Грымну я, грымну па струнах бунтарных
Рукою, потам абмытай, –
Ліся, каціся па гонях папарных,
Розгалас песьні забытай.
Доўга блудзіў я, блудзіў дзірванамі
Крыж спатыкаў, дзе праходзіў.
Сьмехі, насьмешкі нясьліся зь вятрамі,
Шла непагода ў народзе.
Жаль далятаў зь недалёку, далёку,
Чулі жаль гэты каменьні,
Чэз так прыгонна, самотна, нялёгка
Церні, за цернямі церні.
Стрэну калі часам дзе прасьвятленьне, –
Злыбедай сонца зардзіцца;
Сьледам сыходзяць, ідуць пакаленьні –
Ўсе ад цямніц да цямніцаў.
1908
|
|
