У караўніцах амшалых
З галавы да ног,
Зь дзікіх багнаў, перавалаў
Выбрыў Чорны Бог.
Вызваў пошасьці, начніцы,
Цемрай зазіяў;
Тушыць новыя мглавіцы,
Тушыць новы зьяў.
Ногці смольлю разлапушыў,
Ногці-верады,
З гікам пудлівыя душы
Гоніць дзе-куды.
Цемравіца, суталока
Зьверзлася ў адно,
Лезе звага, ненарока
Ўсё на дно, на дно.
З каршунамі, з курганамі
Занялася прыць, –
Чорны Бог заняўся пламем,
Чорны Бог гарыць.
Паланейся, развугляйся,
Зьмейны Чорны Бог, –
Ты йшчэ зь Белым не зраўняўся,
Ты яго ня змог!..
1909
|
|
