Niadaŭna z taboj mnie spatkacca pryjšłosia,
Niadaŭna sa mnoj pieršu sprečku viała,
A vyznaŭ, što ŭžo taboj šmat pražyłosia,
Šmat mieła paciech i šmat śloz prałiła.
Kałi da mianie dalataje ŭzdychańnie,
Jakoje tvajoju dušoju trasie, –
I ŭ jasnyja vočy hladžu tvaje, pani,
To baču, što inšaja ty, jak usie.
Na vobłik tvoj hlanuŭšy mužski, spakojny,
Na zbor družkoŭ, ždanych taboju ŭ hłušy,
Ja peŭny: družki ŭsie ciabie nie dastojny,
Ciabie i tvajej spraviadłivaj dušy.
Ja sam jašče hetaha dobra nia znaju,
Što tvorycca ŭ javie sa mnoju padčas,
Vakoł razhladaju, dumak pytaju,
Dy ŭspomniu ciabie mimavołi nia raz.
I soładka sercam svaim nia raz čuju,
Što ja nie žadaju ciabie, a lublu.
Lublu, jak siastrycu svaju darahuju,
Šanuju, jak rodnuju matku svaju.
8.XII.1906
|
|
