 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Выбраныя творы
|
Расьцілалася
Прадвячорная імгла.
Паміж парасьцяў
Лебедзь чорная плыла,
Лебедзь чорная
Зь перасечаным крылом...
Засмучоная
Мая дзеўчына суздром,
Каля сажалкі
Поруч стоячы са мной,
Мне заўважыла
Нейк надоечы:
– Друг мой!
Лебедзь чорная –
Гэта-ж нашае жыцьцё.
Ў ноч бяззорную
Мы – апаўшае лісьцё.
Адарваныя
Ад Палесься мы зусім,
Наш каханы край
Песьцім песьнямі і сьнім.
Сны зьнібелыя...
З вогкай цемрадзі,
праз муць,
Ці ня белыя
Гусі-лебедзі плывуць?
З ласкай сонечнай,
З добрай весткаю, бадай,
На староначку,
На Палескую –
ў наш край.
Слоўца ветлае
Зь белай гусяю
пашлём.
Маем сьветлае:
Беларусяю
жывём.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ў сіняй далечы
Прадвячорная імгла...
Паміраючы
Лебедзь чорная лягла
Ў твань зялёную
Пад расквечаньм кустом,
Лебедзь чорная
Зь перасечаным крылом.
1944
|
Дай мне, Божа, здароўя і сілы,
Дай прыгожай вясны Беларусі.
Хай ня ные душа да магілы
У пакутнай самоце і скрусе.
Дай народу ўмалотнага збожжа,
Захавай яго ў засеках, Божа!
Барані нашых блізкіх і родных,
I наш край у вызвольным змаганьні,
I скараных няволяй, галодных,
I ўсіх тых, хто цярпіць на выгнаньні.
Барані ад напасьці варожай,
Памажы нам зыйсьці з раздарожжа.
Божа, дай сьветлы шлях чалавеку,
Каб ня гінуў слабейшы ў прымусе.
Спраўдзі мары, што носім спрадвеку,
Дай прыгожай вясны Беларусі.
Веру: прыдзе такая часіна –
Маці ўбачыць радзімага сына.
1946
|
Як з дрэва цьвет, злавесны лёс
Вас разагнаў віхром па сьвеце
I кожны ў сьвет свой крыж панёс,
Радзіму маючы наўвеце.
Мае выгнаныя браты
Аж за хрыбтамі Гімалаю!
Я вам пішу свае лісты
Бяз маркі – марай дасылаю.
Спляліся нэрвамі радкі,
Пяюць аб страшна перажытым:
Усюды чорныя грудкі –
Агонь прайшоў, як град над жытам.
Вядзе нядоля шлях віты,
Бяздомных гоніць па чужыне.
I я і ўсе мае браты
Жывём на лепшым успаміне.
Як мы, ступiўшы за парог,
Сямейны гоман чулі ў хаце,
Як на Вялікадні пірог
Між нас, дзяцей, дзяліла Маці.
А сёньня думкі паплылі
З журбой балючай, нявыгойнай.
Мы – ва вандроўным караблі,
Ня маем прыстані спакойнай.
Мы ўсе пазналі жах і сум.
Рыпіць жыцьцё ў жабрачым стане.
Сьціхае ўсё: ў пяскох самум
I буры-штормы ў акіяне,
I ў белых тундрах маразы,
I ў горах громы землятруса.
А шум бярозы і лазы
Ня моўкне ў сэрцы Беларуса.
Штогод расьце, гучыць мацней, –
Шлях да Радзімы пракладае...
Сьмяяцца й плакаць, як даўней,
Душа трывожная жадае.
1945
|
Дзе ты, любая настаўніца?
Зьнікла зь першых дзён вайны.
Парастуць – мо гэтак станецца –
Успамінаў дзірваны.
Між людзей зь цяжкою стратаю
Твой шукаю лёгкі сьлед.
Можа ты жыцьцём узьнятая,
Пазнаеш інакшы сьвет?
I за думкай думка гоніцца.
Дзесьці сьвеціцца маяк...
Раптам бачу – ў кінахроніцы
Ты, каханая мая!
Ў залю цёмную з экрану ты
Пазіраеш на мяне...
Болем радасьці закрануты,
Насустрэч іду вясьне.
I, праменьнямі аквечаны,
Чую моцны ўзьвей цяпла...
Ты ў далёкі кут Нямеччыны
Дзіўным прывідам прыйшла.
1943
|
Шчасьлівыя спатканьні
З табой пад вязам ветлівым,
I частыя блуканьні
На полі жоўтацьветлівым.
I белыя рамонкі,
I васількі блакітныя,
I нашыя гамонкі –
Дагэтуль незабытныя.
Убачыць давялося
У жыце жмут завязаны
Зялёнага калосься,
У якім закляцьце сказана.
Я засьцярог:
– Заломы
Ня руш, мая каханая!
У вузялку саломы –
Бяда зачараваная.
Але-ж прайшла навала,
I сіла чараў згінула.
Ты каласы сарвала,
Мне ў твар задорна кінула.
«Ня веру казкам гэтым!» –
Сказала ты з усьмешкаю,
I ў ростані з паэтам
Пайшла самотнай сьцежкаю.
Было, здаецца, ціха...
А ня мінула й месяца –
Ідзе з вайною ліха,
Ў крыві падзеі месяцца.
На горад і на вёску
Цяжкое гора падае.
I дзень, як сьвечка з воску,
Гарыць і нас ня радуе.
Спакою мы ня бачым –
Спазналіся з пакутаю.
А ты жыцьцём сабачым
Без ланцуга закутая.
Чужынцы з ласкай лезьлі,
Твой двор стаяў засьмечаны.
Цябе пасьля завезьлі
Ў разваліны Нямеччыны.
Лажыцца зморай праца
На рукі загрубелыя.
Табе рамонкі сьняцца –
Радзімы краскі белыя.
Калісьці пела ў полі,
Вясной закалыханая.
Ня думала ніколі,
Што будзеш ты выгнаная,
Бяз долі і бяз хаты
I пад прынукай ворага.
Ці помніш колас кляты?
Ты заплаціла дорага!
Хай зло не ад залому,
Хай выпадкова сталася.
Цяпер, калі ня ў дому –
Ўсё роднае згадалася.
Згадаліся ў пашане:
Наш край, вайной абкрадзены,
I шчырае каханьне,
I звычай нашых прадзедаў.
1944
|
Расла крушына на Палесьсі.
Зьвінеў і цьвіў хмызьняк густы!
Азёрны шум блакітнай плесі
Прыносіў вецер праз кусты.
I войстры пах травы і цьвілі,
I воўчых ягад горкі сок
Паветра вогкае паілі,
Бы ў навальніцу дождж пясок.
Прырода шчодрая на ласку
Вітала птушняй песьняй бор,
Які складаў лясную казку
I разьвінаў жыцьця прастор.
Дый раптам сьціхла ўсё жывое.
Прыйшоў нядобры чалавек,
Ён залатыя спляжыў хвоі,
Дубы карэньністыя сьсек.
Ён вырваў дзікую крушыну
Зь лясной глушы і ў сад прынёс.
Няхай расьце там каля тыну,
Яе інакшай зробіць лёс.
Ажно дарэмныя надзеі!
На дзікі куст не пазірай!
Зямля чужая не сагрэе
Таго, хто любіць родны край.
Крушыне лес далёкі сьніцца,
Нядоляй нудзіцца сваёй.
I сьпеюць воўчыя чарніцы
Яшчэ гарчэйшыя на ёй.
4.II.1945.
|
На санках абое, – далёкі міраж! –
Імчымся насустрач мы ветру дарожнаму.
А сонца мядовае коціцца ўсьцяж...
Сьнег – цукар...
I соладка сэрцу трывожнаму.
I хустка расхутана, i кажушок,
I сьмехам угрэтыя грудзі гарэзныя.
Раптоўны закрут, на сумёце штуршок,
I потым...
Я сьцiплую памяць вырэзваю:
Было... Маладосьць нам сьпявала тады.
Цьвілі, пацяшаліся нават драбніцаю...
Сівую зіму прыгадалі гады,
I далеч бязрадна глядзіць чужаніцаю.
I сонца муштарднае ў злоснай імгле,
I горкай салетрай
Лёг сьнег затварожаны.
На санях самотны імчуся, але
Ці сёньня сьмяюся я ветру дарожнаму?
Лілейная люба, туляешся дзе?
Якою, скажы мне, ты ходзіш сьцяжынкаю?
Паблізу і поруч ня бачу нідзе.
Пагасла, як зорка,
растала сьняжынкаю.
1955
|
Прысьвячаецца сыну Iгару
Супакойся, мой сыночак,
У вакно не пазірай!
Там у ботах кот грукоча,
Там вядзьмар чаруе край.
Пад гарою ў царсьцьве сонным
Ян-царэвіч на кані
Б’ецца з волатам-драконам,
Меч гартуецца ў вагні.
На грудзёх таго дракона
Заламаны чорны крыж.
А пад ім няма закону, –
Паліць, нішчыць... Ты дрыжыш?
Ты спалохаўся? Ня бойся!
Ён слабы на гэты раз,
Ён загіне! Супакойся...
I мінецца страшны час...
Суцяшае бацька сына,
Моцна туліць да сябе.
Ноч за вокнамі няспынна
Ў шале поцемкі скрабе.
Паланіца ў небе зоры
Пагасіла. Полах б’е.
Пад дажджом агню ўвесь горад
Звышлюдзкое гора п’е.
Штутгарт. 22.X.1944.
|
Занямелі ў садзе апусьцелым
Вогкасьцю набраклыя кусты.
Я чакаю... Я дрыжу ўсім целам.
– Можа прыйдзеш ты?
Не. Няма...
Няўжо чужой дзяўчыне
Я зірнуў усхвалявана ўсьлед?
Мроя тчэцца лёгкім павучыньнем
I ляцiць у сьвет.
Можа прыйдзеш?
Я цябе чакаю
З роднай а далёкай стараны.
Мо з табой, жаданай,
Зноў спаткаю
Дні былой вясны.
|
Толькі словы, а песьні няма.
Толькі сьнег, а ці гэта зіма!
Ні марозаў, ні белых завей,
Ні жаданьняў, што меў я даўней.
Тут гнілая, чужая зіма.
Слова мякне, і песьні няма...
1950
|
Ты сьпявала мне «Перапёлачку».
На ўспамін дала кветку-зёлачку.
За гады яна сьцярушылася,
Толькі песенка не забылася.
На чужыне мне, як пачуецца,
Аж да сьлёз магу я рашчуліцца.
Кінуў родны край і каханую,
Боль заходлівы рвецца ранаю...
Каб-жа ведала маю долечку,
Ці сьпявала-б ты «Перапёлачку».
8.VI.1944.
|
Зацьвітаюць вяргіні
Дый ня цешыцца маці.
Сын на поўначы гіне,
I дачка на чужыне.
Іх няма ў роднай хаце...
Маці ў даль паглядае
На адплыўшае шчасьце.
– Ты, дачка, маладая,
Ты – у росквіце мая,
Можаш сілы прыкласьці.
Здабывай сабе долю,
Тчы шырокія кросны.
Хай памру я зь бядою –
На чужыне у мроях
Для цябе уваскросну.
Я радзімай паўстану.
Лепшых летаў, дачушка!
Новы Сьвет акіянам
Аж да дна ўсхваляваным
Тваё сэрца загушкаў.
Хваляваць не пакіне...
А ў гародчыку дома
Зацьвітаюць вяргіні,
Зацьвітаюць вяргіні...
Хто іх рве – невядома.
1948
|
Хадзіў па атаве бусел –
Цыбаты шаноўны госьць.
Любілі яго ў Беларусі,
Як любяць вясну й маладосьць.
Прасторна было наўкола,
Спагада цьвіла на зямлі.
На дрэва чаплялі кола,
Каб буслы гняздо вілі.
Ды ўрэшце бяда-навала:
Чужынец зьявіўся тут.
I вяза-асілка ня стала,
Распаўся утульны кут.
Разбойнік забіў бусьліху.
Гізуе людзкі злы дух.
Ніколі такога ліха
Ня ведаў цыбаты птух.
Каўтаць сваю крыўду мусіў...
Ці бусла каму шкада?
Вандруе удовы бусел,
Ня мае свайго гнязда.
1951
|
Сьмех вясёлы, і магерка,
I расшпілены каўнер.
Маладосьць мая ў люстэрка
Заглядала, а цяпер...
Нехта іншы ў шкле няветлым,
Шчасьця згінулі сьляды.
Капялюш. Пад фэтрам сьветлым
Цёмны твар немалады.
Гальштук вязаны вясёлкай,
А вясёласьці няма.
Жухнуць вочы ўсьмешкай ёлкай,
Моляць долі, а дарма:
Дайце даўнае люетэрка!
Хай паўторацца цяпер
Маладосьць, мой сьмех, магерка
I расшпілены каўнер.
1954
|
Адцьвіла вяргіня белая...
Мне «бывай» сказала ты.
Зьнікла радасьць недасьпелая
Ў дзень асеньні, залаты.
Я сваю душу трывожную
Суцішаў, як быў з табой.
Ад цябе пайшоў, прыгожая,
Зь незатоенай журбой.
Ідучы ў жыцьцё сьцяжынкаю,
Ні на што не наракаў...
Я над першаю сьняжынкаю,
Што зьляцела на рукаў,
Загарэўся успамінамі:
Саматканы твой вузор
Тонка сплецены ільдзінамі
У карунак дробных зор.
У цябе каўнерык вязаны
Акурат, як сьнегу брыж...
Можа штосьці недасказана,
Дык цяпер дагаварыш.
|
Я хвалююся. Песьняй узьняты.
Дух крылаты у далеч імкне
На знаёмую сьцежку да хаты,
Дзе галубка ў вясёлым акне.
Дзе пышнелі ў гародчыку астры
I сама ты між красак цьвіла.
Добрым часам ня ведала кайстры,
Па руінах зь бядой ня ішла.
Ты калісьці сьпявала вясьнянкі,
I нявінная радасьць ва ўсім,
Як віно зь перапоўненай шклянкі,
Разьлівалася сьмехам тваім.
А цяпер ты прыбіта жальбою
I чакаеш на лепшыя дні.
Ці адна? Я таксама з табою.
Я запальваю ў словах агні.
Толькі ў гэтым уцехі шукаю,
На плытох лятуценьняў плыву.
Неўгамоўная доля такая
Ускружыла маю галаву.
Набягаюць кіпучай валвою
Сны і мроі. I гіне ціша.
I душа не знаходзіць спакою,
Вырываецца зь цела душа.
I ляціць да цябе, да каханай,
Выпрадаючы кужаль надзей:
Можа песьняй апошняй паўстану
Я з тваіх набалелых грудзей.
1946
|
Дзень нахмурыўся, плача і жаліцца.
Родзіць смутак. Сьляза на вакне.
Чую – маці пяшчотнымі пальцамі
Ціха, прывідна лашчыць мяне.
Сэрцу мірсьціцца даўнае, роднае!
Толькі боль узрастае ўдвая:
За паўсьветам, за далеччу воднаю
Ты гаруеш, матуля мая.
Душыць крыўда... Ніякімі лекамі
Не загоіцца смутак душы.
Засьпявай нашы песьні, як некалі,
I за сына малітву скажы.
Акіянскія горка-салоныя,
Перамерыўшы мілі, вятры
Прынясуць твае словы ў зялёныя
На ўзьбярэжжы сады-гушчары.
I як толькі ізноў распагодзіцца,
Я паеду за горад, і там –
У кляновых прысадах ваколіцы –
Тваё гора сьсяку папалам.
На гадзіну пазбаўлюся негадзі
Адзіноцтва, тугі і турбот...
Паплывуць мае думкі, як лебедзі,
Да цябе, дарагая, на ўсход.
1953
|
Ці пачуе плач выгнаньніка
Там у далечы яна?
Можа боль ад вытню праніка,
Ад крутні верацяна
Заглушае тое ўтойнае,
Што ў грудзёх тугой пяе.
Маладосьць высокамройная
Мае клопаты свае...
Я пакінуў хату бедную,
Бы няўцешную ўдаву,
I цяпер я сам ня ведаю,
Як існую, як жыву.
Празь нягоды разгубіліся
Сваякі, сябры, сям'я.
Толькі вершы пульсам біліся,
I ці раз маліўся я:
Дзякуй Богу, што занесены
На шчасьлівую зямлю.
Ды адно – ўсім сэрцам песенным
Я няшчасную люблю,
Тую – сёньня зрабаваную, –
На якой радзіўся, рос,
На якой знайшоў каханую
У маім заплёце кроз...
Цьвёрда, крокамі бадзёрымі
Я па вуліцы іду.
Пад мурамі-хмарадзёрамі
Валаку сваю бяду.
Набягае смутак кручаны,
Кураць пылам камяні.
Прыгадаў сады я Случчыны
I лагоду цішыні...
А ізноў над камяніцамі
Неба выдзерты шкумат.
Гэта-ж вочы любай выцьвілі
Ў злую восень акурат.
Так душа мая, прарочыца
Прышлых дзён, снуецца ў сьне.
Незнаёмы горад мрочыцца
I гамоніць галасьней.
Мне здаецца: гмахі хіляцца,
Абдымаюцца яны.
I зыходзяцца, як сківіцы,
Дзьве даўжэзныя сьцяны.
Абцугі каменнай вуліцы
Ціснуць, муляюць мяне.
Сьвет па гэтым не хвалюецца...
I жыцьцё далей імкне.
1954
|
Была вясна. Былі заручаны.
I каля весьніцаў спатканьні.
I ўсё было вязьмом закручана:
Пагляд, усьмешка і прызнаньні.
Язьмін і дзеўчына. Нявінныя...
Салодка вохныя і ў белым.
Навошта гэтыя ўспаміны я
Сьпяваю часам агрубелым?
Навошта мучыцца пачуцьцямі
Высокіх чыстых парываньняў?
Маю душу закаламуцілі,
Зьвягае старасьць на выгнаньні.
Стаптаць прыгожае і добрае,
Сябе самога зьнеахвоціць.
Паўзе з закуцьця, ўецца кобраю
Нянавісьць, чорнае страхоцьце.
I разяўляе пашчу шырака
I сык чуцён з багновай тхлані:
– Нам не патрэбна Ваша лірыка
Пра вёсны, кветкі і каханьне...
Дармо! Сьпяваю і ня слухаю
Пустых гамзатых лемантацый.
Хачу, падбіты завірухаю,
Часінку радасна сьмяяцца.
Пайду ў мой кветнік, абмінаючы
Балота, зарасьлі калючак.
Люблю я сонца, шыр і далечы,
Люблю я слова так балюча.
Яго шліфую, перасоўваю
З радка ў радок дзеля парадку.
Ізноў гарыць півонь пунсовая,
Цьвітуць настуркі, мак і браткі.
Із гэтых кветак водыр выстаяў,
Гаючы подых Беларусі.
Яна жыве, мая квяцістая,
У жалю матчыным, у скрусе.
Жаданы час надыйдзе. Зьдзейсьніцца.
Хай ня са мной, а з маім сынам.
Стаяцьме зноў ля родных весьніцаў
Былая белая нявіннасьць.
1955
|
Гэта наша надзея,
З натхненнай ігрой!
...На грудзёх архідэя,
Уквечаны строй,
Дыямэнтаў зарніца
Сузорыць яе.
Выглядае царыцай,
Вітае, пяе.
Лёгкай гліцаю песьня
Прыносіць з сабой
Смольны водыр Палесься
У затхлы пакой.
Не асфальт за сьцяною,
Ня вуліцы муць, –
Панад хатаю хвоі,
Як струны, гудуць.
У вячорным сутоньні
Ня аўтаў разьбег, –
Хлопцы поплавам коні
Вядуць на начлег.
А як хораша грае
Вясьнянкамі хор –
Беларускага краю
Пялёсткаў віхор!
Цьвет чарэмхі, бярозы
I вохнай альхі...
Я у снох не цьвярозы,
Да слоў ня глухі.
Захавала акторка
Наш родны матыў!
Мне салодка і горка,
Я ў чарах застыў.
I ўзьняты на хвалях,
Гляджу на яе –
Ў дыямэнтах, каралях
Пастушка пяе.
1955
|
Сумны ўспамінаецца абразок.
Наша ростань. Раніца і вазок.
I суседзі сельскія, і радня,
I мой дзядзька зь лейцамі ля каня.
Сена з канюшынаю у вазку
Пахне зелянінаю хмызьняку.
I дармо пад ботамі сьнег хрумсьціць,
Чорны грак з турботамі ўжо ляціць.
Пачынае пукацца вербалоз.
У далёкім грукаце рух калёс.
Гора палыновае да мяне
Новае, вясновае завіне.
Смагай боль выростае. I ў бядзе
У вапошняй ростані аж гудзе.
На хурманцы досьвітак назнарок,
Каб упіцца ўдосытак, цэдзіць сок.
Перадвесьняй дыхаю, п'ю імжу.
Урачыстасьць ціхая. I – кажу:
– Я вярнуся, родная, ў гэты край
У пару пагодную. Ты чакай...
Дзядзька лейцы кратае – рве каня.
Вее перад хатаю цяплыня.
Там ты з хусткай белаю у руцэ,
Ізь сьлязой зьнямелаю на шчацэ.
1954
|
Позным вечарам, ведаю, ў сельскай глущы
Разрастаецца вусьціш. На прызьбах нікога.
Не пабачыш ніводнай спагаднай душы,
Не пачуеш ніводнага слова людзкога.
Ты ў маркотнай зьнямозе. У хаце адна.
Запаліла сьвячу, залатую грамніцу.
Пiшаш ліст да мяне. Разумееш, аднак, –
Не патрапіць твой ліст перайсьці заграніцу.
На гарачай маліцьве складаеш радкi,
I ня свету, а мне зразумелыя рэчы –
Боль і скарга на долю, і смутак цяжкі,
I надзея на дзень увянчанай сустрэчы.
– Дзе ты? Мой...
Гэта шчырае ўсё – не мана.
Пацалункам пяра моцна ўціснута кропка.
У душу – у пабітую шыбу вакна –
Урываецца сьцюжа напорна, таропка.
Мо забыцца? Ня мроіць?
I ліст да сьвячы –
На пялёстак агню... А ці страціла веру?
Гэтак, любая, верад жыцьця не лячы,
Спапяліш не пачуццi свае, а паперу.
1955
|
Строгі горад, страшны Бабілён
Не згасіў гарачага натхненьня.
Спомніў тую восень... Бабы лён
Білі і трапалі ў загуменьні.
Жвавы рух дзявочых рук, грудзей;
Ляскаталі пранікі і сэрцы.
Час ішоў, як добры чарадзей...
Чар былога замстаю ня сьцерці.
Сёньня гумнаў сеннае цяпло
Захаваў я песьняю сваёю.
Акіянам поле праплыло
I прапахла сьвежаю ральлёю.
Мілы вобраз радасна узьнік,
Бо заўсёды роднае наўвеце:
Хата, пуня, хлеўчык і даржнік,
Барана і збруя пад павецяй.
I твая усьмешка, і твой сьпеў,
Сьвята маладосьці і размовы.
Мне шкада, табе я не пасьпеў
Выказаць затоеныя словы.
1955
|
Сабе дарогу песьняй сьцелячы,
Шукаю родныя мэлёдыi.
Уражаньне зь нью-ёрскай велічы
Расьце, а лірай не валодае.
Не, не натхніць мяне шум вуліцы,
Сабвэю бразганьне зялезнае!
Мур-камяніца ў неба сунецца,
Як тая вежа вялічэзная.
Ад ста паверхаў вокны волата
Схапілі сонечнае полымя.
А ці ў душы маёй, як золата,
Зайграе іскрамі вясёлымi?
Туга па Бацькаўшчыне моцная,
Найбольшая ад гэтай велічы.
Іду ў засмучаных эмоцыях,
Сабе дарогу песьняй сьцелячы.
1953
|
Халодным жвірам
Нiкне думак жменя.
Пясок і цэгла.
Шум і мітусьня.
Жыцьцё камечыцца
Паміж таго каменьня,
Хвабрычным дымам
Копціцца штодня.
На голым урбанізьме
Лірыка ня можа
Прыгожа,
Пышна
Краскаю цьвісьці.
Дзе сінь, зяленіва –
Маё там падарожжа.
Я пасьля працы
Ў парк люблю зайсьці.
Раскошны парк –
Мой адпачынак у Нью Ёрку
Ад пекла скрыгату,
Ад пылу і сьмяцьця.
Гарэшкамі
Гарэзную вавёрку
Я пачастую
Ўцешна, як дзіця.
Дзівоснай марай
Яву агарну:
Я ў лесе!
З куста зьвярок
Даверліва зірне.
Паўстануць дні маленства
З гоманам Палесься,
Да песьняў абуджаючы мяне.
Пасьля,
Увечары,
Калі ў пакоі ціха,
Як згасьне дзённы грукат
За вакном, –
Ізноў паэзія
Пачне сьпяваць і дыхаць
У снох маіх
Каханьнем,
Прыгаством.
1953
|
Вячорнае сутоньне расьцьвіло.
У чорнае прадоньне б'е сьвятло:
Чырвонае, зялёнае,
Жоўтае ды белае.
Яно –
Чароўнае, шалёнае,
Жорсткае, трымцелае.
Адно –
Іскрыстая завея ля вітрын.
Маністамі Брадвэю на вятры
Калышуцца, ня ўсьцішацца
Зыркія вячорныя агні.
Цярушацца, мітусяцца
Зоркамi у чорнай глыбіні.
1954
|
Горад смуткам цісьне мае плечы,
Плача вечар. Горкі вецер сьвішча.
Адвячоркам чую голас нейчы
Між руінаў там, дзе папялішча.
Гэта ціхі лямант беднай маці
Па сынох, што гінуць дзесьці ў сьвеце,
Па разбуранай вайною хаце,
Па сьвятыні, кінутай у сьмецьце.
На дзядзінцы – чортава ігрышча.
А з выгнанцам ходзіць цень галечы.
Плача вечар. Горкі вецер сьвішча.
Горад смуткам цісьне мае плечы.
1955
|
Над стаўком лятаюць нізка ластаўкі,
Лашчаць дзень пахмуры. Я гляджу –
Гэта-ж бо трывога крыльлем шастае
Ў набліжэньні буры і дажджу.
Прыйдзе ноч, няйначай – з навальніцамі
I асушыць сьлёзы на зары.
Вунь цьвіце лілея. Дзіўна сьніцца мне:
Ты стаіш у белым каптуры.
Сны і ластаўкі лятаюць нізенька
Над стаўком, над пеністай бруёй.
Жаль на сэрца пацеры нанізвае,
А няма суцешніцы маёй.
1954
|
Вечар пляце, як павук,
Цемрадзі сетку.
Адвечнае:
Гоман у горадзе, грук,
Небясьпечнае.
Прывіды, прочкі ідзеце!
Як страшна самотным увечары
Паэтам і дзецям.
1955
|
Калі я адзін,
Гэтак часта бывае,
Зь мінулых гадзін
Менск зазвоніць трамваем.
У гэту пару
Так няўтульна ў пакоі.
Сабе і пяру
Не даю супакою.
Крычыць аўтабус
I падземка грукоча.
I грукат угруз
У бяссонныя ночы.
У сэрцы ляжыць
Неўгамоўнае гора.
Ня Менск, а чужы
Хмарачэплівы горад.
Кладзецца на брук
Пыл, як цьвіль на скарынку.
I гусь, i вяпрук
Няжывыя на рынку.
I сьмягне трава
У глухім панадворку.
I нельга трываць,
Як пачуеш гаворку
Сваіх землякоў.
Мроя ўспыхне і сьніцца:
Палеская зноў
Выбягае крыніца.
Кусты і блакіт –
Зеляніна і неба.
Замовы ракіт
Над сугліністай глебай.
Балота. Трысьцё.
I праз поле гасьцінец...
Ну, як пачуцьцё
Заглушыць і адкінуць?
I хочу я, ледзь
Не пазбаўлены веры,
У прышлае мець
Незамкнёныя дзьверы.
1955
|
Прырода Палесься
Яго напаіла
Крынічнаю песьняй,
Зарой небасхілу.
I выйшаў ён проста
Зь вясковага раньня,
Як новы апостал
Людзкога каханьня,
Такога зямнога
Жывога каханьня,
Аж болю замнога,
Трывог і згараньня.
Ці ў гэтым загана?
Ці-ж доля схлусіла?
Пад сэрца загнана
Прыгожая сіла.
Палескіх гушчараў
Ён мовы ня кінуў.
Ня страціў тых чараў
На бруку Брукліну.
1957
|
Ляжыць Стральца сузор'е
На недасяжным шчасьці.
Хачу агню раскласьці
Ў халоднае надвор'е.
Няхай у паляваньні
Страла нясецца песьняй.
Штораз яна балесьней
Мяне нізае, раніць.
Я пад Стральцом ахвяра...
Таму і неспакойны
Іду, любоўю ўпойны,
У мройныя абшары.
1944
|
|
Ты мяне калісьцi песьціла
|
Ты мяне калісьцi песьціла
Ў жарскім полымі жыцьця.
Ты была маёю песьняю,
Дыямэнтам пачуцьця.
Мы ішлі шляхамі рознымі,
Але з мэтаю аднэй,
I завеямі марознымі,
I ў спякотны сухавей.
Шмат мінула дзён, атручаных
Горкім чэмерам ілжы.
Да цябе я зноў залучаны.
– Ці ты ўсьцешана, скажы?
Хай апошняй кропляй горычы
На душы зыходзіць ноч...
Я нічога не гаворачы
Буду ў неба тваіх воч
Пазіраць, каб ціха цешыцца,
I таіць салодкі стогн.
Не знасіць вады у рэшаце,
А каханьня у лістох.
Я на гэтым пераконаны...
Я прынёс зялёны май.
Ты пастаў букет у конаўку,
Як даўней, мяне прымай.
I усьмешкаю ты весьняю
Надары свайго гасьця.
Станеш зноў маёю песьняю,
Дыямэнтам пачуцьця.
Я, – нічога не гаворачы,
Бо на словы не ахвоч, –
Пазіраць з мальбою горача
Буду ў неба тваіх воч.
|
З табой я ў зацішку ізноў.
Прыходзіць раньне. Таюць зоркі.
Для пачуцьця ня трэба слоў,
Ня трэба лішняе гаворкі.
Нам сьцеле ў росах сенажаць
Кілімы з кветкавых карункаў.
А вусны смаглыя дрыжаць
I моляць палкіх пацалункаў.
Шугае слодычы агонь
У зачарованым палоне.
Твая гарачая далонь
Ляжыць даўно ў маёй далоні.
I нам ня трэба лішніх слоў,
Мы больш паглядамі гаворым...
Плыве чароўны сьпеў лугоў,
Рамонкам пахне і чаборам.
|
Сьмехам мне сказала:
– Кінь залёты рупныя!
Я – з граніту скала
Надта недаступная.
Я – ты бачыш – скала
Морская, халодная.
А сама ласкавая...
I папраўдзе – згодная.
Тонкі стан дзявочы,
Хараство сардэчнае.
Пазірала ў вочы
Ласка супярэчная.
Мне руку сьцiскала:
Бура падымалася...
I на ўзмор'і скала
Хваляй сагравалася.
1952
|
Мы ў сад з табою выйшлі
З будзённасьці пустой.
Зірні на гэту вішню!
Убраная фатой,
Яна, як маладая,
Пад сонечным вянцом
Сягоньня выглядае
Вясёлым дзераўцом.
У радасных настроях,
Як дружкі, чарадой
Ігрушкі ў белых строях
Стаяць ля маладой.
I выслаўляюць сьлівы
Бяз слоў сьвяточны лад.
Сьпявае час шчасьлівы,
Цьвіце вясельны сад!
Ці чуеш, дарагая,
Як пчолкі загулі,
Як вецер нам іграе
Пяшчотна у гальлі?
Выходзь-жа на дарожку,
Вясеньні вальс кружы!
Так мала дзён харошых,
Дый тыя – міражы.
Па гэтым ня журыся,
Кружыся матыльком,
Я за табой, Марыся,
Вячорным сьветляком
Пад засьцей зазігцею
I яскай паляту.
Мы сьветлую надзею
Ня кінулі ў слату.
Мы павіншуем вішню,
I зложым хваласьпеў.
Ён пажадаць ня лішне,
Каб ураджай сасьпеў,
Каб скрозь плады віселі
Вясёлаю гурбой...
Між цьвету на вясельлі
Закружымся з табой.
1952
|
Адвячоркам я выйду за весьніцы
Насустрэчу табе і вясьне.
Будзе мара блакітная песьціцца
У паглядзе тваім для мяне.
Прытулю цябе, мілая, горача.
I на ставе, пад ніцай вярбой,
Каб пазбыцца жыцьцёвае горычы,
Я ўсю ноч прасьпяваю з табой.
Мы – упрочкі ад явы. Ня змрочыцца
I ня згіне імпэт малады.
У міжзор'е далёкае хочацца,
Дзе няма ні вайны, ні бяды.
Мы абое, галубка дрыжоная,
Напляцем лятуценьняў вянкі.
Ночка гэтая прыйдзе бяссонная,
Праглыне і прасьцяг і вякі.
Дробна зоры на небе накрышацца,
Замігцеюць і ў цёмнай вадзе.
Возьмем човен, і ён закалышацца,
Паплыве, у сусьвет павядзе.
Прытулю цябе, мілая, горача,
Станеш ружай пунсовай цьвісьці.
Будзе Муза, са мною гаворачы,
Працінаць маладосьць да касьці.
Твае вусны, як цукар у ягадзе,
Будуць таяць, запальваць мяне...
Адчуваю спатканьне я загадзя
I каханьне між зор на чаўне.
10.IV.1944.
|
Тану я ў моры мараў,
На сэрцы хваль прыбой.
Палеская Тамара,
О сьветлы вобраз мой!
Не мімаходзь заскочыў
Я ў госьці да цябе.
Ты васількамі вочаў
Цьвіла ў маёй журбе.
Твой мяккі кужаль косаў
Спавіў маю душу.
Не паглядай-жа скоса, –
Я радасьці прашу.
Ня высахне, ня зьвяне
Пялёсткаў белы цьвет.
Пад сонечнае зьзяньне
Каханьне выйдзе ў сьвет.
Я буду ў гэтым годзе
Гарэць, як у вагні.
Маўчаць пачуцьцям годзе!
Тамара, працягні
Ты мне насустрач рукі...
Я познаю парой
Прыйшоў, каб вызнаць мукі
I поўны супакой.
Аб гэтым часта мару
I любую маю
Палескую Тамару
П я ю.
|
Бачу ў люстры жывую русалку,
Чэша косы кужэльнага лёну.
Пацьвяляецца горача-палка
Цела белае ў дымцы вялёну.
Паланее зарою аблічча.
Зноў ахвяры асьмягнена прагне.
Надзіць, кліча мяне і казыча
Ды, чаруючы, ў возера цягне.
3.IV.1956.
|
Там чароўнай любжы зельле
З расьцярушаным насеньнем.
I ніводзін нат асьцюк
Ня трывожыў целаў грэшных.
У гумне мурог сухі
Шчасьце ведае чыё
Так салодка енчыць.
Як гулялі, як дурэлі,
Як куляліся на сене,
Толькі бачылі – павук
Із-пад крокваў на падстрэшшы
Ды праз шчыліну страхі
Залатое зайчанё –
Сонечны праменьчык.
4.IV.1956.
|
У пустой капліцы сэрца
Сьвечку-памяць запалі:
Мелі шчасьце на талерцы,
Пелі родныя палі.
Там – прыветныя рамонкі
I драсён, і каласы,
I дзявочы голас звонкі
Ад суседняй паласы.
А няхай-жа адгукнецца
Сьпеў рамонкавы цяпер.
У пустой капліцы сэрца
Ты мой прывід ашчапер.
16.IV.1956.
|
Як матуля, пяшчотай мяне атулі
I сагрэй прамяністым паглядам.
Мне ўжо мроіцца:
роем лятуць матылі, –
А ня сьнег – над аквечаным садам.
Гэта-ж тая вясна, у якой дзяцюком
Я сьпяваў залатую заранку.
Ах, завея мяце
белы цьвет за вакном.
Апусьці, дарагая, фіранку.
Гэтак лепш.
Гэтак будзе куды спакайней...
Маладосьць зацяпліцца... паўстане.
Я пачую ў запеве зімовых завей
Нашу чыстую споведзь каханьня.
1949
|
Ня трывожце маю маладую спакусамі,
Не чапайце рукамі, паглядам, замоваю.
Гэта я маю права гарачымі вуснамі
Пражыць ейнае цела пругкое, вясновае.
I гарэць у натхненьні ад палкага дотыку,
Аднаўляць маладосьцi забытую драму...
Я іду, перахмелены мёдам эротыкі,
Праз дзявочае сэрца – праз Войструю Браму.
15.IV.1956.
|
Гляджу на косы сьветларусыя
I гладжу кужаль гэты.
Ізноў я мару Беларусяю,
Тваім цяплом сагрэты.
Ты моцна тулішся. Ты згодная.
Я цісну кволы локаць.
З табой прыемна ў хату родную
Ўвайсьці і сесьці ў покуць.
16.IV.1956.
|
Я з табою сядзеў ля ракі,
Між чароту плылі шчупакі...
Над вадою трымцеў плавучок.
– Можа плотку падчэпе кручок?
А што думала ты – ня ўгадаць.
Твой пагляд лашчыў водную гладзь.
I сьпявала ты ціхенька мне:
– Ці кахаеш, мой любы, ці не?
Раптам голас узрушаны сьціх,
Ты танула ў абдымках маіх.
I ў той момант, нібы назнарок,
Патануў на вадзе плавучок.
|
Сьпелы плод кастрычнік з дрэва рве.
Лопаецца мяккая шкарлупка.
I, падскочваючы, карыя каштаны
У густой хаваюцца траве.
Прыгадаў цябе, мая галубка!..
Можа там, у змроку распластаным
Сохнеш, як лілея на жарсьцьве.
Прыгадаў, і ціха затужыў.
Слаўная, на Случчыне калісьцi
Я ў цябе і ў восень закаханы
На прысадах з крозамі кружыў,
I танула песьня ў жоўталісьці.
Там таксама падалі каштаны,
Падаў ліст і сітны дождж імжыў.
Мне даруй за смутак і нуду.
Маё-ж сэрца сьціснута ў калодкі,
I баліць, і марыць Беларусяй.
Дарагая, ў добры час прыйду!
На вясьне ў дні шумнае паводкі
Я, нязломны ў бурах, прабяруся
Да цябе, як промень праз ваду.
17.X.1946.
|
Праймаюць дрыжыкі мяне.
Ты ўся мая – ад скронь да пятаў.
Струной напятай ператне
Мне грудзі тое сьвята сьвятаў,
Калі пачую плач і сьмех,
Мой голас вершаў з тваіх вуснаў,
I ў сьвеце дробязных уцех
Уцеху прыязьні хаўруснай.
Тады і я ў пачуцьцях сам
Дайду да сьмелых кульмінацый.
Сваю душу табе аддам,
Каб шчыра, горача прызнацца.
Сьпявае ў казачнай мане
Твой лірык першы і апошні.
Успомняць праўнукі мяне,
Як гаспадыня збан на пожні.
I пацячэ мой хмельны мёд,
I скажуць людзі тыя словы,
Якія браў я ў пераплёт
Са стогнам любай і дубровы.
1950
|
Убраная ў белым, прыгожа і сьвежа,
Пад чорным карункавым шалікам...
Прызнацца адкрыта: да ціхіх належу,
А стаў цішыні парушальнікам.
Вясёла сьмяюся, сьпяваю з табою.
Ты ўпотайку дзьверы на засаўку.
I я расьцьвітаю трыццатай вясною,
Я лашчу цябе, маю ластаўку.
Зрываю твой строй і тваю сарамяжасьць,
I водарыць цела магноляю...
Ніколі ні песьні, ні казкі ня скажуць,
Якой мы гарэлі сваволяю.
Каханьне закрэсьліла пункты і нормы,
I пэўныя правілы этыкі.
Як заклік задорны – няўкрытыя формы
I позірк, прываблівы гэтакі.
Я ў позірку любай – шчасьлівы тапелец.
Нязьменная сэрцу выбраньніца,
Гарачая блізкасьць нам дзіваў насьпеліць
I соладзь няземнаю станецца.
1937
|
Лiст першы
Мой дарагі, каханы дружа!
Ты зразумей маю душу,
Што напакутвалася дужа,
I супакой яе, прашу.
Прыйдзі, мой любы, мой жаданы,
У позны вечар ці ўначы,
I на грудзёх свае Зузанны
Ад злога сьвету адпачні.
Прыйдзі, прашу цябе, ў ваўторак.
I гэтак станецца ізноў, –
Я пацалую разоў сорак,
А можа й тысячу разоў.
Я зацалую тваё цела
Так моцна ўзацмак, каб яно
Агнём гарэла і трымцела,
I бушавала заадно.
У жарсьці, вытачанай д'яблам,
Дам да эротыкі ключы.
Маіх грудзей сасьпелы яблык
Кранеш далоняй, дрыжучы.
Пачуеш сэрца майго клёкат,
Як радасьць бусла на вясьне...
Неспадзявана і здалёку
Зьявіўся любы да мяне.
Прыйшоў з прастораў Беларусі,
З-пад саламяных чорных стрэх.
Мяне чароўным словам змусіў
Прыняць зямны, прыемны грэх.
Цяпер, ня маючы спакою,
Я асьмягаю безь цябе,
Хачу заўсёды быць з табою
I ў весялосьці, і ў журбе.
Твае імкненьні і настроі
Хачу да тонкасьці ўспрыймаць.
Хачу з табой ускрыліць мроі
I разам высака лунаць.
Каханьня вузел завязаны...
Каб быў мацнейшым на вязі –
Прыйдзі ў ваўторак да Зузанны,
Прашу, прыйдзі! Твая Зузі.
14.IV.1951.
Лiст другі
Мая Зузанна! З праўды горкімі
Зыходзяць словы на лісты.
Жывём гарачымі аўторкамі,
А я хацеў-бы серады.
Ня трэба мне мадэрнай мудрасьці
Тых да эротыкі ключоў.
Ня трэба тэй блазноты ў юрасьці,
Ды не на сэрца – на плячо
Я пакладу руку спакойную,
Ў вазёрцы воч Тваіх зірну.
Яшчэ калісьці перад войнаю
Так заглядаўся на адну.
Такія-ж кудры сьветларусыя
I той-жа позірк і пастаць.
Мо' за Цябе таму бяруся я,
Каб так, як тую, пакахаць.
Ды гэта зьява немагчымая!
Не ад красы Твае самлеў...
Ня хлеба лустачка нішчымная
Захрасла ў горле, а сумлеў.
Няўжо настроямі, імкненьнямі
Маімі можаш даражыць?
Твая душа ляжыць пад фэнігам,
I ў лятуценьнях ёй ня жыць!
Навошта пацалункаў тысячы
Ты абяцаеш надарыць?
З крамня Ты можаш іскры высячы,
Ды гэтым сэрца не гарыць.
Ня трэба! Чарамі спакуснымі
Мяне назойна ня трывож!
Калісьці быў сагрэты вуснамі,
Ішоў да шчасьця басанож,
I ахінаўся цёплай гліцаю –
Дзявочым сьціплым пачуцьцём.
Маю сябрыньку зваў сястрыцаю,
Прыходзіў ветлівьм гасьцём.
Цяпер спаткаў Цябе. Падобная!
Балюча ятрыцца ўспамін,
I гэтак блізкае і роднае
Ўвайшло упарта, быццам клін.
Прыйду ў ваўторак! Вып'ем вечарам
З Табою каву, жарсьць і сны.
А не ставацьме ў ласках нечага...
Мо' даўнай бэзавай вясны?
Я прытулюся, і засмучаны
Ў вазёрцы воч Тваіх зірну.
Згадаю любую з-пад Случчыны
I родны дом, і даўніну.
Ператваруся ў мрою зорную
Зямным пакутам насупор.
I ўжо тады Цябе, паўторную,
Я супакою. Твой Рыгор.
18.VII.1951.
1951
|
Прабягае дзе-ні-дзе
Злосны вецер за аселіцаю.
I зімы апошні дзень
Апяваецца мяцеліцаю.
I сівы мароз-мастак
Парасклаў на шыбах папараці.
Кветкі сьнежныя, аднак,
Заўтра кроплямі закапаеце.
Лёгка дыхае вясна
Над сьнягамi расьцярушанымі.
Я самотна ля вакна
Сьмягну думкамі узрушанымі.
Незабыўныя гады,
Пылам замсты незамеценыя.
Хлопца вабілі тады
Косы русыя, заплеценыя.
З тэй дзяўчынай часта я
Пеў вясьнянкі пад алешынаю.
Мне здавалася, мая
Доля зь нейкім зельлем зьмешаная.
Дзіўны шэпат у лісьці,
А я з мараю нязьдзейсьненаю:
Як у шчасьцi узрасьці
I цьвісьці вясною песеннаю?
Як ад гора уцячы?
Капцюрамі ліха драпаецца.
На Купальлі уначы
Мы шукалі кветку папараці.
Аджа кветкі не знайшлі,
Толькі морак плыў над парасьцямі.
Маладосьць мы перайшлі,
Бачым поступ блізкай старасьці мы.
Розных думак рой імкне.
Вунь жаданая, расквечаная
Серабрыцца на вакне,
Ды цяплом амаль зьнявечаная.
Клаў мароз на шыбы вас
У спляценьні хітрым, папараці!
Вам трываць нядоўгі час –
Заўтра
кроплямі
закапаеце.
|
Так, даўней па вёсках гора пекалі
I жылі на горкай лебядзе.
Ведзьмакамі сьвет муціўся некалі,
Іх клялі ў накліканай бядзе.
I падзіў, і ўрок, і сны трывожныя...
На жніве змагаліся з тым злом:
Абжыналі жыта прыдарожнае
Ды вязалі жычкаю залом.
Чараўнік імчаўся зданяй шпаркаю,
А за ім грымелі пяруны.
Ён насланьне гнаў над гаспадаркаю,
Падымаў нябожчыка з труны.
Расьсяваў наўкол насеньне кепскае,
Каб яно бур'янам парасло;
Каб стагнала цяжка глуш палеская,
Дзе стаіць самотнае сяло.
Зло ішло... Карова забадалася
I давала мала малака:
У бядзе ізноў віна складалася
На таго старога ведзьмака.
Замаўлялі штосьці над карэньнямі,
I цадзілку мялі ў саганох,
Кіпяцілі зь зельлем белапенную,
Каб нячысьцік скурчыўся і ссох.
На яго ступалі зь песьнятворамі,
З конаўкай нашэптанай вады,
Уначы мярцьвілі загаворамі –
Ў сілу слова верылі дзяды.
1945
|
Мабыць шчасьце зраклося яго,
Перасьледуюць крыўда, няўдачы.
А ня ведаюць людзі таго,
Што ён лірык із сэрцам гарачым.
Ён маўчыць.
Ён ня можа сьпяваць.
Трапяткое хаваецца слова.
Засьвістаць на зацьвілую гладзь –
Шчэ ня довад, што песьня гатова.
Шмат на сьвеце было песьняроў,
Іх забылі, як леташніх пеўняў,
Бо ніводзін пяшчотаю слоў
Не запоўніў радкі,
Не запэўніў,
Што мастацтва – душы запавет,
Будзе жыць аж да сьветнага скону...
Немы лірык,
З пачуцьцямі – ў сьвет!
Свой сьвяты абавязак выконвай.
1954
|
Шолахнага золата у садзе
Мы цяпер ня можам зразумець.
Восенскі імглісты лес ня надзіць
Да сябе пад хвойную павець.
Выпятрылі добрае, што мелі
I згубілі кволасьці свае.
Мягне шчасьце дзесьці на адмелі,
Сёньня нас сьцюдзёны смутак б'е,
Раніць арабінавае раньне
Шэлестам апошняга лісьця...
Дружа мой! У гэтым дагараньне
Нашага пустога пачуцьця.
Не знайшлі мы ў сто каратаў слова,
А ў душы ста градусаў цяпла,
Каб любоў шырока і вяснова
Ў сталасьці і ў старасьці жыла.
Каб маглі мы чыста захапляцца
Краскамі, каралямі расы,
I ў праменьні Божага багацьця
З чуласьцяй узьняцца да красы.
Ці паўстане зноў настрой здаровы,
Жарты, гульні, што назвод пайшлі?..
Не знайшлі мы ў сто каратаў слова,
А яно існуе на зямлі.
1955
|
Зацьвілі надзеі
Ў ясны дзень вясновы:
Людзі-дабрадзеі
Дом збудуюць новы.
Будуць маладыя
Ладзіць навасельле.
I пайду тады я
Да іх на вясельле.
А сягоньня сініць
Смутак мае вочы.
Сьніцца мне гасьцінец
I сяло на ўзбоччы.
Маё сэрца бачыць
Абразы старога.
Мірсьціцца, маячыць
Простая дарога.
Чараты над рэчкай
I з каткамі лозы...
I мая засечка
На кары бярозы:
Памятка спадзеву,
Што калі вярнуся,
Соку з таго дрэва,
Смагнучы, нап'юся.
Я нап'юся соку,
Я памаладзею.
Так... нясу высока
Веру і надзею.
1951
|
Мне случанка падарыла
Найпрыгожы паясок.
Пачуцьцёвай процьму сілы
Выбраў вытканы кусок.
Зацьвілі на кожнай нітцы
Мары ткальлі маладой.
Ёй вузор пазорны сьніцца,
Шоўк ільсьніцца пад рукой.
I мітусяцца ўразбродку
Зоркі ў зыркім паяску,
I праменьні пасяродку
Прабягаюць па шаўку.
Краскі, крыжыкі, шмат рысак
Чырванеюць на бакох.
Палымнеець ясны прысак –
Беларускі даўні бог.
Сыплець іскрамі Ярыла.
Зь ніцяў золата пясок.
Гэты слаўны паясок
Мне случанка падарыла.
|
А чаму, зь якой прычыны,
Пад брывамі у дзяўчыны
У блакітнай глыбіні
Загараюцца агні?
Ці таму, што блізка сьвяты,
Што прыходзяць часта сваты,
Мёд нясуць, гарэлку п'юць
I, частуючы, пяюць.
Пазіраюць ёй у вочы,
А ў адказ ім – сьмех дзявочы.
– Ня гуляйце да цямна!
Мае любага яна.
З Васілём, хлапцом вясковым,
Ёсьць інтэрас, адным словам.
I вясельле пойдзе ў лад,
Мае быць пасьля Каляд.
А таму, з тае прычыны,
Пад брывамі у дзяўчыны
У блакітнай глыбіні
Загараюцца агні.
|
На прадвесьні па жарсьцьве дарог
Я пайду за горад пець прастору,
Мне ўжо сьніцца сонечны мурог,
Мне прыносіць гліца пах чабору.
А яшчэ ня выбегла нідзе
З-пад зямліцы траўка маладая –
Сымбаль сыці і людзкіх надзей.
А яшчэ пахмура паглядае
Ў талым сьнезе прэлая зямля,
Як іржа рудая на зялезе.
Аж ня ўрымсьцiцца жальба мая,
Асьцюком у верш яна залезе.
Будзе песьні мутарна маёй.
А пасьля, калі ўсьміхнуцца руні,
Праліецца сум, і супакой
Ляжа ў сэрцы на жывыя струны.
Акрыліцца слова. Пойдзе ў друк.
Хай чаруе, песьцiць на прадвесьні.
Дзесьці тоне ў просіні жаўрук,
Ён пяе напэўна мае песьні.
|
Я маю злое шчасьце:
Любіць і боль цярпець,
Падняцца, нізка ўпасьці,
Зноў узьляцець і пець.
I песьнямі сваімі
Спакой душы знайсьці,
Бяз крыку, з простым імем
Да хараства ісьці.
Гарэць... ахвяры класьці,
I ўсёй істотай пець.
Такое злое шчасьце
Паэт павінен мець.
|
Зажурыўся сад улетку –
Салаўя загналі ў клетку,
Мне шкада...
У садку сарвалі кветку,
Начапілі на жакетку.
Мне шкада...
Салавей прыціх у клетцы,
Кветка вяне на жакетцы –
Мне шкада...
Радасьць чыстая, сьвятая
Хараством жалобным грае –
Мне шкада.
1927
|
Захад мягне ў журавіне,
Хмары звоняць у званы.
Вечар сіні па даліне
Расьцілае туманы.
На аблоні вечар млявы
Лёг і слухае цішком,
Як гамоняць краскі-травы
З кучаравым хмызьняком.
Кадзіць ладанам ракіта...
I крычыць мая душа –
Дзесьці ў кляштары забытым
Незабытая імша.
Бомы льлюцца, будзяць далі.
Глуха стогне медзь званоў.
Бомы штосьцш мне згадалі
I сагрэлі наквець сноў.
1928
|
Там, дзе дубчыкамі простымі
Вербалоз расьце з арэшынаю,
Сплёў я кошык ёй, і ў ростані
Застанецца люба ўсьцешаная.
Пахне сьвежаю ракітаю
Кошык з выгнутымі рэбрынамі.
Вочкі ніцямі абвітыя
Залатымі і сярэбранымі.
Дужка беленькая, гладкая
Стужкай-стружкай упрыгожаная.
Падарунак будзе згадкаю
Ўсхваляванаю, ўстрывожанаю.
Бо як пойдзе люба з кошыкам
Ў лес па ягады засмучаная –
Адгукнецца песьня пошчакам,
Што дзяўчына ўжо заручаная.
1935
|
Выходзіць апаўночы,
Варожыць, зоры ліча.
Устромленыя вочы
Ў нябёснае аблічча.
А ў гараскопе – сьмецьце,
Ўсё зьмеценае ветрам.
Як цяжка жыць на сьвеце
Бяз сьвежага паветра!
Імглою засьцілае
Густая тхлань прасторы.
Гуляе доля злая
I на зямлі і ў моры.
Ідзе бяда вайною
I топча ўсе народы.
Няма нідзе спакою,
Няма праўдзівай згоды.
З далёкіх сонных зорак
Зыходзіць прашчур ценем,
I штосьці кажа ў морак
Загадкавым мігценьнем.
Апакаліпсы неба
Мне астралёг чытае.
– Ня трэба больш...
Ня трэба...
Маўчы! Ужо сьвітае.
25.IV.1948.
|
Я ня атамы шляху малочнага,
А наземныя зьявы пяю...
Маці моліцца, сына малодшага
Заклікае сьлязьмі у сям'ю.
А малітва гарачая, простая.
Слоў няма, дый навошта яны!
Сына постаць у мроях выростае,
Апавітая жахам вайны.
Вісьне ў хаце сутоньне сухотнае,
I пытаньні стаяць на чарзе:
– Дзе сынок? Можа доля гаротная
Сакаліныя крылы грызе?
Хоць суседкамі шмат наварожана
На вугольчыках ці на вадзе.
Навярэджаны боль, натрывожаны
Не знаходзіць спакою нідзе.
Палахлівыя думкі над картамі,
Нібы стогны напятай струны,
Паплылі хваравіта-упартымі:
– Можа мёртвым ляжыць бяз труны?
Можа ён у шпіталі зьнявечаны,
А мо здаўся няшчасны ў палон,
I цяпер ён радзіме зь Нямеччыны
Пасылае апошні паклон.
Гэтак ночка сплывае лятункамі
I віецца суровая ніць.
Думкі маці плятуцца карункамі,
Гэтак маці старэнькая сьніць.
I нямала ўжо сноў растлумачана,
А ці сына разгаданы лёс?
Ой, дранцьвее ўначы сэрца матчына,
Сохне ў кроплях затоеных сьлёз.
Узьлятае надзея і падае...
Вытры, маці, сьлязінаў расу.
Я цябе песьняй вешчай узрадую, –
Ліст Чырвонага крыжу нясу.
Вір падзеяў страшэнна закручаны,
Сыну ўсё-ж наканована жыць!
Зь лепшай доляй сьвяткуе заручыны,
Шлях ягоны на Захад ляжыць.
1942
|
Ён пазнае душой людзкую кволасьць
I творыць казку чараўнічых сноў.
Таму ў яго пад колер струнаў волас
I вусны выцьвілі ад сьпекі сьпеўных слоў.
Зрывае дзед з цымбалаў гукі-звоны,
Яны лятуць, як лісьце па вятры.
На Беларусі зь песьняй плытагонаў
Усе дарогі выхадзіў стары.
Ён перажыў усіх цароў на сьвеце,
Страхоцьце войнаў на сваёй зямлі,
I павыросталі на славу дзеці,
Дый за чужую славу паляглі.
Але былі таксама – іх ня мала, –
Што пралівалі за Радзіму кроў.
Прызыўны голас дзедавых цымбалаў
Зьвінеў магутна ў сэрцах змагароў.
Іграў музыка ладна ў непагоды,
Сьпяваў пра вёсны, вусны, маладосьць.
I абуджаў лагоднае заўсёды,
А да чужынцаў накіпала злосьць.
Ня меў свабоды ён ад іх ніколі.
Шукаў, пытаў – нічога не знайшоў.
Глядзеў на ўсё зь нявычарпаным болем
I піў ваду зь гліняных гладышоў.
Суцішыў смагу з рэк Дняпра і Сожа,
Дзьвіны і Нёмну, безьлічы крыніц.
А ці душу пакрыўджаную зможа
Ён перазвонам струнаў напаіць?
Навокал людзі быццам скамянелі.
Ці-ж будуць слухаць сьціплую ігру?
А тут яшчэ і старасьць стогне ў целе,
Ламае косьці ў золкую пару.
Няўжо ляжыць жалоба на пачуцьцях,
I ты адзін адкінуты людзьмі,
Навошта думкі горкія снуюцца?
Зайграй ты перамогу, загрымі!
Яшчэ па струнах спрытна ходзяць рукі,
Ты іх з цымбальнай радасьцю зрадні!
I за табою пойдуць твае ўнукі,
I загарацца восенскія дні.
Няхай зямля абсыпаная лістам,
I голы сад у холадзе заснуў.
Ідзі ў жыцьцё вясёлым цымбалістам,
Іграй пра ветласьць, вусны і вясну.
|
На шырокай тэрасе –
Радасьць звонкай гітары.
Нехта сэрцам стараўся
Дагадзіць маёй мары,
Дагадзіць маёй песьні
На сулад, адмыслова.
I спляталіся цесна
Гукі струнаў у слова.
I я слухаў той голас –
Сілу тонкай прынады.
На жыцьця майго полюс
Паплылі сэрэнады,
Паплылі нада мною,
Над маёю самотай
Хараством, цяплынёю
I салодкай пяшчотай.
Я ў пакуце пакора,
Засмучоны салоўка.
Непазбытае гора,
Як на горле вяроўка.
Боль праходзіць праз прызму,
У пачуцьцях – замова.
I на Капры капрызна
Ў песьню просіцца слова.
|
Выразаеш сэрца на агаве
I гаворыш любай пра пачуцьці...
Ты разьбою памятку паставіў,
Як разбой эротыка ў закуцьці.
Ты красу зялёную параніў
Беднай жыцьцярадаснай расьліне.
I стаіць яна ў набожным стане,
Чуе ў садзе музыку Расьсіні.
I свае мясістыя далоні
Разьвінае, молячыся сонцу.
Вось любоў у залатым палоне,
А твая палошчацца ў палонцы!
Лёгкадумнасьць. У руцэ сьцізорык.
Сок густы і сьмяга маладая...
Колькі розных літараў і зорак
З-пад ляза на зеліва спадае!
Калі маеш сэрца, дык навошта
Выразаеш сэрца на агаве?
Усёроўна гэтым дзікім коштам
Не заслужыш прыязьні і славы.
|
Мы з табою ляжам
Блізу хвалі.
Над бязьлюдным пляжам
Сінь, каралі...
Гэта твае вочы,
Твае вусны,
I твой сьмех дзявочы
Так спакусны.
Ці ня раз плячыма
Паціскала:
Тут усё магчыма
Ў гордых скалах.
Тонкі шоўк бікіні
Скраў твой сорам...
Мора пену ўськіне, –
Мы паўторым,
Лясьнем даланямі
Па тэй хвалі,
У якой мы днямі
Пал хавалі.
|
Даўно завялі анэмоны...
Чужая прыйдзе – ў сьвет пакліча.
У Рафаэлявай Мадоны
Зазьзяюць вочы таямніча.
А я зірну і усьміхнуся,
I позірк мой спляту зь дзявочым,
I мы ў сьпякоце і спакусе
Напэўна шмат чаго захочам...
I разам радасьць, боль і мукі,
I ўсё, што ёсьць на белым сьвеце,
Адзіным рухам схопяць рукі
Ў гарачым поціску, прывеце.
|
Цыкады ў перазвоне.
I яшчаркі на скале.
Ля выспы Фаралёні
Пяюць, сьмяюцца хвалі.
Круты ўзьбярэжжа выступ
У мокрай парусіне...
Навокал урачыстасьць
Зямлі і чыстай сіні.
I небасхіл і мора
Зьвязала сонца гужам.
Дармо ад сьпекі змора –
Я выглядаю дужым.
Басонаж на каменьні,
На войстрым і шчарбатым,
Стаю, і ў захапленьні
Пяю з блакітным сьвятам.
|
Я раніцою ў белай вілі
Адчуў усё: і кветак пах,
I рыбы смак, што налавілі,
I сілу сьвежасьці ў руках,
I кіпень песьні ў кіпарысе,
I ў сонным моры сонца ўсход...
Душа, жаданьням пакарыся,
Вядзі мяне ў блакітны грот.
На лёгкім чоўне зь сіньёрынай
Мы паплывем паўз берагі,
Зь імкненьнем, з мэтаю адзінай
Убачыць сёньня сьвет другі,
Прыгожы сьвет, гульню прыроды,
Пячору з казачным сьвятлом,
Дзе па вадзе, здаецца, бродам
Пайшоў-бы зь любай за чаўном.
Там дно глыбокае паднялі
Праменьні дзіўнай сінявы.
Там цішыня празрыстай хвалі,
Там шлях губляецца крывы.
|
Даўней харошая мая
Цьвіла ў маёй краіне.
А сёньня рыхтык, бачу я, –
Сястрыца ў сіньёрыне.
I саламяны капялюш,
I ў гэткі-ж колер кудры;
I у вачох – лясная глуш,
Пагляд спакойна-мудры.
Я перайшоў вялікі мост
Адлегласьці і часу.
I падымала песьня тост
За дзень вясельля шчасных.
Так зразумелай мовай мне
Сьпявала сіньёрына.
Ласкавы голас зазьвінеў
Далёкім успамінам.
I маладосьць ізноў са мной,
I сонца ў кіпарысе...
I ў сьне стаяла пад сасной
Вясёлая Марыся.
|
Вясна ў цябе, Італія!
А Капры – сьветлы кут.
Цьвіце, гарыць азалія –
Пунсовы гэты цуд.
Вунь краскамі вясёлымі
Штурмуецца гара.
Пялёсткаў іхных полымя,
Як раньняя зара.
I сонца над азаліяй,
I морскі вецер дзьме:
– Азалія, – сказалі ёй, –
Ты ў залатым вязьме.
Цьвет ружаў, радасьць гэтая
Прынесена вясной.
Цьвіці, цьвіці, сагрэтая
Паўдзённай цяплынёй.
Пясьняр з ваколіц Случчыны
Нязнаным тут хадзіў, –
Вясёлы, і засмучаны,
I ўзрушаны наўзьдзіў...
Я ўсё тут бачу іншае –
Садоў інакшы строй,
Над Капры неба сіньшае...
I песьні нада мной
Пяшчотнымі ды звонкімі
Зьліваюцца ў салют.
...А ўсё-ж лугі з рамонкамі
Я не забуду й тут.
Жнiвень, 1956.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
