Шчыра дзякую вам за пясьнярскі прывет, Якім міла мяне прывіталі; Так цярніста жыцьцё, столькі мук, столькі бед! Вы другое жыцьцё паказалі: Дзе шыбуюць арлы над імглой, пад імглой, Дзе дух вольны пануе свабодна; Песьню дзіўную я чую смутнай душой I к старонцы праношуся роднай. Да папарных тых ніў, да пахіленых хат, Да людзей тых, акрыўджаных доляй, I да наспаў-крыжоў, пад якімі сьпіць брат, Да нямых курганоў сярод поля... Па ўсім гэтым блуджу думкай сьцішнай сваей, Жалем сьцісьнецца сэрца, заб’ецца... Ўкруг кіпіць барацьба: таго верх, хто дужэй; Віно з кроўю мяшаецца, льецца. Вочы бачаць усё, адчуваю я ўсё, Сьлепа хочацца верыць парою, Што міне сіла зла, што другое жыцьцё Павядзе нас другой пуціною; Што ў руках песьняроў струны дрэмлючых лір Загрымяць новай песьняй народа, I сыдзе на зямлю, зьніме горасьці кір Анёл радасьці, славы і згоды. Жычу ж такжа і вам к гэткай дзіўнай пары, З Божай іскрай жывучы сам-насам, Польскай лірай сваёй зваць у блісках зары I старонку маю ўспомніць часам...
[1906–1910]
|
|