Гучыць матыў, няведамы дагэтуль,
Адчайна ў хату просіцца вясна.
Ніколі я ня чуў сябе паэтам
У сьвеце, дзе паэзія — Яна.
Лічы, гадай, шукай імя сьвятое,
Якое спрэс запоўніла радкі
Гарачым шэптам-подыхам пра тое,
Адкуль санэт нязмушаны такі.
Натхненьня шал, узвышанасьць і вера,
Нясьцерпны боль, падзеньне з вышыні —
Адна Яна, куды ні зазірні.
Чаканы верш кладзецца на паперу,
Каханьня сьпеў лунае ў цішыні...
Але ў самоце патанаюць дні.
|
|
