Нарэшце па віхрах, па сьцюжы Заглянуў вясеньні прасьвет; Ці чуеш, ці бачыш, мой дружа, Як іншы, як лепшы стаў сьвет? Пі бачыш, як неба міргае, Як траўкай сьмяецца зямля? Ці чуеш, што кум-лес нам бае? Уцям, колькі ў рэчцы жыцьця. А глянь ты на вёску на нашу, На брацьцяў забытых у ей, Я знаю, як доля іх страша I колькі ім зводзіць надзей. Во Сёмуху выйшлі спаткалі, Надзелі сьвяточны убор, Зялёнай галінкай уткалі Сьвятлічку, і ганак, і двор. I цешацца людзі, як дзеці; Сягоньня труд скінуўся з рук, Хоць заўтра на белым на сьвеце Ах, колькі чакае іх мук!..
[1911]
|
|