Вечна не можа мучыць мяцеліца,
Вечна не можа ноч панаваць;
Зімняе неба сонейкам беліцца,
Вецер нямее, хмар не відаць.
Іскрыцца поле сьнежнае, белае,
Бор гутарлівы ціха стаіць,
Воўчая песьня, дзікая, сьмелая,
Жудасна ў полі ужо не гудзіць.
Радасна ўсходзіць раніца стройная,
Сьвеціць для сьнегам засланай зямлі;
Вакол абшары, ўсе дзіўна-спакойныя,
Шалы віхураў як не былі.
Гоманы, скрыпы зь вёскі даносяцца,
I там ужо сонца робіць сваё;
Па саламяных стрэхах дым коціцца —
Знак, што пад імі госьціць жыцьцё.
(урывак з паэмы "Зімою, 1906)
|
|
