Гэта ўсё паэзія: воля, доля — тропы, Агмяні з паходнямі — звыклы керагаз, Сьпіць на сэрца хворая матухна-Эўропа, Сьпіць і сэрца хворае з болем на калгас. Гэта ўсё пародыя: прэзыдэнт, парлямэнт. Хоць крычы да посіні: «Гэй, каня! Каня!» Стайні ёсьць і конюхі, толькі што твой лямант? Як над імі — немымі — бацька старшыня! Гэта ўсё традыцыі: прачынацца позна, Як праспалі фюрэра, што ўжо — старшыню... Потым — дні пагрозныя, потым — ночы сьлёзныя, Сёньня: сон і ворагу меч у даланю...
|
|