Веру, братцы: людзьмі станем, Хутка скончым мы свой сон; На сьвет Божы шырэй глянем, Век напіша нам закон. Не чарнілам на паперу, Дзесь ў архівы не здае, – Ён зьбірае поту меру I на ніву нашу лье, Землю поіць, яна родзе Сок ў зярнятах нам на хлеб. Спажываем, a ў народзе Штось як шэпча: «Ўставай, сьлеп!» Веру, братцы, ў нашу сілу, Веру ў волi нашай гарт: Чую агонь ў нас – ня брыну, Бачу, братцы, мы ня з карт, Мы ня з гіпсу, мы – з каменьня, Мы – з жалеза, мы – са сталі, Нас кавалі у пламеньні, Каб мацьнейшымі мы сталi. Цяпер, братцы, мы з граніту, Душа наша з дынаміту, Рука цьвёрда, грудзь акута, Пара, братцы, парваць пута!
Кастрычнік – лістапад, 1905.
|
|