Іграючы ў белым касьцёле,
кахаючыся з ксяндзом,
жанчына марыць у полі
застацца на ноч з касцом.
Іграючы штосьці з Баха,
жанчына імкнецца туды,
дзе весела-вольна птахам,
дзе многа чыстай вады.
Заціхлі гукі. І клірык,
забыўшыся пра Хрыста,
самотна, як юны лірык,
чытае ёй верш зь ліста.
Жанчына зьнікае з хораў,
жанчыне абрыд арган,
жанчына едзе на мора
і там заводзіць раман.
Жанчына ажыцьцяўляе,
што мусіць ажыцьцявіць.
на хорах арган сьціхае
і доўга жанчына сьпіць.
|
|
