Люлі, сьпі, мой сынку!
Годзе плакаць, драцца!
Зашануй сьлязінку:
Некалі прыдасца.
Глянуць зь неба зоры
На жыцьцё, на беды;
Пойдзеш ты з пакорай
Свайго бацькі сьледам.
Вырасьцеш, дзіцятка,
Сасьніне па вуха,
Будзеш дуж, мой братка,
Як мядзьведзь-маруха.
Толькі будзеш ніжай
Беднаты пакорнай,
Не пазбудзеш крыжа
Сваёй долі чорнай.
Сьцяжыну блудліву
Нойдзеш ты за хатай,
Зьмерыш сьвет шчасьліва,
Не спаткаўшы брата.
Сам скуеш ты путы
Гора векавыя,
Сам саўеш пятлю ты
На сваю ты шыю.
Сыдзе год за годам,
Сыдзе чарадою,
Буры, непагоды
Сьвіснуць над табою.
Ты з мучэньнем зжыўся,
Давядзе да рэшты:
Бедным нарадзіўся –
Бедным і памрэш ты.
Дык жа сьпі, мой сынку!
Годзе плакаць, драцца!
Зашануй сьлязінку:
Некалі прыдасца.
[1906–1910]
|
|
