Як калосьсе ў жытняй ніве,
цягне дух мяне ўгару.
Тут – нічога больш ня дзівіць,
тут – нічога не зьбяру.
Нежывой, зімовай ночай
сьніцца мне ліпнёвы змрок,
а ўвясну – пляла б ахвоча
я ўжо восеньскі вянок.
Цемрывою, бездарожжам
аднаго пайшла б шукаць:
што ніколі мець няможна,
што ніхто ня можа даць!
1933, Хэлмна.
|
|
