Нарадзіўся на долю-нядолю
Чалавек на багатым на сьвеце,
Ад пялёнак на волю-няволю,
Ад пялёнак бяз часу змарнеці.
Рос. Хадзіці наўчыла матуля,
У лазовыя лапці абула,
Апранула на скокі, на гулі,
Аж старая паціху ўсхліпнула.
I дала, ой, дала на дарогу
Крыжык, матчынай зьліты сьлязінай,
Бацька бацькаўску даў прасьцярогу;
Выпраўлялі так з хаты дзяціну.
І пайшоў ён, пайшоў шляхам знаным,
І пайшлі за ім сьпёкі, марозы,
І зажыў ён, зажыў князем-панам,
Не то жыў, не то п’ян, не цьвярозы.
Думкі родныя сьледам хадзілі,
Коні, волікі ўчылі пакоры,
Петухі на работу будзілі,
Сон наводзілі ціхія зоры.
Як устане, як пойдзе, бывала,
Пот-расіца і вымые чыста,
Сьлёз нап’ецца сваіх да адвалу,
Кроў свая ахарошыць квяцісьта.
Цягам так, пад апекай, пад шчырай,
Ні дзе даць, ні ступіць яму шагу,
З кута ў кут, з году ў год, як на вырай,
Пятлёй волен прагнаць голад-смагу.
Ой, жывецца на сьвеце, жывецца
Чалавеку так слаўна, так лоўка,
Аж і сьпіна штось гнецца, здаецца.
Затраслася, сьсівела галоўка.
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Годзе! годзе! Ня ўсё, знаць, асіліў;
Зачыні ўжо сухія павекі!..
І злажылі няздару, злажылі
Ў дамавіне, ў магіле навекі.
I насыпалі насып жвіровы,
Крыж паставілі новы, яловы.
Гэй, ляжы з сваёй доляй-нядоляй!
Гэй, ляжы з сваёй воляй-няволяй!
[1906–1909]
|
|
