|
Беларускай выдавецкай суполцы «Загляне сонца і ў наша ваконца»
|
Прывет вам, прывет з найцямнейшай старонкі,
Ад брацьцяў, ад сёстраў загнаных сваіх,
Шлю радасьці поўны, шлю зь песьняю звонкай:
Вітайце, сяўцы, нам збажынак такіх!
Мяцеліцы нашу айчызну зглушылі;
Найлепшых авечак уносяць зьвяры;
Жыцьцё тут заціхшы, як сон у магіле:
Тут цёмна, ня знаці ні дня, ні зары.
Тут крыўды няшчасных галосяць а мшчэньні;
Для духа і цела бракуе тут хлеба.
А мора сьлёз вечных, гэй, вечных цярпеньняў,
Пажараў – сто сонцаў, каб высушыць, трэба!
Хоць сілаў гартоўных ня стаць тут ня можа:
Іх голад, і холад, і кнут гартаваў;
Но сон іх, ах! крэпкі, хто сьмелы стрывожа:
Сябе хто б такім усясільным назваў?..
Вы зоркаю яснай над гэткай зямлёю
Усходзіце сьцежкі цямнот асьвятляць;
Выходзіце зь сьветлага знаньня сяўбою,
Вы хочаце ўсьпёных будзіць, паднімаць,
О, каб жа цяпер вы, ясьнеючы зоркай,
Мільёнамі сонцаў зардзелі для нас!
I гэтыя сонцы ды ў нашы ваконцы
Унесьлі з сабою шчасьлівасьці час.
Нас восем мільёнаў! – эх! бі нам паклоны,
Чужнік ўсяк, прыліпшы да нашай зямлі!
Нас восем мільёнаў... зьлічы хто, шалёны!
А гора чаму ж мы й кайдан не змаглі?!
Но досыць нарэкаць, як калісь за прыгону!
Зычэньня да вас лепш адно йшчэ ляці:
Каб гэтыя восем і зь чымсь міліёнаў
Ўсе ў вашай Суполцы сябрамі былі.
Гэй, дзівы над дзівы, мкне гоман грамлівы!
Глядзіце, ўстае беларускі народ;
Айчызну будуе на борах, на нівах.
Што гэта? – то йдэі, то праўды прыход.
[1906]
|
|
