку белага хлеба
ем з табой сухама,
ты дзяўчына што трэба,
ты ўсё робіш сама.
Колькі марыў я, люба,
пра такую, як ты;
колькі лаяўся груба,
нарабіўшы лухты;
колькі выхадзіў шляхам,
дзе адна гавыла,
дзе распалася прахам
не адна галава.
Ах, дзяўчыначка-ліха!
Ах, дзяўчына-краса!
Ты любі мяне ціха,
як зямельку раса,
Ты любі асьцярожна,
асьцярожна жартуй,
на травіцы мурожнай
ты мяне намалюй.
|
Ах, як прыгожа твае рукі
нам сьцеляць першы раз пасьцель.
Паклалі ціха свае лукі
амуры-зводнікі на кмель.
Кілім смарагдавы хавае
ступні тваіх маленькіх ног,
нібыта ў мяккім малачаі,
альбо ў драсёне ля дарог.
Твая сукеначка ў фатэлі,
твой станік, пацеркі, што так
блішчаць прывабліва. I келіх,
а ў ім віна знаёмы смак.
Пад лёгкай коўдраю таемна
застылі сьвежыя прасьціны
і мы з табою узаемна,
і пад вакном кусты язьміну.
Таршэр стары і галавасты
расьсеяў хітраваты бляск,
мацьней акрэсьліўшы пілястры
і ў нашай згодзе прагу ласк.
|
|
Жанчыне, што пакідае мяне
|
Душы маёй поўныя соты
зьнішчайце пурпурам губ
і піце прагка, да рвоты,
з другімі ўступаючы ў шлюб.
Вазьміце мяне і зьешце,
як пепін ці бутэрброд,
і сплюньце рэшткі нарэшце
са сьмехам проста за плот.
А хочаце я, пасьцельны,
увесь, як таматны сок,
прыйду да вас на пахмельле
ў раёне eleven o’clock.
I вы, захліпнуўшыся мною,
і я, вашых думак сьмех, –
закусім сыпкай халвою
ня дадзены іншым грэх.
|
Мяне хапае на кароткі верш,
на лёгкі флірт з прыемнаю жанчынай,
а што я зьдзейсьніў у жыцьці найперш –
ня ведаю, як, зрэшты, і прычыны.
I ўвогуле – я дбаю пра сябе,
сябе люблю, ў сабе люблю капацца,
сябе выносіць на сваім гарбе,
кяб потым жа сабе і падабацца.
I часта мне даводзіцца ірваць
на целе ўтаймавальную кашулю,
бо хочацца кахаць, каб не скаваць,
жыцьцё зьмяніўшы на пятлю ці кулю.
Пра кулю я, аднак, усё ж зманіў,
бо зброя ў нас даўно не прадаецца,
і піва не заўсёды на разьліў,
ды і на вынас хутка зноў зьвядзецца.
Так і жывём. А што да маіх вершаў,
дык гэта ад таго, што ні рубля,
што продак мой жыцьцё сваё завершыў,
ніколі не хадзіўшы ў сабалях.
Вось так, браток, а словам ты ня вер,
бо прыгажосьць адна і варта ўвагі.
Дарэчы, дай дзясятку напавер:
я ўжо даўно заходжуся ад смагі.
3.VI.1990.
|
Зноў чарговая восень, дажджы, грукаценьне трамвая,
кантралёры з жэтонамі ловяць «зайцоў» за каўнер,
хтосьці ў бруднай кавярні прыткнуўся
за столікам з краю,
не пазбаўлены, зрэшты, прыстойнасьці сьвецкіх манер.
Традыцыйна каштаны губляюць грубую лістоту,
правінцыйны вятрыска туляецца ў вулках старых,
і нязбыўную носяць прахожыя ў душах самоту,
а ў дварышчах барыгі капейкі трасуць на траіх.
Чыста голены муж уцякае ад жонкі ў кантору,
дзе чакае яго сакратарка, пяро і фатэль,
дзе ад сьвету схаваецца ён за казённую штору
і ў кябыт адплыве, нібы прывідных мар карабель.
Зноў чарговая восень; бач, хтосьці
на добрым падпітку
затрымаўся ля тумбы афішнай, шукае
расклад цягнікоў;
хтосьці выгляд зрабіў, што яму аніколькі ня брыдка;
хтосьці сплюнуў пад ногі; прайшла грамада дзецюкоў.
А на горад вось-вось зноў няпэўнасьць
дажджамі пральецца,
і жывое наўкол халадэча пратне да касьцей.
У завулку Рабкораўскім ціхі вар’ят засьмяецца,
бо адзіны ён знацьме сцэнарый далейшых падзей.
1988
|
Вітамінныя хлопчыкі дбаюць пра ўласнае цела,
мінэральную п’юць і ня паляць зусім цыгарэт.
Ім яшчэ па-сапраўднаму ў гэтым жыцьці
не балела,
ім яшчэ не карцела аднойчы пайсьці
ў іншасьвет.
I таму яны сёньня тусуюцца ў белай альтанцы,
дзе патроху пляткараць увогуле і ні аб чым,
прагназуючы прышласьць, тасуточы ўласныя
шанцы,
і блефуючы роспачна-доўга пад небам начным.
Хай жывуць вітамінныя хлопчыкі мірна і ціха,
так жывуць, каб ня ведаць пра божы і д’яблаў
прысуд,
ну, а мы, стырнавыя, мы будзем змагацца,
як дыхаць.
Нам аддзячаць пасьля апалёгіяй нашых пакут.
23.IV.1990.
|
|
Сябрам «Талакі» 1985 году
|
Добра быць філёлягам, паэтам, прамоўцам,
спэцыялістам у сфэры тэм і рэм,
вымаючы і сьпелячы слоўца за слоўцам
з моўнага плянктону, з акіяну лексэм.
Але так хочанца мне, катораму
ніводная з вышэйпералічавых «пасад»
не даспадобы, як лекі хвораму, –
як хочацца дажыць мне да Новых Каляд!
I тады няхай штукары-арыфмэтыкі
пужаюць чалавецтва бясконцай лічбай –
я буду кахаць, дарыць жянчыне кветкі,
птахам лётаць і плаваць рыбай.
Калі ж валачобнікі прыйдуць на Вялікдзень,
адзычу хлапцам апошні кус
і сам пайду, але не як прыхадзень,
а ўцяміўшы да скону, што я – Беларус.
|
Калі прыходзяць фраеры ў кавярню,
а я адзін за столікам, і пуста
у філіжанцы з абламанай ручкай,
мне сумна, злосна мне, сьвятло вялікай люстры
тяксама раздражняе, за стойкаю бармэн агідна тлусты;
а я,
хацеў бы я тады душы знаёмай
сваю душу хоць крышку прыадкрыць,
хацеў бы паказаць, як пакрыёму
блакітным палымцом яна гарыць;
гарыць, але чаму
і для каго,
і дзеля
чаго гарыць?
Аднак жа
вяртаюся ў кавярню, дзе пусто,
дзе фраеры, шархочучы «капустай»,
бяруць маўкліва на душу па сто.
Адзін сяджу, а сільфы ды анёлы
пакінулі мяне сам-насам з чымсьці,
чаму я не магу знайсьці найменьня,
і не магу я ўстаць, каб ціха выйсьці,
і ўсё хутчэй ідзе працэс гарэньня.
|
|
Верш, напісаны раніцай, пасьля няскончанага акту мастурбацыі
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Стамілася, ледзьве што дыхае цела,
і штосьці рыпяць пазванкі і суставы.
Вось клапан усхліпнуў і сэрца замлела
ўсяго на трынаццатым кубачку кавы.
Пусты, як патэльня, пакой, дзе шпалеры
у цемры блішчаць фасфарычным сьвятлом,
дзе сумныя ложкі, шалёныя дзьверы,
дзе ўсё, што ні знойдзеш, ёсьць мэталалом.
Згарэў калярыфэр. За шыбаю – мінус.
Пад коўдрай казённай таксама ня ў кайф.
Заснуць бы, забыцца хоць пастай «калінас»,
і з Богам праклясьці паршывае «лайф».
I ўсё ж я шапчу сабе: «Нельга, зямеля.
Вось трошку пацерпіш, а там – на прастор.
Там зноў будзе воля, сяброўкі ў фатэлях,
і ты сярод іх, нібы той Чарнамор.
Зноў будуць размовы, напой, цыгарэты,
і будзе спакойна, і будзеш ты жыць...»
Ды сёньня хачу я з адчаем камэты
у трыццаць няпоўных усё завяршыць!
14.IX.1990.
|
|
Рэпліка на пахавальнае слова для мяне
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я ніколі ня лашчыў радкі свае,
я іх біў па скулах і рэбрах,
каб яны рассыпаліся іскрамі
і былі камусьці патрэбны.
I пакуль мне сьпявалі начальнікі
пра імкненьне да еднасьці душ,
я прадсэрдзяў крывавыя сальнікі
прамяняў на пялёстачкі руж.
I было мне тады фіялетава,
што там скажуць вучоныя лбы
пра мяне і капелюш мой фэтравы,
і пра цяжкія продкаў хлябы.
Я пішу на ружовых пялёстачках
і на цэтліках з крамы «Тытунь»,
каб мае неразьвітыя костачкі
закапалі пад шчыльную рунь.
|
|
|
|
